Tijdens Jes haar eerste zwangerschap sliep ze nauwelijks en ze bleef over haar grenzen gaan. Tijdens haar tweede zwangerschap raakte ze in een psychose. De diagnoses post -en prenatale depressie zijn gesteld en ze is een aantal keer opgenomen geweest. Jes vertelt haar verhaal
Mijn naam is Jes en ben een boysmom van 2 geweldige kereltjes! Gelukkig getrouwd en zelfstandig (bio)kapper.
Constante alertheid
Het begon bij mijn eerste zwangerschap. Daar kreeg ik tijdens de 20 weken totale slapeloosheid en constante alertheid. We dachten toen dat het een ‘natuurlijke’ reactie was van mijn lichaam dat zich aan het klaarstomen was voor het moederschap. Het was fysiek zwaar maar ook een mentale strijd. Dag en nacht wakker zijn en enkel een paar uurtjes slapen in de vroege morgen… bijna het moment om eigenlijk weer op te staan en aan je werk te beginnen. Als zelfstandige was het best wel pittig maar gelukkig kon ik mijn uren zelf kiezen en plande ik mijn dagen ‘haalbaar’ in. Uiteindelijk heb ik een hele goede en natuurlijke bevalling gehad van J!
Foute boel
De eerste dagen liep het allemaal vlot en leken we er wel van te genieten maar dat sloeg snel om. Ik gaf borstvoeding en kreeg na enkele weken een borstontsteking. Ik had zoveel pijn dat ik schreeuwde dat ik nog liever mijn bevalling opnieuw deed dan dat nog eens te hebben. Toen J 4 maanden was en ik finaal kapot was en zo vervreemd was van de realiteit, nam ik slaappillen en schreeuwde tegen mijn man dat ik gewoon eens 2/3 dagen wilde slapen, zonder enige onderbreking. Mijn man was ten einde raad, ook onze vroedvrouw, vrienden en familie gaven aan voor hulp te zoeken maar ik ging koppig door en liet het (als zovele andere moeilijke momenten in het leven) achter mij. Ik was in mijn ogen ‘gewoon’ over mijn limieten gegaan. Achteraf was dit foute boel..
Ik ben gecrasht
Na anderhalf jaar wilde we aan ons 2de wonder beginnen en werden zoals bij J gelijk zwanger! Zo gewenst en zo dankbaar dat ons dit zo gegeven was dat het misschien toch een beetje te mooi was om waar te zijn. Na 14 weken begon ik weer te sukkelen met m’n slaap en begon erg geagiteerd rond te lopen. Met 16 weken ben ik uiteindelijk gecrasht voor de ogen van J en mijn man.. ik was toen al meer dan een volledige week wakker en deed enkel micro slaapjes in de zetel. Het was alsof de stekker eruit werd getrokken en je lijf en hoofd stilvallen… een soort van testbeeld modus.
Abortus was noodzakelijk
Vriendinnen hebben mij nog geprobeerd op te vangen. Mijn man is dat weekend meteen naar de moeder baby eenheid (in zoersel) gereden om daar hulp te zoeken maar toen konden we er nog niet terecht… Ik was nog maar 16 weken ver. Voor mij was het duidelijk.. ik moest en ik zou abortus doen.. want ja, dat ding in m’n buik is nu eenmaal het probleem hé?! Het waren die k*t hormonen die mij volledig onder uit haalde, maar meer dan dat. Ik werd echt gek! Ik schaamde me zo omdat ik enkel nog maar dacht aan abortus, terwijl mijn vriendin (die tegelijk zwanger was) 2 jaar heeft moeten vechten voor hun 2de wondertje. Het was echt hels en ik voelde me zo alleen… Mijn man deed alles voor me, maar dan ook echt alles! Maar zelf dat kon niet baten… M’n hoofd had me helemaal in z’n macht. Nu begrijp ik waarom ze dit vroeger als foltertechniek gebruikten tijdens de oorlog. Mensen begeven het als ze totaal geen slaap hebben.
Ik werd opgenomen
Er werd vastgesteld dat ik in een psychose zat, dus ben ik voor 5 weken opgenomen geweest op de paaz afdeling in het Sint Vincentius ziekenhuis (in Antwerpen). Daar hebben ze me aanpaste medicatie kunnen geven en heb ik goede gesprekken gehad met een goede psychologe.
