Jacqueline en haar man besluiten met hun 3 kinderen op wereldreis te gaan. In deze gastblog vertelt ze waarom, hoe ze dat praktisch hebben geregeld en hoe de kinderen de reis hebben ervaren.
Voordat wij onze drie prachtige kinderen kregen, waren wij met z’n tweeën op reis geweest naar Indonesië. Op het strand van Bali benoemde wij de verre landen waar wij samen echt nog een keer naar toe wilde gaan. Echter begonnen wij in Nederland sneller dan verwacht aan een hele andere bijzondere reis in ons leven. Wij werden papa en mama van onze eerste zoon. Na de geboorte van onze zoon leefde we een huisje, boompje, kindje leven en genoten daar van. Heel burgerlijk reden wij meerdere keren met de auto naar Frankrijk of Italië voor een vakantie. Na de geboorte van ons tweede zoontje lukte het mij maar moeilijk om terug in een “flow” te komen. Mijn man had daar ook wel hetzelfde gevoel bij. Wij wisten niet wat er nou precies speelde maar wij hadden het gevoel iets te missen. Wij hadden een prachtig nieuwbouwhuis maar konden hier niet aarden. Wij reden het hele land door op zoek naar een passende nieuwe woonomgeving. Nergens kregen wij het “wauw” gevoel. Op een zaterdag na de geboorte van onze derde zoon zaten wij in de auto naar een bezichtiging van een huis.
Opeens opperde mijn man, “waarom verkopen wij niet gewoon ons huis en gaan wij op wereldreis”?
Of hij het nou meende of niet, ik vond het meteen een heel goed plan. Zo besloten wij in september dat wij in januari voor onbepaalde tijd op reis zouden gaan met onze drie kinderen.
Ontslag & leerplicht
Toen ons plan serieuze vormen begon aan te nemen heeft mijn man besloten om ook ontslag te nemen bij zijn werkgever. Zijn werkgever was zo tevreden over zijn werk dat wanneer wij terug zouden komen hij eigenlijk onder dezelfde voorwaarden weer terug in dienst zou mogen komen. Dat voelde natuurlijk erg safe. Als het reizen ons toch niet goed zou bevallen wisten wij dat wij hier in Nederland een stukje zekerheid zouden hebben.
Ons oudste zoon is leerplichtig dus wij gingen gesprekken met de school aan. De school stond helemaal achter onze keuze en wilde ons helpen om wat leerstof mee te geven zodat onze oudste zoon toen in groep 2 niet achter zou raken. De leerplichtambtenaar stond ook helemaal achter ons plan. Zij vond het een onwijs leuk initiatief. Alleen mocht zij door de regels ons geen akkoord geven. Zij was wel voor ons gaan overleggen met de minister van onderwijs om ons toch het voordeel van de twijfel te geven als wij met een goed leerplan zouden komen. Helaas wees de minister dit af. Na verder onderzoek op het internet kwamen wij tot het besluit om ons uit te schrijven uit Nederland om zo niet onder de regelgeving van de leerplicht te vallen. Wij schreven ons in bij de Wereldschool die onderwijs op afstand geeft via de computer.
Reacties van de omgeving
Eigenlijk hebben wij geen een negatieve reactie ontvangen over onze plannen. Iedereen die wij spraken was enthousiast. Sommige mensen gaven aan het stiekem ook heel graag te willen terwijl andere het heel leuk voor ons vonden maar er zelf echt niet aan moesten denken. Vooral mijn moeder had het wel erg zwaar met onze beslissing. Voordat wij gingen reizen was zij bijna iedere vrijdagmiddag bij ons thuis met de jongens. Nu zou zij de jongens voor een onbepaalde tijd niet kunnen zien. Dat was wel moeilijk om je eigen moeder zo intens verdrietig te zien om een keuze die jij maakte.
Tijdens het reizen hadden wij eigenlijk met iedereen regelmatig contact. Wij probeerde veel te video bellen of stuurde regelmatig foto’s door. Waarschijnlijk waren wij te kort op reis om iedereen echt te kunnen missen. De jongens vertelde soms wel even dat zij hun oma’s miste maar na een dikke knuffel van ons en soms door even te bellen was het al snel goed.
Reizen met kinderen zwaar?
