Het was 2016 en ik dacht dat ik alles voor elkaar had; samenwonen met een leuke vent en klaar voor de volgende stap: kinderen krijgen. Toch liep het anders dan gedacht, want mijn relatie liep op de klippen… Ik heb toen even tijd voor mezelf genomen en nagedacht wat ik nou echt wilde in mijn leven. Uiteindelijk konden dat 2 dingen zijn: een glansrijke carrière of moeder worden.
Om een weloverwogen beslissing te kunnen nemen, heb ik de tijd genomen om uit te zoeken wat ik ervoor zou moeten doen en regelen om in mijn eentje moeder te kunnen worden. Als hieruit bleek dat ik – om welke reden dan ook – niet kon kiezen voor alleenstaand moederschap, dan zou ik voor mijn carrière gaan en wel zien wanneer ik moeder zou worden. Ik was tenslotte pas 30 jaar, dus ik had nog wel even de tijd.
Meisjesdroom
Doordat ik zoveel las over het moederschap en met name over bewust alleenstaand moederschap, werd dit stukje bij beetje meer realiteit. Ik las verhalen van (bewust) alleenstaande moeders, donorkinderen en ik zette mijn financiën op een rij. Ik zocht uit wat luiers, voeding en de kinderopvang kostten. Hoe meer informatie ik tot mij kreeg, des te meer ik het idee kreeg dat dit was wat ik wilde: een bewust alleenstaande moeder (BAM) worden.
Natuurlijk heb ik er nooit van gedroomd om in mijn eentje moeder te worden. Ik had altijd voor me gezien dat ik een leuke vriend zou krijgen waarmee ik zou gaan samenwonen, trouwen en daarna kinderen zou krijgen. Maar op het moment dat ik nadacht over bewust alleenstaand moederschap, had ik al 6 jaar een kinderwens die door de jaren heen alleen maar was toegenomen.
De beslissing
Na veel onderzoek en nadenken, heb ik de voor- en nadelen op een rijtje gezet. De lijst met voordelen was langer dan de lijst met nadelen. Financieel zou ik het redden om in mijn eentje een kind op te voeden en kon ik een dag minder gaan werken. Inmiddels was ik een beetje aan het idee gewend geraakt en dacht ik mezelf wel eens in, hoe het zou zijn als bewust alleenstaande moeder.
Uiteindelijk heb ik mezelf afgevraagd waar ik het meest gelukkig van zou worden op dat moment: een carrière of zorgen voor een kind met alles wat daarbij komt kijken. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk geen keuze hoefde te maken, maar dat ik de beslissing door de tijd heen al had gemaakt. Ik wilde moeder worden, in mijn eentje, zonder partner.
Het traject
Het was zover. Ik zou alles in het werk gaan zetten om een bewust alleenstaande moeder te worden. Ik zocht een woning met 2 grote slaapkamers zodat ik daar heel wat jaren – zo niet, voor altijd – kon blijven wonen. Het huis moest groot genoeg zijn voor twee, ook als mijn kind een jaar of 17 zou zijn. De woning moest dichtbij familie en vrienden in de buurt zijn, dichtbij een supermarkt en bij een kinderopvang. Lekker praktisch!
Ik ging opzoek naar een geschikte donor. Dit kan op allerlei manieren. Belangrijk hierin vond ik dat de donor een beetje op mij zou lijken; blank, blond haar en lichte ogen. Hiermee zou ik in mijn optiek de kans vergroten op een kindje dat op mij lijkt. Uiteindelijk heb ik vrij snel een geschikte donor gevonden.
Zwanger worden
Direct vanaf het moment dat ik had besloten een bewust alleenstaande moeder te worden, heb ik mijn cyclus bijgehouden. Toen ik daadwerkelijk zwanger probeerde te raken, gebruikte ik ovulatietesten om te meten wanneer mijn eisprong precies was. Als je zwanger probeert te raken van een donor moet je precies weten wanneer de inseminatie moet plaats vinden. Dit kan niet zomaar op de gok, zoals met een partner.
Uiteindelijk is het allemaal heel snel gegaan. Ik had het voordeel dat mijn cyclus regelmatig was en de eisprong daardoor ook. Hierdoor wist de donor van te voren al in welke week van de maand hij op stand by moest staan.
Zwangerschapstest
Het was zaterdagochtend en ik was één dag over tijd. Ik deed de test, terwijl ik alleen thuis was. Er waren wel wat mensen die wisten dat ik zwanger probeerde te raken van een donor, maar ik wilde het traject niet te gestrest maken voor mezelf. Het idee dat men mij iedere maand zou vragen: “En? Is het gelukt?” zou bij mij alleen maar leiden tot veel spanning vóór de test en een extra teleurstelling als de test negatief zou zijn.
Ik deed de test en durfde niet te kijken. Ik vond het toch wel een beetje spannend… Ik keek en de test was positief. Ik was zwanger! Ik had nooit verwacht dat het zo snel zou lukken. Ik was echt door het dolle heen! Ik heb nog een paar keer naar de test gekeken, omdat ik het niet direct besefte. Daarna heb ik de telefoon gepakt en de donor verteld dat het gelukt was, dat ik moeder zou worden. Hij was heel blij dat het gelukt was.
