Papa Mike over de bevalling en het vader zijn

Vandaag heb ik mijn man, Mike, de vader van ons Evy, een aantal vragen laten beantwoorden over de zwangerschap, de bevalling, het vaderschap en hoe hij denkt over een tweede kindje. Want het is ook wel eens leuk om deze onderwerpen te lezen vanuit de ogen van een papa!

Deel 2 lees je hier

Hoe reageerde je toen Jacky je vertelde dat ze zwanger was?

Ze maakte me om 5 uur ‘s ochtends wakker, ik had net 1 oog open om te kijken wat er aan de hand was, en toen vertelde ze dat ze zwanger was. Dus ik wist niet zo goed wat ik moest denken en hoe te reageren. Dus volgensmij zei ik ‘oh leuk’ en toen viel ik weer in slaap… dat mijn reactie niet zo leuk was heb ik nog heel lang moeten aanhoren. Maar natuurlijk was ik net zo blij als Jacky, ik besefte me nog niet helemaal wat dit zou betekenen (de hele zwangerschap overigens niet), al helemaal niet om 5 uur ‘s ochtends.

Hoe heb jij de zwangerschap ervaren?

Wel goed denk ik. Buiten het feit dat Jacky regelmatig chagrijnig was (die rot hormonen), enorm ziek en graag alleen wilde zijn (ze sliep de eerste 12 weken op de bank). Na 12 weken werd ze weer een beetje de oude. Verder heb ik het niet veel anders ervaren dan de periode daarvoor. Vaders ervaren het toch anders dan moeders, moeders dragen het kindje en voelen het kindje bewegen. Voor vaders wordt het pas echt als de baby er daadwerkelijk is.

Was je zenuwachtig voor de grote dag?

Wij wisten natuurlijk van te voren wanneer Evy geboren zou worden omdat het een geplande keizersnede werd. Of ik zenuwachtig was? Totaal niet. Ik ga overal relaxed in. Dat is waar Jacky en ik enorm in verschillen. Zij kan bijvoorbeeld dagen stressen over een verhaal dat ze gelezen heeft over een kindje dat de keizersnede niet overleefde. En ik hou altijd mijn hoofd koel. Anders zouden we elkaar helemaal gek maken denk ik.

Wat gebeurde er allemaal in de operatiekamer?

Wat ik me nog goed kan herinneren was de enorme naald die in Jacky’s rug ging en een aantal keer verkeerd gezet werd. Er werd zoveel gezegd en gedaan, er waren onwijs veel mensen. Wel 20 volgens mij. Ik weet het allemaal niet zo goed meer. Ik zag ook vrij weinig, want er zat een doek voor. Wel zag ik een homp rood vlees hangen..

Toen Evy eruit gehaald was, lieten ze haar aan ons zien. Ze was helemaal grijs. Ik schrok, want ik dacht dit is niet goed. Ze maakte ook geen geluid. Achteraf zei Jacky dat ze wel geluid maakte en dat zij zich zorgen maakte om heel andere dingen. Namelijk haar enorm scheve gezichtje. Moet je nagaan hoe anders je zo iets beleefd. 

Toen Evy onderzocht werd en ze in haar bedje lag, voelde ik meteen de liefde voor haar waar iedereen het over heeft. Jacky zag dit direct, aan de manier waarop ik naar Evy keek. Dit stelde haar gerust, want bij Jacky was dit anders, haar liefde voor Evy moest echt groeien. Ze zeggen dat dit vaak gebeurt na een keizersnede.

Hoe ervaarde je de dagen na de bevalling?

Jacky en Evy moesten nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Ik had niet meteen verlof genomen, omdat ik thuis toch niks kon doen en in het ziekenhuis ook niet. Dus ik ging gewoon werken voor afleiding. Na het werk kwam ik dan langs. Ik vond het wel jammer dat ze niet thuis waren. Het werd meteen duidelijk dat mijn onbezorgde leventje voorbij zou zijn. Opeens maakte ik me zorgen. Evy had een heel scheef gezicht, haar neus was helemaal platgedrukt naar één kant. Ze werd door allerlei artsen gezien. Had ze een syndroom? Kon ze wel goed ademen? Kon ze wel goed drinken? Zou de borstvoeding op gang komen? Zou ze honger hebben?

Wat verwachte je van te voren van het vader zijn?

Tot de dag van de geboorte had ik niet het gevoel ik ga vader worden. Ik had ook geen idee wat vader zijn betekende. Zoals al gezegd besef je dit als vader nog niet tijdens de zwangerschap. Het vader gevoel kwam pas na de geboorte. Het beeld van het vaderschap dat ik altijd voor me zag was samen veel leuke dingen doen, samen spelen, samen gek doen, stoeien, dagjes weg.

Het is precies wat ik me er van had voorgesteld. Zware momenten zijn er natuurlijk ook, bijvoorbeeld de periodes dat Evy slecht slaapt en iedere nacht nachtmerries heeft, terwijl je de volgende dag weer vroeg op je werk moet zijn. Of de zorgen als ze ziek is. Maar dat is niks vergeleken hoe geweldig het is om een kindje te hebben. 

Ik heb het er vaak met Jacky over hoe bijzonder het is dat je zo veel van iemand kunt houden die je nog helemaal niet zo lang kent. Het is misschien gek om te zeggen, maar Jacky en ik zeggen regelmatig tegen elkaar dat wij meer van Evy houden dan van elkaar. Ondanks dat we elkaar 7 jaar kennen en Evy nog geen 2 jaar. De liefde voor een kind is iets heel bijzonders.

Hoe denk je over een tweede kindje?

Nog een puntje waarin we erg verschillen, ik leef erg in het nu. Jacky houdt erg van plannen en wilt alles van te voren weten, zo ook of en wanneer we voor een tweede kindje willen gaan, ze heeft bijvoorbeeld al een heel lijstje met mogelijke kindernamen voor een tweede. Als ik op een dag het gevoel heb klaar te zijn voor een tweede kindje, dan zie ik dat wel. Maar ik denk, dat we ooit nog wel voor een tweede kindje willen gaan. Maar beide zijn we er wel over uit dat dat moment nu niet is. Wanneer wel? Daar durf ik niks over te zeggen.