Alleen ben ik totaal niet te spreken hoe de psychiaters in het ziekenhuis handelen. Zelfs een paar mensen van de verpleging waren er echt niet op hun plaats! Ik kreeg bijvoorbeeld wel eens te horen: achja, wij hebben dat ook allemaal wel is meegemaakt… die hormonen die dan wat raar doen… neem nu maar je pilletjes in en rust genoeg.. dan komt het wel goed! Of deze was nog de beste: de psychiater (die je toegewezen kreeg) die doodleuk zegt bij binnenkomst: Hoi, ik heb 5 min voor je!
Buiten het ziekenhuis deed ik nog verschillende therapieën: Acupunctuur , Facie en voetenreflex. Het bracht wel een soort van rust op die moment maar direct daarna verdween het gevoel als sneeuw voor de zon. Gelukkig leerde ik er fijne mensen kennen op de afdeling en mijn beeld van de psychiatrie begon wel te veranderen. Mensen zijn ziek en niet zot zoals zovelen denken.
Prenatale depressie
Door mijn medicatie (dat geen kwaad kon voor de baby) en door de uitputting kon ik mijn werk niet meer doen. Thuis blijven en rusten was de boodschap en zo weinig mogelijk stress. Dat lukte me voor een maand en erna werd het weer erger. Het is eerst benoemt als angst, maar uiteindelijk kreeg het dan toch de naam ‘prenatale depressie’. M’n Gynea besliste samen met m’n vroedvrouw en man om mij te laten inleiden op 38 weken voor medische reden.
19 augustus was de datum dat ik uit mijn lijden zou verlost worden… man, van 16 tot 38 weken is heeeeel lang als je je zo ongelukkig voelt en eigenlijk niet meer wilt leven. Maar ik kon niet anders.. Ik had J en mijn man, ik moest voort voor mijn gezin.
Postnatale depressie
Ook de van bevalling van ons 2de kindje is vlot gegaan en L werd gezond en wel geboren! Ik had zo mijn hoop gericht dat ik snel weer de oude zou worden… maar niets was minder waar.. ik zakte nog dieper dan ik al was. Iedereen zag het het al van mijlenver aankomen, die postnatale depressie! Natuurlijk hadden de vroedvrouwen (waaronder veel jonge dames) veel angst dat ik de baby en mezelf iets zou aandoen… dit hadden ze duidelijk niet zo vaak meegemaakt. Maar ze deden echt hun best hoor. Op hun buurt belde ze naar de psychiater en die heeft mij zombie pillen voorgeschreven waardoor ik niet meer kon functioneren. Ik was een gevaar voor mezelf dus plat gooien die handel.. Zo zijn we na 5 dagen ziekenhuis naar huis gestuurd. Echt onmenselijk eigenlijk. Ik kon zo echt niet verder.. Maar de psychiater zei dat ik het thuis maar verder moest opnemen met de huisarts. Die was op haar beurt woedend omdat ze niet kon begrijpen dat ze me zo hebben laten gaan.
Eidenlijk goede hulp
Gelukkig hadden ze me al tijdens de zwangerschap op de wachtlijst van moeder baby eenheid gezet en kon ik 12 dagen na de bevalling EINDELIJK geholpen worden! Na 4,5 maand samen met L opgenomen te zijn, heb ik geweldige mama’s (die nu vriendinnen zijn geworden) leren kennen, samen hebben we lief en leed gedeeld. Het was hard werken maar samen met m’n man, mama, het geweldig sterk team, m’n psychologe en psychiater en super lieve vrienden zijn we er door gekomen. Wat een zalig gevoel was het.. die eerste keer dat ik kon opstaan en geen blok op mij rug en schouders had hangen.. geen uitgeschakeld gevoel meer had, weer energie voelen stromen in mijn lijf, die molen in mijn hoofd dat terug normaal draaide en vooral weer echte liefde voelen voor dat kleine ventje! Ik kreeg terug zin in de dingen die vroeger deed, mijn gezinnetje was compleet en weer gelukkig! Ik had mijn leven terug! Zo dankbaar dat ik ben nu en kan beseffen dat gezondheid en gelukkig zijn echt primeert in het leven!
Ik hoop dat ik met mijn verhaal en ervaringen andere vrouwen (en partners) een hart onder de riem kan steken, dat zij zich gehoord voelen, kan ondersteunen en vooral wil ik laten weten dat er wel hulp voor bestaat! Dit is iets waar je absoluut niet voor kiest! Het overkomt je, het overvalt je en heel je dichte omgeving lijd eronder! Dus stop het taboe en we vechten er samen verder voor!
Lieve Jes. Wat een heftig verhaal. Maar heel dapper dat je het opgeschreven hebt voor andere vrouwen die hetzelfde mee maken. Bedankt daarvoor!
