Toen Evy in mijn buik zat, besloten Mike en ik te trouwen. Voor Evy. Geen aanzoek, geen feest, geen trouwjurk. Gewoon even snel in het gemeentehuis 8 mei 2018. Op Texel, met z’n tweetjes.
We zijn beide totaal geen romantische mensen, trouwen stond ook niet echt op ons bucket list. Een dag waarin je constant in het middelpunt staat, leek ons vreselijk. Zoveel geld kwijt zijn voor maar 1 dag? Een bedrag waar je zoveel andere mooie dingen voor kunt doen.
Maar wat wél op mijn bucketlist stond, is het dragen van een trouwjurk. Van kleins af aan denk ik al na over mijn jurk en ik heb elke aflevering van ‘say yes to the dress’ gezien. Eigenlijk moest ik dit gewoon eens meemaken. Maar wel op mijn eigen manier.
Toen we weer eens samen op Ibiza zaten zeiden we voor de grap dat we ooit nog wel eens ‘echt’ zouden trouwen op Ibiza. Met een klein groepje mensen en als ons gezin compleet was.
Op 8 mei 2021, toen Rosie in mijn buik zat, vertelde mijn nichtje dat ze op deze dag ten huwelijk was gevraagd. Op ons trouwdag dus. Wanneer en waar zij wilde trouwen wisten ze nog niet.
Omdat 8 mei voor beide stellen een speciale datum is, besloten we met zijn allen te trouwen (2 ceremonies en 1 groot diner op 1 locatie) op Ibiza, op 8 mei 2022.
De voorbereiding was heftig en stressvol. Omdat je zo ver zit en niet even snel iedere keer langs kunt en omdat de Spanjaarden niet zo’n fan zijn van dingen plannen en het niet belangrijk vinden op tijd te antwoorden, hebben we veel problemen gehad. Van locaties die nooit reageerden (en dicht waren vanwege corona), een fotograaf die 5 dagen van te voren afzegde tot veel onduidelijkheid over het menu (deze was een week van te voren pas bekend). Gelukkig hadden we een weddingplanner, wat echt aan te raden is als je in het buitenland trouwt.
De ene locatie had als eis dat je de hele locatie moest afhuren, wat voor 30 gasten natuurlijk niet te doen is. De andere locatie deed alleen bruiloften voor meer dan 100 personen en weer een andere locatie had geen toestemming om op het strand te trouwen (wat voor ons wel een vereiste was). Uiteindelijk moesten we kiezen voor een locatie die we nog nooit hadden gezien en waarvan we 3 dagen voor de trouwdatum, foto’s te zien kregen. We hadden nog maar weinig tijd, waardoor dit ons enige optie was.
Verder was de saxofonist, de taart, het boeket, de videograaf, de fotograaf, de versiering en natuurlijk de kleding voor het hele gezin geregeld. Zoals ik al zei, heb ik jaren lang nagedacht over mijn toekomstige trouwjurk. Tot op de dag van het jurken passen, wist ik niet of ik moest gaan voor een wijde prinsessenjurk of een strakke jurk. Dat de jurk uit 2 delen moest bestaan (een crop top en rok), wist ik wel zeker. Uiteindelijk heb ik besloten 2 rokken te kopen, eentje voor de ceremonie (een wijde) en eentje voor het diner (een strakke). De topjes vond ik op een Amerikaanse webshop.
Op 7 mei vlogen we naar Ibiza. De avond van te voren. Enorm stressvol. Wat als er een koffer kwijt raakte (ik had mijn jurken in de handbagage en alles wat we nodig hadden x2 gekocht en verdeeld over meerdere koffers), wat als we vertraging hadden en dan was dit ook nog de eerste keer ooit vliegen met 2 kinderen.
Op het vliegveld kwamen we al allerlei bruiloftgasten tegen. De weddingplanner en videograaf zaten in een ander vliegtuig en een aantal gasten waren ook al op Ibiza. Toen kwam het besef dat iedereen speciaal voor ons kwam. Ongelooflijk dat iedereen die we hebben uitgenodigd ook echt zijn gekomen!
