Danique is in verwachting van een tweeling en de zwangerschap verloopt goed. Ze loopt al een tijdje met rugpijn, wat rugweeën blijken te zijn. Ongemerkt zit ze al op 4 centimeter ontsluiting. De weeën blijven weg. Maar uiteindelijk wordt dan toch de tweeling geboren, wat heel bijzonder is, is dat eentje nog in zijn vliezen zit.
8 november 2018
Ik ben ruim 35 weken zwanger van mijn twee jongens en geniet ernorm van mijn zwangerschap! Hoe lastig het was om zwanger te worden, zo goed ging de zwangerschap zelf. Ondanks dat ik het de afgelopen twee weken heel erg rustig aan moest doen, in verband met al enige ontsluiting en regelmatige harde buiken, zijn we op bezoek bij vrienden. Rond 20:30 uur geef ik aan bij mijn man dat ik toch wel last van mijn rug begin te krijgen en lekker naar bed wil. Mijn buik is behoorlijk zwaar en dat begin ik nu te voelen in mijn rug.
Zodra we thuis zijn vraagt mijn man nog of eigenlijk alles wel klaar staat, mocht het toch opeens gaan beginnen. Ik verzeker hem ervan dat de vluchttas en alles klaar staat maar dat hij zich geen zorgen hoeft te maken.
9 november 2018
Rond 08:00 uur word ik wakker en ga ik naar beneden. De pijn in mijn rug is na een nacht slapen helaas niet minder geworden dus ik pak twee paracetamol en ga even wat lezen op de bank. Als na een uurtje de zeurende pijn nog niet is weggezakt ga ik douchen in de hoop dat mijn rug even kan ontspannen. Onder de douche ebt de pijn inderdaad weg, maar zodra ik eruit stap komt het weer terug. Nu is algemeen bekend dat ik geen pieper ben en ik beschouw dit dan ook als ‘zwangerschapskwaaltje’ (achteraf waren dit rugweeën). Wat wil je dan, als je een met 35 weken een tweeling draagt?
Toch stelt mijn man voor om het ziekenhuis te bellen, al is het maar voor de zekerheid. Ze geven aan dat ik inderdaad voor controle langs kan komen.
Om 11:15 uur zijn we in het ziekenhuis en merk ik dat mijn rugpijn komt en gaat met vlagen. Zo eigenwijs als ik ben wil ik lopend naar de afdeling op 2 hoog, na een paar stappen zit ik toch al in een rolstoel – shit Daan, komop zeg! Aangekomen op de afdeling word ik doorgereden naar een verloskamer tot mijn verbazing. ‘Maar ik heb geen weeën, ik heb geen gebroken vliezen, waarom een verloskamer?’. ‘Nou mevrouw, gaat u eerst maar even liggen’. Al snel is de conclusie dat ik 4 centimeter ontsluiting heb en ik dus inderdaad nergens meer heen ga. Ik ben aangesloten op de CTG en krijg allerlei banden en sensoren om mijn buik. Het voelt nog onwerkelijk aan, ze zeggen dat ik praktisch aan het bevallen ben – maar toch voel ik niks? De verloskundige geven aan dat ze ook niet durven te zeggen hoe en wat er gaat gebeuren, dat het echt een kwestie van afwachten is tot er iets gaat komen. Mijn vliezen die breken of toch weeën die door gaan komen. Ik besluit er maar een puzzelboekje bij te pakken en zeg nog ‘Zul je zien dat ik zo’n gebed zonder eind ben, lig ik hier over 3 dagen nog’.
Op het gegeven moment moet ik heel nodig plassen, ben ik het stilliggen zat en verveel ik me stiekem een beetje. Ik trek aan de bel en de verpleging zorgt ervoor dat ik even kan gaan en staan. Daarna word ik weer aangesloten op de apparaten en controleren ze mijn ontsluiting nog eens, 8 centimeter! Het is inmiddels 16:00 uur en ze besluiten toch maar even actie te ondernemen aangezien ik nog geen weeën ervaar en ook mijn vliezen nog intact zijn. Wat vooral belangrijk is, is dat ik de contractie in mijn baarmoeder ga krijgen – anders kan ‘kindje 2’ gaan draaien en zwemmen in mijn buik zodra ‘kindje 1’ eruit is en dat willen we niet! Ze liggen op dit moment nog perfect, allebei met hun koppie naar beneden.
Door de vliezen van ‘kindje 1’ te breken hopen ze dat de weeën op gang komen, dit is helaas niet het geval en om 17:00 uur krijg ik wee-opwekkers. Al snel komen de weeën netjes achter elkaar en zijn ze krachtig genoeg. De ontsluiting vorderd naar 10 centimeter en ik mag mee persen. Om 18:15 wordt Ayden geboren met 2350 gram. Hij doet het fantastisch! Ademt zelf, heeft een goede kleur, huilt en is zeer alert. Nadat hij helemaal is goedgekeurd gaat hij naar papa zijn borst en krijg ik een echo om te kijken hoe ‘Kindje 2’ erbij ligt. Dit allemaal binnen 3 minuten en ik voel enorme persdrang tijdens het maken van de echo. Ik vraag of ik alweer mag, ze kijken me een beetje raar aan maar zeggen dat als ik zelf de kracht ervoor heb ik mag persen. Kracht ervoor heb? Oerkracht ging door me heen en binnen een minuut kwam er opeens een rare ballon uit.. Wat is dit?! Ik schrok aanvankelijk een beetje tot ze me vertelde dat het kindje nog in zijn vliezen zat. Dat is waar ook dacht ik, mijn vliezen zijn helemaal niet gebroken in de tussentijd. Ze zetten een soort breinaald in het vlies en er komt een heel klein krijsend en wapperend kindje uit, Mayson is ook geboren om 18:19 uur met 2250 gram.
Na controle komt hij op mijn borst en ik voel me de meest gelukkige persoon op de hele wereld. Mijn twee mannen!!
Lieve Danique, bedankt voor jouw bijzondere verhaal! Wil je meer van dit gezin zien? Neem dan een kijkje op hun Instagram
