Hoera, een positieve zwangerschapstest! Ik had geen kwaaltjes… maar een paar dagen later begon de ‘ellende’ van de hyperemesis gravidarum, waar we pas later achter kwamen. Misselijk en veel spugen. Niet alleen de welbekende ochtend misselijkheid, maar de hele dag én nacht. Niks hield ik binnen, echt alles kwam er weer uit. Met 4 weken zwangerschap was mijn eerste ziekenhuis opname. Ik was helemaal uitgedroogd en ik moest een nachtje aan het infuus voor vocht. De volgende dag mocht ik weer naar huis. Het spugen bleef aanhouden en twee weken later werd ik wéér opgenomen. Zelfde riedeltje, een nachtje aan het infuus voor vocht en de volgende dag weer naar huis.
Ik werd slapper en slapper en viel veel af. Wéér melden bij de SEH. Ik werd weer opgenomen want was weer volledig uitgedroogd. Ondertussen was ik 7 weken zwanger en dus al 3 keer opgenomen in het ziekenhuis. Het misselijk zijn kreeg een naam. Hyperemesis Gravidarum. Oftewel zwangerschaps HG. Ik knapte niet op na een nachtje aan het infuus en het kon zo echt niet langer.
Ik heb veel gesprekken gehad met de gynaecoloog en de diëtiste en samen hebben we besloten om te starten met sondevoeding. Ik moest toch wat binnen krijgen en weer wat kracht opbouwen. De sondevoeding vond ik verschrikkelijk. Een slang door je neus in je keel en maag. Het deed pijn en zat in de weg. Na 5 dagen mocht ik eindelijk naar huis. Naar mijn man en dochtertje. Mét sondevoeding. 2 keer per dag kreeg ik thuiszorg voor het aansluiten en reinigen van de sonde. Ik voelde me echt een patiënt door die slang. Vreselijk! Maar het werkte wel. Heel langzaamaan kreeg ik weer iets meer kracht en energie.
Na ruim 7 weken sondevoeding mocht de slang eruit. Ik was nog steeds heel misselijk, maar spugen deed ik niet meer. Op maandag werd de sonde verwijderd. Wat een bevrijding! Nu was het een kwestie van aansterken, opknappen en verder genieten van de zwangerschap. Dacht ik.. Tot 2 dagen later het spugen weer begon. Elke dag, elke nacht. Water hield ik er vanaf toen wel redelijk in gelukkig, waardoor ik niet volledig uitdroogde. Ik voelde me futloos, slap en had geen energie. Door het vele spugen begon de bekkeninstabiliteit ook alweer op te spelen. Het staat tenslotte allemaal met elkaar in verbinding.
Nu ben ik ondertussen bijna 24 weken zwanger. Ik ben nog steeds elke dag heel misselijk. Op goeie dagen spuug ik gemiddeld 1 keer. Op slechte dagen kan dat zo een keer of 10 zijn. Verder merk ik heel erg dat mijn spierkracht ‘weg’ is. Nog elke dag duim en hoop ik dat de misselijkheid nog weg gaat. Dat ik wat meer kan genieten van het zwanger zijn. Maar wat voor mij het meeste telt, is dat de baby het heel goed doet. Groeit als kool, en beweegt er vrolijk op los in mijn buik. De goeie momenten geniet ik volop. Van het getrappel en van onze dochter. Dat houd mij op de been en zorgt ervoor dat ik elke dag mijn bed uit kom en wat probeer te maken van de dag.
Voor nu houd ik in mijn hoofd dat als de baby er straks is, ik er ook wel weer ben! Het onbegrip van mensen vind ik het allermoeilijkst. Alleen als ik goed voel kom ik buiten en dan zie je natuurlijk niks aan me. “Je bent toch zwanger, niet ziek..” Dit soort opmerkingen probeer ik maar te negeren. Ondertussen heb ik via Instagram wat meiden leren kennen die ook hyperemesis gravidarum hebben of hebben gehad. Dat geeft me kracht. Maak er geen taboe van, praat erover!
Wauw Janiek, wat heftig. Vooral het onbegrip lijkt me inderdaad heel lastig, maar ik vind het knap dat je er over praat en jouw verhaal wilt delen. Meer van Janiek zien? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
