Al enkele tijd tijdens mijn zwangerschap hoor je op het nieuws van alles over het coronavirus. Maar voorlopig was alles nog ver weg. Een “ver van mijn bed show”. Het leven hier gaat verder… 1 zoontje naar school brengen, de andere naar de crèche, ondertussen gaan werken, kids terug ophalen, eten koken,… onze dagelijkse/wekelijkse routine.
Erg zwaar
Al enkele weken heb ik het zwaar. Bij mijn vorige 2 zwangerschappen ben ik altijd tot het einde blijven werken, letterlijk! Bij mijn tweede zoontje heb ik een keizersnede gehad op 38 weken, 3 dagen van te voren was ik nog aan het werk! Maar nu met een kleuter en een peuter merk ik dat het een pak zwaarder is. Slaaptekort begint me parten te spelen. Dan een ziek kind, dan een peuter met waterpokken, gevolgd door een man met buikgriep (en geloof me een zieke man is erger dan een zieke kleuter of peuter). Ik zei tegen mijn man: bij de 30 weken echo ga ik toch aan de gynaecoloog eens wat rust vragen, al is het maar een weekje, kids op school/crèche, even wat bijtanken om er vervolgens weer tegen aan te kunnen!
De eerste Corona besmetting
Ondertussen sluipt het Coronavirus steeds dichter onze kant op. China leek zo ver weg, ondertussen hoor je op het nieuws over Italië.. en natuurlijk konden we dit niet voorkomen: eerste Corona besmetting in Nederland en België. Slik… nu komt het echt wel dichtbij. De dag van mijn 30 weken echo gaat België in lockdown. Dag rust. Vanaf nu hoogzwanger met een kleuter en peuter aan huis gekluisterd.
Ik voel me schuldig
En wat ik nu denk, is zo bekrompen en ik voel me zo schuldig dat ik me zo voel maar ik kan dat gevoel niet uitschakelen. Ik voel me namelijk zwaar kut. Kut dat ik zo mijn laatste zwangerschap moet beleven. Ik keek er zo naar uit, een laatste keer genieten van leven in mijn buik. Laatste keer stampjes voelen, laatste keer geboortekaartje kiezen, laatste keer die schattige eerste babykleertjes uitwassen,… en dit gebeurt nog steeds maar met zo’n donderwolk boven.
Je maakt je constant ongerust. Ongerust over dat ik het virus echt niet wil oplopen! Ik wil absoluut mijn baby beschermen! De gynaecoloog en iedereen in de wereld doet een poging mij gerust te stellen: zwangere vrouwen lopen geen extra risico! Oké… maar dan lees je of hoor je op het nieuws:
“Voor zover bekend is…”
“Uit klein onderzoek blijkt…”
“Met de gegevens die nu bekend zijn, lijken de gevolgen…” Sorry maar dit stelt mij absoluut niet gerust!
Mijn ideale plaatje is weg
De gedachten om te moeten gaan bevallen in een ziekenhuis maakt me bang. Bang om besmet te worden, bang om helemaal alleen te zijn. Als ik positief test mag mijn man er niet bij zijn, mijn man mag niet blijven slapen, en het ergste van al: mijn 2 zoontjes mogen niet op bezoek komen! Dit breekt mijn hart… Wij kennen als enigste het geslacht van ons babytje, onze 2 zoontjes niet. We hadden afgesproken dat ze in het ziekenhuis kwamen kijken als de baby geboren was. Als de baby een roze mutsje op heeft, is het een zusje, bij een blauw mutsje een broertje…. De gedachte dat nu iemand anders aan mijn zoontjes moet vertellen of ze een broertje of zusje hebben gekregen, breekt mijn hart. En dat ik nu niet met mijn eigen ogen kan zien hoe ze hier op reageren. Ja oké er bestaat FaceTime en dergelijke maar dit is absoluut niet hetzelfde!
Mijn ideale plaatje wat ik voor ogen had, is gewoon weg. Verdwenen. En ik kan niet anders dan me hierbij neerleggen. Dat maakt me zo verdrietig.
Anderzijds moet ik blij zijn. Blij dat wij voorlopig nog gespaard zijn gebleven van het virus. Blij dat ik mezelf kan opsluiten in huis met onze kinderen om zo goed mogelijk de kans op besmetting te voorkomen.
Is het begonnen?
