1 april 2016 een dag om nooit meer te vergeten. Nadat we 4 jaar een traject (eicel stimulatie) hadden gevolgd bij de gynaecoloog om zwanger te worden, waren daar dan eindelijk die 2 streepjes! Naast blijdschap heerste er tot en met 20 weken wel een grote angst. Want het had 4 jaar geduurd om zwanger te worden, dan zou het toch niet in 1 keer goed kunnen gaan? Na de 20 weken echo, kwam de rust gelukkig wat terug en konden we meer genieten!
Worden we volgende week al ouders?
Tot en met 36.2 was er lichamelijk niets aan de hand, bloeddruk was al die tijd goed geweest. Met 36.2 had ik mijn babyshower en de volgende dag had ik ineens hoge bloeddruk. Spanningen en vermoeidheid van de babyshower dacht ik. Die woensdag moest ik nog een keer terug voor controle, nog steeds hoog. Ook lichamelijk kreeg ik wat klachten, maar probeerde dat te negeren (achteraf misschien niet zo slim). Ik kwam in 1 week ruim 5kg aan. Die vrijdag moest ik dan toch naar het ziekenhuis voor bloed controle, CTG en bloeddruk metingen. Ook daar bleek het te hoog. De gynaecoloog kwam op gesprek met ons en gaf aan dat het protocol zegt “inleiden met 37 weken bij gevaar op eclampsie”. Even keken mijn man en ik elkaar aan: “maar dat is vandaag”? De gynaecoloog ging verder: “dit houdt in dat je zondagavond je hier gaat melden, dan gaan we een ballonnetje inbrengen en kijken we maandagochtend wat dit gedaan heeft”. Mijn man en ik keken elkaar aan en begonnen hard te lachen, worden we volgende week al ouders?
Wij baalden als een stekker, want wat nu?
Zo gezegd zo gedaan, op zaterdag nog snel wat kleine kleertjes gekocht en uit eten geweest. Echter begon ik mij toch al wel echt zieker te voelen en was ergens blij dat het zondag was. Het ballonnetje plaatsen viel mij alles mee, de krampen die ik daarna kreeg vond ik minder gezellig. Mijn man ging thuis slapen en ik kreeg een slaappil, zodat ik even goed kon slapen. Helaas door de krampen is dit niet goed gelukt maar dat maakte mij op dat moment niets uit, want krampen hebben, was toch wel positief? Helaas was dat een beetje naïef van mij.
De volgende ochtend was mijn ballonnetje er nog niet uitgevallen. De verpleegkundige gaf al aan dat dit betekende dat er nog geen ontsluiting was ontstaan. Wij baalden als een stekker, want wat nu?
Ondanks dat wilden ze het ballonnetje er op de verloskamers uithalen. (Niet wetende dat ik daar niet meer weg zou gaan!) de verloskundige wilt het ballonnetje eruit halen en ontdekt dat ik toch 1.5a2cm ontsluiting heb. Ze haalt het ballonnetje eruit en prikt gelijk de vliezen door zodat er een metertje op ons baby’tje zijn hoofd geprikt kon worden. Spannend, worden we vandaag nog ouders?
Op dat moment kon ik alleen maar huilen
De uren verstrijken, de weeën worden heftiger en heftiger. Ondertussen fantaseren mijn man en ik over het geslacht van ons baby’tje. Want we hadden nog geen idee wat we zouden krijgen! Door de weeënopwekkers kreeg ik al snel een weeënstorm die moeilijk onder controle te houden was. Ik lag daar heel stil op bed, probeerde mij te focussen op mijn ademhaling. Tussen de weeën door had ik soms maar een minuutje om op adem te komen. Iedere controle bleek ik niet verder dan 2cm ontsluiting te komen.
