De Rapley methode, je kindje hele stukken geven, daar startte wij met veel plezier mee, maar het kokhalzen werd steeds erger. Het ging van een gewone kokhalsreflex naar zo heftig kokhalzen dat hij (en ik) uiteindelijk zat te huilen aan tafel. Ik begon me toen wel af te vragen of dat wel normaal was.
Yes! Na 6 maanden begonnen we eindelijk met vaste voeding.
We hebben heel bewust gewacht met vaste voeding totdat onze zoon 6 maanden oud was. De Wereld Gezondheidsorganisatie raadt aan 6 maanden alleen borstvoeding te geven en dat voelde goed. Dat vergde wel wat geduld. Het leek mij namelijk onwijs leuk om hem vast voedsel aan te gaan bieden en hem nieuwe smaken te zien ontdekken. Dus toen hij eindelijk 6 maanden oud was had ik er natuurlijk heel erg veel zin in. We hadden ook besloten om hem met de Rapley methode te leren eten. Bij Rapley eet je baby zelf hele stukken in plaats van gevoerd te worden met gepureerd voedsel.
De Rapley methode was leuk zolang het een spelletje was.
En daar gingen we dan. In het begin kreeg hij broccoli, peer, wortel en avocado. Hij at natuurlijk bijna niks, maar hij had er plezier in en wij ook. In het begin is het alleen maar om te oefenen. Het groente en fruit werd geplet tussen kleine baby vingertjes, er werd aan gesabbeld, het werd in zijn haar gesmeerd en op de grond gesmeten. En wat een plezier had hij er in. De eerste tijd was er niks aan de hand. Hij zat gezellig met ons aan tafel, oefende een beetje met eten en wij genoten van zijn ontdekkingsreis. In het begin was het vooral likken en sabbelen, maar na een tijdje begon hij ook echt iets meer te eten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts.
Kokhalzen hoort erbij, maar dit ook?
Vanaf het moment dat hij meer met zijn eten ging doen dan sabbelen en spelen begonnen de problemen. Kokhalzen hoort erbij wanneer babies aan vaste voeding beginnen, en bij de Rapley methode kokhalzen ze vaker dan bij gepureerde hapjes. Dit wist ik van tevoren en ik wist ook dat als je kindje gaat kokhalzen je hem of haar het beste rustig het zelf kunt laten oplossen. De kokhalsreflex heeft namelijk de functie om je kindje te leren wat een goed formaat is om in je mond te stoppen als je eet, en te voorkomen dat je kindje die te grote stukken doorslikt. Maar dit kokhalzen werd steeds erger. Het ging van een gewone kokhalsreflex naar zo heftig kokhalzen dat hij (en ik) uiteindelijk zat te huilen aan tafel. Ik begon me toen wel af te vragen of dat wel normaal was.
Van kokhalzen naar overgeven.
Ik had gehoopt dat het beter zou worden, maar helaas gebeurde dat niet. Integendeel, het werd op een gegeven moment zo erg dat hij elke avond zat te overgeven aan tafel. Niet alleen is dat best wel smerig, maar het was ook nog heel zielig want hij was er zichtbaar door van streek. Toen dat een aantal keer gebeurd was heb ik de knoop gehakt en zijn er er mee gestopt. We zijn overgestapt op grove puree en hebben het langzaamaan steeds een beetje minder gepureerd en meer stukjes toegevoegd totdat hij gewoon (zo goed als) helemaal met de pot mee kon eten. Ondertussen is hij bijna twee en eet hij heerlijk allerlei smaken en texturen dus dat is natuurlijk helemaal goed gekomen.
Hij is in die periode veel ziek geweest, moest veel hoesten en ik denk dat de combinatie van veel slijm in zijn keel in combinatie met het kokhalsreflex door het eten in zijn mondje het overgeven veroorzaakte. Ook denk ik dat mijn man en ik het eigenlijk ook een beetje te spannend vonden. Wij kregen er stress van en dat voelde hij ook aan. Ik sta nog steeds achter de theorie van het eten a la Rapley, maar helaas werkte het gewoon niet voor ons.
Soms is iets in theorie nog zo goed, maar zijn er redenen waardoor het in de praktijk gewoon niet werkt. En dat is oké. Het moederschap lijkt er voor een groot deel uit te bestaan dat jij plannen maakt waar uiteindelijk niks van terecht komt. Zorg dat je goed geïnformeerd bent, maar kijk ook goed naar de signalen die je kind je geeft.
Liefs, Nira.
Lieve Nira, bedankt voor je gastblog. Fijn dat je ook de andere kant laat zien van de Rapley methode. We zien het vaak zo positief voorbij komen op social media, maar het werkt zeker niet altijd voor iedereen (ook voor ons niet) en dat is oké! Meer zien van Nira? Neem dan een kijkje op haar blog en Instagram.