Ondertussen zijn we bijna 10 weken verder en bijna aan het einde van de zwangerschap… Het kan nu elk moment beginnen! Er is niet alleen de gezonde en normale spanning voor de bevalling maar ook de spanning (of zelfs angst?) om in deze tijden te gaan bevallen…
En dan is het zo ver… ‘s Avonds 18 mei heb ik last… Ik lig op de bank en elke 15 min voel ik een harde buik. Als ik naar de wc ga zie ik ook wat slijmerig bloedverlies, de slijmprop? Ik stuur een vriendin die vroedvrouw is een berichtje en zij bevestigd mij dat het wel begonnen zal zijn. Heel de avond blijft het wat hetzelfde, het zet niet echt door dus we besluiten te gaan slapen. Mijn vriendin zegt: het zal vannacht wel doorzetten. Ondanks dat ik geen oog heb dichtgedaan blijft het hetzelfde: elke 15 min een “wee” en de duur blijft enorm kort. Om 5u heb ik weer contact met mijn vriendin en zij raadt me aan wat rond te gaan stappen. Zo gezegd zo gedaan. Ik sta op, ga zachtjes naar beneden om manlief en kids niet wakker te maken. Anderhalf uur heb ik rondgestapt maar het blijft hetzelfde… Ondertussen is iedereen wakker en discussieer ik even met mijn man of hij nog kan gaan werken of thuis moet blijven.. Nou eerlijk gezegd: hadden we geen kids gehad, prima! Maar deze harde buiken (of eigenlijk al weeën) elke 15 min en een peuter en kleuter entertainen, ik weet niet of dat me lukt! We besluiten toch dat hij gaat werken en ik bel zodra ik het niet meer volhoud. Ik moet die dag ook om 16u in het ziekenhuis zijn voor een monitor en echo bij de gynaecoloog. Dus ik houd het wel vol tot dan…
Ik red het niet meer
Om half 1 toch besloten mijn man en moeder te bellen (ik kon mijn kinderen daar niet heen brengen omdat zij in de voormiddag al op mijn neefje aan het oppassen was en wij de kids nog in onze eigen bubbel wilden houden). Ik kan het niet meer volhouden tot half 4! Ook de gedachten om straks zo in de wachtzaal te gaan zitten, al puffend, nee liever niet! Om 13u is mijn man thuis, nog even snel de tassen verder inpakken. Natuurlijk had ik deze al klaarstaan (zowel die van mij als voor onze 2 jongens) maar er zijn altijd spullen die je er pas last minute in kan stoppen (zoals de knuffels van de kids, tandenborstels,..).
Kwart voor 2 vertrekken we naar het ziekenhuis! Daar aangekomen (we moeten via spoed binnengaan) zit daar een vriendelijke dame die ons ontvangt. Nou na een tijdje vind ik haar niet meer zo vriendelijk. Ze neemt het ene telefoontje na het andere aan en laat mij daar lekker staan blazen zonder een stoel in de buurt (ja lang leve de Corona tijd!). Na een boze blik haar richting op, lijkt ze ons eindelijk te helpen. Als ze klaar is met mij aan te melden zegt ze vrolijk: hier nog wachten tot ze je komen halen. Wat? Hoe lang? Kan ik even zitten?
Nee dat gaat niet, nu geen stoelen staan in de wachtzaal omwille van de Corona zegt ze… Als blikken konden doden… ze zou eens moeten weten dat ik een uur later al bevallen was!
Bevallen tijdens corona
Vervolgens worden we opgehaald en naar een verloskamer begeleidt. Even wachten hier we komen zo terug… Eenmaal in de verloskamer komt de ene wee na de andere. Precies of mijn lichaam heeft het thuis tegengehouden en eenmaal hier weet het dat het kan en mag komen, dat het veilig kan komen.
Half 3 en nog niemand gezien… Het is natuurlijk net shiftwisseling, heb ik weer. Na een paar keer bellen (de weeën waren nu echt heel heftig) komt er een stagiaire binnen. Ik vraag of ik aan de monitor mag, of iemand mij kan onderzoeken, of we onze spullen uit de auto mogen gaan halen (want door de Corona mag je niet zomaar in en uit het ziekenhuis lopen). En je wordt pas officieel opgenomen als ze de stand van zaken weten: eerst half uurtje aan de monitor, kijken hoe vaak je weeën hebt en hoe intensief deze zijn en daarna nog even een vaginaal onderzoek om de ontsluiting te meten.
Wat een hel die coronatest!
De stagiaire hangt mij aan de monitor (op eigen vraag). Niet veel later komt ook de vroedvrouw binnen en ze begint aan een hele vragenlijst om ons dossier te vervolledigen. Na 15 min aan de monitor benadruk ik nogmaals dat het echt heftig is. Ze besluit me al te onderzoeken. Een dikke 5cm, wat valt dat tegen! Dit houd ik zo geen 5u meer vol (ongeveer, ze zeggen vaak 1cm ontsluiting per uur). Ze gaan verder met mijn dossier invullen en er komt een doktersassistent de coronatest afnemen. Wat een hel! NOOIT VAN MIJN LEVEN MEER! Dit was zo pijnlijk, ik heb gehuild als een klein kind (en ik ben bevallen zonder ruggenprik dus ik weet echt wel wat pijn is!) Ondertussen wordt er een infuus geprikt en voel ik de druk onderaan toenemen. De vroedvrouw stelt voor me nog eens te onderzoeken: op 10 min tijd van 5cm naar volledige ontsluiting!!!
10 min later is ons dochtertje geboren. Na 2 zoontjes een meisje… Dat hadden we niet durven dromen! En op dat moment, wanneer zij op mijn buik ligt, bestaat Corona even niet!
De eerste ontmoeting
En voor de nieuwsgierigen nog even over de eerste ontmoeting tussen de jongens en ons dochtertje: mijn ouders hebben gezegd dat “het baby’tje” geboren was. Dit hadden we zo afgesproken… De volgende ochtend waren we al lekker thuis (in België niet vanzelfsprekend maar door de Corona hadden wij besloten snel naar huis te gaan). Toen kwam het moment dat de grote broers eindelijk naar hun zusje kwamen kijken… De oudste rende naar de box, keek naar haar (ik had ze natuurlijk helemaal in het roze gekleed inclusief roze muts) en glunderde!!!! Ik vroeg en wat is het? En al stralend en ongelooflijk trots antwoordde hij: een zusje! De kleinste (middelste ondertussen) klom op de box en riep BABY. Ondanks de Corona was dat mijn absolute roze wolk momentje!
Lieve Jorien, bedankt voor je mooie verhaal! Meer zien van Jorien? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
Uitgelichte afbeelding: Duplafotografie