Om 17u kwam de verloskundige binnen en ze zag dat het bijna niet meer te doen was tussen de weeën door. Ik had al van alles geprobeerd, echter door alle draden (ctg en metertje op baby) was ik erg beperkt in mijn bewegingen. De verloskundige ging nog eens mijn ontsluiting meten en ze zei “volgens mij is hij 3…” Echter omdat ons baby’tje begon te reageren op de weeën, ging ze de gynaecoloog erbij halen. Wat was het prettig toen mijn eigen gynaecoloog dienst bleek te hebben! Hij kwam binnen en zei: “zooo Anne… wat zullen we doen? Gaan we nu de keizersnede doen of vannacht ergens?” Op dat moment kon ik alleen maar huilen, wat was ik moe op dat moment. De gynaecoloog ging nog even de ontsluiting checken en hij keek moeilijk. Gaf aan dat er nog een flinke ruwe rand zat en het nog maar 2 cm was. Hij gaf ons even de tijd om na te denken. De voor en nadelen van een keizersnede versus doorgaan. Hij verwachtte niet dat mijn lichaam zou reageren op de weeënopwekker op kortere termijn en risico op achteruitgang bij ons baby’tje was aanwezig. Hij vertelde ook dat de weeën erg drukte op het hoofdje en deze momenten zag je op de CTG goed terug.
We kozen voor een keizersnede
Na 10 minuten nagedacht te hebben, besloten we om toch voor de keizersnede te gaan. Zo ontzettend opgelucht waren we beiden! Het moment dat de weeënopwekker uitging vergeet ik nooit meer. Mijn lichaam stopte bijna direct met de weeën.
Rond 17.45 gingen we richting de anesthesie. We waren ontzettend vrolijk en gelukkig. Ik heb op dat moment nog met onze camera foto’s kunnen maken van mijn man die zijn overall aan trok! Verpleegkundige moesten om ons lachen, hadden dit nog niet eerder meegemaakt. Want wie is er zo blij met een keizersnede?
De ruggenprik viel wel even tegen. Pas met de 3e poging zat hij erin en mijn bloeddruk zakte toen erg hard. Echter toen ik eenmaal lag, kwam er een grote rust over me heen. De gynaecoloog en mijn man maakte nog grapjes. Hij vroeg of mijn man wel tegen bloed kon. “Ja hoor, kan niet bloederig genoeg” zei hij. Waarop de gynaecoloog grapte: heb hier wel een mooie ader….
Een jongen of meisje?
Ik heb zelf de gehele keizersnede mee kunnen kijken op een groot scherm dat boven mij hing. Op het moment dat ze onze baby eruit haalde, kon ik dit ook zien! “Het is een jongen!!” Hoor ik mijn man roepen. De tranen springen in zijn ogen, wat een geluk om dit mee te mogen maken! Om 18.18 is onze zoon Job geboren. Met een gewicht van 3160 gram en 50cm.
Tijdens de keizersnede heeft een OK assistent met onze camera waanzinnig mooie foto’s gemaakt! Zo ontzettend dierbaar.
Onze ouders en broers wisten alleen nog dat we een zoontje hadden gekregen, maar ze wisten zijn naam nog niet. Dit wilden we ze persoonlijk vertellen. Iedereen kwam ’s avonds nog naar het ziekenhuis. Ik hoor mijn ouders op de gang en ik hoor de verpleegkundige zeggen: “aaaaah jullie komen vast voor Job!”
Oeps foutje… maar we lachen er nog steeds om, origineler bekend maken kan haast niet toch?
Op maandagavond is onze Job geboren en op donderdag mochten we naar huis. Het herstel van de keizersnede is echt goed verlopen. Door de keizersnede kwam de borstvoeding niet gelijk op gang, maar uiteindelijk heb ik ruim 8 maanden borstvoeding kunnen geven.
Inmiddels is ons zoontje al 2.5 jaar oud en zijn we nog steeds dankbaar. De aanhouder wint!
Lieve Anne, bedankt voor jouw mooie verhaal. Wat fijn dat, ondanks dat de bevalling niet verliep zoals gepland, het een positieve ervaring voor jullie is geweest! Meer zien van Anne? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