Een andere reactie die wij kregen toen wij ons plan aan de mensen om ons heen vertelde was of wij wel wisten waar wij aan wilde beginnen om te gaan reizen met drie jongen kinderen. Wij zagen niet zo goed in hoe dit zwaarder kon zijn dan thuis. Beide zouden wij non-stop bij de kinderen zijn en alles samen kunnen doen. Wij begonnen onze wereldreis in Florida. Wij hadden ruim van tevoren onze route al vastgelegd. Eenmaal tijdens het reizen kwamen wij er achter dat ons reistempo veel te hoog lag. Wij zaten veel te veel in de auto en verbleven maar kort in hotels. Vooral ons jongste zoontje begon zich te verzetten tegen het vele autorijden. Gelukkig hadden wij onze volgende bestemming nog open staan en konden wij het reistempo aanpassen. Na Florida vlogen wij naar Mexico. Doordat wij veel rustiger aan deden waren de kinderen ook stukken rustiger en kwamen wij in een hele fijne flow terecht. Het was zo mooi om te zien hoe het reizen iedere dag een beetje meer eigen werd. In het begin was het inpakken van de tassen best een enorme klus. Later waren wij daar binnen een paar tellen mee klaar.
Bij het inpakken van onze tassen in Florida tijdens het verlaten van ons eerste hotel kwamen wij er achter dat wij echt te veel spullen mee hadden. Zelf dacht ik dat het enorm meeviel. Toen wij ons huis in Nederland hadden verkocht hadden wij ook een hoop spullen weggedaan. De wat grotere spullen als de bedden van de kinderen hadden wij naar mijn tante in Duitsland gebracht die wat ruimte op zolder over had. Ons jongste zoontje was net 1 jaar toen wij op reis gingen. Wij wilde hem de rust gegeven om in een eigen bedje te slapen. Wij hadden een handig pop-up vakantiebedje mee wat wel veel ruimte in beslag neemt. Verder hadden wij voor de twee oudste jongens een koffertje mee met wat speelgoed erin. Omdat wij veel verschillende landen met verschillen klimaten op de planning hadden staan hadden wij naast zomerkleden ook wat warme truien en lange broeken mee. Al met al hadden wij wel echt te veel kleding mee. Dat is wel een leerpunt voor ons voor een eventuele volgende keer.
De kinderen
Wij zagen dat de kinderen ontzettend genoten van het reizen. Zij vonden het onwijs leuk om nieuwe dingen te ontdekken en te zien. Al snel kwam toch ook wel de vraag wanneer wij weer terug zouden gaan naar Nederland. Zij verlangde ontzettend naar hun eigen plekje. Samen met mijn man hadden wij bedacht dat wij wilde gaan proberen om nog langer op een plek te blijven om te kijken of de kinderen het dan beter konden handelen.
Wel zagen wij onze kinderen ontzettend groeien. Onze oudste zoon begreep en sprak opeens heel veel Engels. Zelfs het Spaans probeerde hij mee te praten. Als hij ergens iets wilde weten probeerde hij zichzelf heel goed verstaanbaar te maken. Ons middelste zoontje is best verlegen van zichzelf. Tijdens het reizen zagen wij hem helemaal ontpoppen en zagen wij een heel ander kindje ontstaan. De band tussen de broers werd ook zoveel intenser. Ze konden opeens uren lief spelen en hadden het echt heel fijn met elkaar.
Corona
Wij hebben het reizen net geen 3 maanden vol kunnen maken, het coronavirus gooide roet in het eten. Tijdens onze reis waren wij bezig met een eigen bedrijfje op te starten. Daar wilde wij onze reis mee financieren. Net toen ons plan een beetje van de grond kwam, begon de corona crisis en moesten wij terugkeren naar Nederland. In Nederland zijn wij beide nadat wij 14 dagen in zelf isolatie zijn geweest op zoek gegaan naar een baan. Ondanks dat wij nu in een onzekere periode leven, is het ons beide toch gelukt om een baan te vinden.
Het reizen was mooi, geweldig alles overtreffend eigenlijk. Wij zijn als gezin zoveel rijker geworden. Wij hebben veel gezien, gedaan maar vooral veel van elkaar geleerd. De jongens keken weer naar hele andere dingen tijdens het reizen dan dat wij dat deden. Wij hebben geleerd dat minder vaak toch ook zoveel meer is. Door naar de wereld te kijken door de ogen van kinderen zie je dingen die je anders misschien nooit zal zien. Het is dat wij door het coronavirus verplicht waren om terug te keren, anders hadden wij het reizen nog heel graag door willen zetten. Al zijn wij ontzettend dankbaar voor de kostbare bijzondere momenten die wij als gezin samen mochten meemaken.
Wil je meer zien van Jacqueline en haar gezin? Neem dan een kijkje op haar instagram.
