Had ik een eetprobleem?

Jacky Nobels

Dagelijks bracht ik uren door in de sportschool, raakte in paniek als ik een appel te veel at en wilde niet meer uit eten of naar een feestje. Had ik een eetprobleem en hoe gaat het nu? Ik vertel het in deze blog

Vanaf het moment dat ik in de puberteit kwam, zag ik dat ik wat voller was dan de andere meiden uit mijn klas. Het begon me niet lekker te zitten en een opmerking daarover van een jongen uit de klas was de druppel. Ik besloot dat ik af wilde vallen. Na wat kleine aanpassingen in mijn eetgewoonten en wat vaker de fiets te pakken in plaats van de bus, viel ik al snel kilo’s af. Na die tijd schommelde mijn gewicht steeds en iedere keer startte ik weer een nieuw dieet. Afvallen ging steeds moeilijker.

Jaren later maakte ik kennis met krachttraining en verdiepte ik me in macro’s tellen en spieropbouw. Mijn dieet bestond voor een groot gedeelte uit proteïne producten en deed dagelijks aan zware krachttraining. Op een gegeven moment plakte ik er nog een groepsles aan vast van een uur en was ik dagelijks 3 uur lang in de sportschool te vinden. Deed ik niet goed mijn best? Dan ging ik ’s avonds toch gewoon weer? Ik haalde zoveel voldoening uit het uitputten van mijn lichaam en steeds weer wat meer kunnen. Mijn perfectionisme en de behoefte aan controle, controle over mijn lichaam en de gewichten, dat was wat het voor mij perfect maakte.

Ontzettend onrustig werd ik als ik een dag niet kon sporten. Uiteten en naar feestjes ging ik liever niet meer, want daar kwam alcohol en ‘ongezond’ eten aan te pas, wat niet in mijn voedingsschema pastte. Als iemand mij dan zo ver kreeg om uiteten te gaan, was de voorwaarde dat ik het restaurant koos (na het bestuderen van allerlei menukaarten). Vervolgens zette ik me daar ook best voor schut door nog net niet in de keuken mee te kijken hoe ze mijn gerecht klaar maakten. Want o wee als het suiker of te veel vet bevatte! Alles op alles zette ik om mij aan mijn voedingsschema te houden (die ik zelf samenstelde), als ik een appel te veel at raakte ik helemaal in paniek en dit eindigde in een eetbui. Wel een eetbui met alleen maar producten die ik als gezond bestempelde. Chips, patat of voedsel met veel suiker kwam er bij mij hoe dan ook niet in! En toch iedere keer als ik in de spiegel keek zag ik een mollig meisje, waarom viel ik niet af?

Inmiddels heb ik het antwoord. Ik viel namelijk wel af en ik behaalde echt resultaten. Het bizarre is dat als ik nu terugkijk naar foto’s van die periode, ik gewoon al rondliep met zichtbare buikspieren en mijn doel allang al behaald had. Mensen in mijn omgeving riepen ook allemaal dat ik misschien wel wat meer moest gaan eten en al heel slank was. Maar dat geloofde ik niet, want ze zeiden dit alleen maar om mij niet te kwetsen. De spiegel had altijd gelijk vond ik… niet wetende dat mijn hoofd alles verdraaide en ik een hele andere werkelijkheid zag in de spiegel.

Langzaam kwam de focus te liggen op afstuderen, samen wonen en vervolgens op het krijgen van een kindje. Een gezond kindje krijgen was nu het allerbelangrijkste en ik ging mijn lichaam voeden in plaats van uitputten. Gemakkelijker dan gedacht accepteerde ik dat mijn lichaam zou gaan veranderen en dat ik ook best wel heel regelmatig chips, patat en heel veel kaas zou gaan eten. Want tja, daar vroeg de baby om. Vrouwen die zwanger zijn geweest weten dat je dit niet kunt weigeren 😉

Had ik een eetprobleem? Dat vind ik lastig te zeggen, want de scheidingslijn tussen sterke doorzettingsvermogen en de vastberadenheid om een doel te behalen of obsessiviteit is lastig te trekken. Gelukkig ben ik er wel zelf wel redelijk makkelijk weer uit gekomen. Dat is helaas niet altijd het geval bij een eetprobleem.

Inmiddels zitten mijn buikspieren bedekt onder een laagje vet en zijn mijn been en bilspieren niet meer zo sterk. Ik geniet regelmatig van een bakje chips en een ijsje met mijn dochter, zonder schuldgevoel en compensatiegedrag. De basis van mijn voeding is gezond, ik doe nog steeds 2 a 3 keer per week aan krachttraining en ik kan met trots zeggen dat ik de balans heb gevonden. Natuurlijk baal ik best wel als ik foto’s van vroeger zie, zo zou ik nu best willen zijn. Maar alles wat ik daarvoor heb moeten doen en laten is het niet waard. Dit lichaam heeft heel mensje gemaakt. Dat bolle buikje is het huisje geweest van Evy. Als ik weer ben zoals de foto’s van een paar jaar terug, zal ik toch ook weer niet tevreden zijn net als toen. Het is namelijk nooit goed, je hebt altijd wel iets waar je ontevreden over bent. Dus ik kan maar beter trots zijn op dit lichaam en er goed voor zorgen.




Close