Zwangerschapsupdate: tweede trimester

Hier lees je mijn zwangerschapsupdate van het eerste trimester. Het tweede trimester was een super leuke tijd, ik genoot van mijn zwangerschap, mijn buik groeide heel snel en de tijd vloog voorbij.

Na ongeveer 14 weken zwangerschap begon ik mij steeds wat beter te voelen en ik kreeg meer energie. Langzaam kwam mijn eetlust terug en niet zo’n beetje ook! Ik kreeg weer trek, vooral in kaas, koolhydraten en vette happen. Wel had ik wat kwaaltjes, zoals bekkenpijn, bandenpijn, harde buiken en maagzuur. Maar in vergelijking met het eerste trimester, voelde ik mij zo goed!

Het geslacht
In week 14 hadden we een geslachtsbepalingsecho. Al vanaf het moment dat ik zwanger was, had ik het gevoel dat het een jongetje was. Als ik naar de echo-foto keek, zag ik een jongetje en als ik dacht aan het kindje in mijn buik, dacht ik aan een jongetje. Tijdens de afspraak kregen we te horen dat het best vroeg is en dat de kans groot is dat ze het geslacht nog niet kunnen zien. Maar als ik wat wil, wil ik het nu. Dus de verloskundige probeerde het geslacht te vinden. Het is 90% zeker een meisje. Wauw wat heb ik het verkeerd gehad, hoe dan? Meteen dacht ik: arm meisje in mijn buik, we dachten al die weken dat je een jongetje was. Als je mij kent, dan verbaas je je niet dat ik weer begon te twijfelen, wat als het toch een jongetje is en wij allemaal roze spulletjes kopen? Ik las dat het best vaak voor komt dat ze het geslacht verkeerd hebben. Dus in week 15 plan ik nog een echo in en dit keer is de verloskundige er 98% zeker van dat het een meisje is. Ik geloofde haar.

De naam
Het eens worden over de naam was best moeilijk. Mike en ik hebben een hele andere smaak. We waren het al snel eens over de jongensnaam, maar een meisjesnaam was wat moeilijker. Ik had een lijst met ongeveer 12 meisjesnamen die ik leuk vond, Mike vond daarvan maar eentje leuk en die is het dus geworden! Vanaf die tijd noemen wij haar bij haar naam en wordt de zwangerschap ook voor Mike wat meer ‘echt’.

Echt zwanger!
Vanaf week 14 voelde ik een beweging heel laag in mijn buik. Als een zenuwtrekje in een spier. Volgens de verloskundige is het bijna onmogelijk dat dit de baby is. Maar ik wist zeker dat het de baby was, want met de weken werden deze ‘zenuwtrekjes’ steeds sterker. Met 16 weken kon ik de baby al aan de buitenkant voelen! Zo bijzonder.

Als ik dan ook met 16 weken eindelijk mijn buik kan laten zien (voor die tijd had ik zo’n ongemakkelijk buikje, waarvan je niet wist of ik nu te veel gegeten had of toch zwanger was) voelde ik mij eindelijk echt zwanger!

Echo’s
Met 20 weken en met 23 weken hadden we een echo in het ziekenhuis en alles zag er heel goed uit, voor zover ze konden zien is ze gezond! Ook hier wordt weer bevestigd dat het een meisje is. In de weken daarna groeide mijn buik meer en voelde ik haar steeds meer bewegen.

Met 25 weken hadden we een 3D echo en hebben we haar gezichtje gezien. Heel bijzonder!

Acceptatie
Voor de zwangerschap deed ik ongeveer 6 keer per week aan krachttraining. Ik had mij voorgenomen om daarmee door te gaan tijdens de zwangerschap. Zoals je kon lezen in de update van het eerste trimester, was sporten toen geen optie. Toen ik mij wat beter begon te voelen, ging ik weer vaker naar de sportschool. Met 22 weken had ik na het benen trainen heel veel en regelmatige harde buiken. Sinds dien krijg ik heel snel een harde buik en moet ik dus rustiger aan doen. Ook heb ik erg veel last van bekkeninstabiliteit, wat veel pijn gaf. Kortom, zo vaak sporten was geen optie meer.

Ik vind het heel lastig om dat te accepteren en dat daarbij mijn lichaam veranderd. Hoewel ik de zwangerschap een leuke tijd vind, ben ik blij dat ik straks weer kan sporten en op mijn voeding kan letten.