Mijn zwangerschap
Met 7 weken had ik de eerste afspraak bij de verloskundige. Ik had nog niemand verteld dat ik zwanger was, want ik wilde de eerste echo afwachten. Ik was echt nét binnen, toen ik mocht gaan liggen voor een echo. Ze duwde het apparaat in mijn buik en vond al snel de baby. Ze zei dat ze het hartje zag kloppen en wees het aan op het scherm. Ik werd warm van binnen. Zielsgelukkig was ik. Het is zo bijzonder om in zo’n vroeg stadium van een zwangerschap al een hartje te kunnen zien kloppen.
Na die eerste echo ben ik langzaam aan mijn omgeving gaan vertellen dat ik in verwachting was. Ik deed dat in kleine groepjes, zodat ik elke reactie bewust kon mee maken. Iedereen was ontzettend blij voor me en sommigen een beetje verrast dat het zo snel gelukt was.
Mijn zwangerschap verliep goed. Ik had wel wat zwangerschapskwaaltjes, maar daar was prima mee om te gaan. De meeste kwaaltjes kwamen in fases. In het begin had ik last van misselijkheid, een paar weken later was dat weg en had ik bandenpijn. Toen de bandenpijn weg was, kreeg ik last van brandend maagzuur. Het enige lastige aan mijn zwangerschap vond ik de vermoeidheid. Al vanaf dag één was ik vermoeider dan anders en dit werd naar mate de zwangerschap vorderde, alleen maar erger. Ik heb echt ontzettend veel geslapen die 9 maanden!
Een zwangerschap in je eentje
Tijdens mijn zwangerschap deed ik alles alleen. Ik had geen hulp in het huishouden of iets dergelijks. Ook tijdens de laatste loodjes niet. Naar de verloskundige ging ik meestal alleen, tenzij ik wist dat er een echo gemaakt zou worden. Dan vroeg ik een familielid of goede vriendin mee. Dat vond ik bijzonder om te kunnen delen. Ook bij extra controles in het ziekenhuis was ik niet alleen, daar was mijn tante bij aanwezig.
De babykamer heb ik grotendeels in mijn eentje gerealiseerd. Het verfwerk heb ik alleen gedaan, evenals het in elkaar zetten van de meubels. Dat duurde overigens allemaal net iets langer dan wanneer ik niet zwanger zou zijn geweest, doordat ik vaak minder energie had en minder kracht in mijn handen. Ik vond het niet erg om het allemaal alleen te doen, het was ook mijn eigen keuze. Ik vond het heerlijk om in de babykamer bezig te zijn. Toen het af was, kon de kamer als een soort verrassing aan iedereen laten zien. Overigens heeft mijn vader me wel geholpen met het ophangen van plankjes en dergelijke. Daar is hij veel meer bedreven in dan ik.
Zwangerschapsverlof
De laatste loodjes waren zwaar en hoe meer de uitgerekende datum naderde, hoe zwaarder het werd. Ik had van te voren nooit verwacht, dat ik op een punt zou komen dat ik er klaar mee was. Ik was niet zozeer klaar met het zwanger zijn, want ik vond het nog altijd prachtig om mee te maken en bijzonder om een baby in mijn buik te voelen schoppen. Wel wilde ik heel graag mijn eigen lichaam weer terug.
Ik wilde mijn normale kleding weer aan, weer wat meer energie hebben en natuurlijk wilde ik dolgraag weten hoe mijn kindje eruit zou zien. Doordat ik al 5 weken verlof had van mijn werk, begon ik me steeds meer te vervelen. Een combinatie van verveling, ongeduld en verlangen naar “mijn eigen lichaam” zorgden ervoor dat het zwaar was. En vergeet de hitte niet! Ik was hoogzwanger in de lente, begin zomer van 2018; een periode met heel veel zonnige, snikhete dagen. Normaal vind ik dat heerlijk, maar als je met een dikke buik loopt en vocht vasthoudt, is dat gewoon niet zo prettig.
Mijn familie en beste vriendinnen hebben mij door deze periode heen gesleept. Ik zal hun altijd dankbaar zijn voor de tijd die ze vrij hebben gemaakt om bij mij langs te komen, mij even te bellen en een motiverend kaartje te sturen.
De bevalling
Op zaterdagochtend werd ik wakker met een soort buikkrampen. Het kwam en het ging. Ik twijfelde of dit weeën waren, omdat ik nog nooit eerder weeën had gehad. Na een uur appte ik mijn tante om te vertellen dat ik het idee had dat de bevalling was begonnen. Ik legde uit wat ik voelde, waarna zij bevestigde dat het weeën waren. Ik ben ze toen gaan timen.
Binnen een paar uur waren de weeën al vrij constant en snel achter elkaar. Ik appte mijn tante dat de weeën sneller achter elkaar kwamen, waarna zij haar spullen heeft gepakt en naar mij toe kwam. Ze was nog geen uur binnen, toen ze de verloskundige ging bellen. Die kwam meteen onze kant op. Ik had al 4 cm ontsluiting en adviseerde me meteen naar het ziekenhuis te gaan, anders zou ik daar wel eens te laat voor kunnen zijn…
In het ziekenhuis aangekomen, had ik al 8 cm ontsluiting. Het ging razendsnel. De pijn was te handelen dankzij de ademhalingsoefeningen die altijd bij yoga deed en ik heb geen seconde gedacht aan medicatie. Rond half 9 ’s avonds is mijn zoontje Levi uiteindelijk geboren. Een magisch moment om nooit te vergeten.
Lieve Wendy, bedankt voor dit super mooie verhaal! Wil je meer zien van Wendy? Neem dan een kijkje op haar Instagram of website.