Uiteindelijk is de reis helemaal goed gegaan. Evy vond het geweldig haar eerste keer bewust vliegen. Rosie deed het ook super. We kwamen aan bij het huis dat we hadden gehuurd voor 1 week. We zaten samen met mijn ouders in dat huis. Het huis was geweldig! Zo ontzettend mooi.
De volgende dag, 8 mei, was het zover. We begonnen al vroeg met ons klaarmaken en om 16:00 zouden beide stellen op de locatie aanwezig zijn. Wat spannend was, want we hebben deze locatie van te voren nog nooit gezien.
Toen we binnenkwamen keken mijn nichtje en ik elkaar aan en we wisten meteen dat we beide teleurgesteld waren. Het strand waar de ceremonie plaats vond lag vol met zonnende mensen (vooraf was afgesproken dat ons stuk strand veel verder zou liggen zodat we daar geen last van zouden hebben), op ons strand gedeelte stonden allemaal bedjes. Waar wij en de gasten dan eerst zigzaggend omheen zouden moeten. Het strand in z’n geheel was heel rommelig met allemaal aangespoeld vuil en er stond een lelijk rood gebouw naast ons. Het kostte ons veel moeite om deze teleurstelling voor even van ons af te zetten.
Uiteindelijk hebben ze er nog alles aan gedaan om in de korte tijd (om 16:45 zouden de gasten komen) het strand nog enigzins aan te passen naar ons wensen (de bedden weg, de backdrop verplaatsen). Helaas stonden de gasten er allemaal al terwijl het nog niet klaar was. Het idee was dat wij bij de backdrop stonden en dat de gasten aan kwamen lopen. Dit is best rommelig gegaan nu.
We hebben niet gekozen voor de standaard setting: een plek waar het bruidspaar staat met daarvoor allemaal stoelen voor de gasten. We hebben gekozen voor statafels met een paar hoge krukken. Met op de statafels hapjes en drankjes. Tijdens de ‘ceremonie’ bleef iedereen gezellig staan.
De vader van Amos hield een speech voor Desi en Amos. Mijn vader hield een speech voor Mike en mij. Geen officiele trouwceremonie, want we waren tenslotte al getrouwd. Iedereen kreeg een drankje, we proostte op de liefde en de borrel begon. Er werd rondgegaan met sushi en op tafel stond brood met dips. De saxofonist speelde, alleen had hij geen bereik bij ons gedeelte van het strand, waardoor we hem nauwelijks zagen. Ik had zelf daarom niet door dat de saxofonist aanwezig was helaas.
We praatte wat met de gasten en daarna gingen we naar een fotolocatie verderop.
Toen we terug kwamen zat iedereen al aan tafel en begon het diner. Dit was het keuzemenu:
Rosie was ziek en Evy was enorm moe. Daarom besloten mijn ouders nog voor het eten weg te gaan met de kinderen. Dit vond ik heel jammer. Want dit zijn voor mij natuurlijk de belangrijkste mensen die ik er graag de hele dag bij had gehad.
Na het diner kwam de bruidstaart die we aan gingen snijden.
Op tafel lagen polaroid camera’s en er was een fotowall met lampjes en knijpers voor de foto’s.
We hadden een ‘gastenboek’ in de vorm van houten hartjes waar de gasten iets op konden schrijven.
Na het eten gingen we met de gasten nog even naar ons huis om wat na te drinken. Na alle ervaringen, prikkels en de twijfels of ik wel positief op de dag terug kon kijken ging ik naar bed. Mijn hoofd zat vol en mijn energie was op. Mike dronk nog wat met de gasten.
De dagen erna waren er nog een aantal gasten op het eiland, waarmee we nog een aantal keer hebben afgesproken. Erg gezellige dagen. We hebben nog een fijne, drukke, vakantie gehad.
Nu een paar weken later, kijk ik er positief en vooral dankbaar op terug. Trouwen op Ibiza is sowieso iets wat je nooit meer meemaakt, dat alle vrienden en familie er zijn is erg bijzonder en we hebben het leuk gehad. We hebben een droom kunnen waarmaken en daar zijn we dankbaar voor. Het is niet de bedoeling dat je teleurgesteld bent op je bruiloft, maar wellicht waren ons verwachtingen te hoog en hadden we van te voren beter de locaties kunnen bekijken. Daar kunnen we nu helaas niks meer aan veranderen.
