Gastblog: Geboren met 16 weken

Als de dochter van Maaike 9 maanden oud is, besluiten ze voor een tweede kindje te gaan. Al snel is ze zwanger. Toch heeft ze een voorgevoel dat het mis gaat en dat gebeurt ook. Met 16 weken wordt kleine Yara Eva geboren.

vroeggeboorte yara

Voor de tweede keer zwanger

Eind juni besluiten wij voor een tweede kindje te gaan. Onze oudste dochter is dan 9 maanden en ik kan niet wachten om nog zo’n wondertje te mogen krijgen.

Ik hoop vurig dat ik weer in één keer zwanger mag raken net zoals de eerste keer maar ik weet heel erg goed dat zwanger worden een wonder op zich is en de kans klein is dat het in één keer ‘lukt’.

Toch houd ik 3 augustus voor onze tent op vakantie een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Onvoorstelbaar! Wij zijn zo ontzettend dankbaar voor het feit dat er weer zo’n klein wondertje in mij mag groeien.

Zorgen

Ik ben ergens wel meteen bang dat het mis gaat. Gek want tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik daar amper bij stil gestaan. Misschien komt het omdat ik nu weet hoe bijzonder en niet vanzelfsprekend het is om zwanger te zijn en een gezond kindje op de wereld te zetten. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan. Maak je geen zorgen over de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Aan die tekst houd ik mij vast. Zorgen maken heeft geen zin.

We gaan voor de eerste echo! Wel behoorlijk spannend maar we zien een heel klein mini mensje in mijn buik zitten mét kloppend hartje. Wat een opluchting.
Daarna vertellen we het aan vrienden, aan familie hadden we het al verteld want ik kan mij zo moeilijk stil houden.

Ik heb last van de welkbekende zwangerschapskwaaltjes maar goed, ik neem alles voor lief.

Harde buiken

Alles gaat goed. Tot ik in de nacht van 23 op 24 oktober last krijg van harde buiken (ik ben dan bijna 16 weken zwanger). De avond daarvoor had ik al wel last en kon ik niet lekker zitten maarja alles verandert weer in je lichaam dus dat hoort erbij dacht ik. 

De harde buiken zijn wel vervelend, zo vervelend dat ik er niet van kan slapen. Ik google nog wat ’s nachts en lees dat ik het rustiger aan moet doen. Misschien even de verloskundige bellen morgenochtend voor de zekerheid. Heel vroeg in de ochtend val ik nog even in slaap maar ik word ’s ochtends wederom wakker van harde buiken. Op mijn buik zit één grote bal. Het ziet er echt letterlijk uit alsof ik onder in mijn buik een ronde bal heb zitten die omhoog wordt geduwd. Ik ga naar de wc en zie dat ik een beetje bloed in mijn onderbroek heb. Een soort van error komt in mijn hoofd. Ik pak google er weer bij terwijl ik mijn dochtertje de fles geef. Ook stuur ik mijn zusje, moeder en vriend een spraakopname en bel in overleg de verloskundige. Zij willen mij graag even zien en mijn zusje komt snel langs om op te passen. Op de fiets ga ik erheen.

Ik doe mijn verhaal en ze gaan kijken… een kloppend hartje. Oh ik kan wel huilen van geluk. Daar zit mijn kleine baby nog! Veilig in mijn buik. Maar goed omdat ik dus wel harde buiken heb (de verloskundigen zien dat ook) en wat bloed verlies word ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Terwijl er telefonisch een afspraak wordt gemaakt ga ik even naar de wc zodat ze mijn urine kunnen checken. He bah. Verlies ik weer bloed. Maar mijn urine blijkt goed. Daarna moet ik nog een keer naar de wc en vallen er (sorry tmi) stolsels bloed in de wc. Ik schrik me rot. Dit kan gewoon niet goed zijn. Maar het feit dat het hartje tien minuten geleden nog klopte geeft mij rust. Dan maar de hele zwangerschap plat, alles echt alles heb ik ervoor over om dit kleine mensje te mogen dragen en te bevallen. Met elke beweging die ik maak verlies ik meer bloed, dus ik bel mijn ouders. Om half 12 heb ik een afspraak in het ziekenhuis dus ik ga even snel langs huis om mij op te frissen.

Geboren met 16 weken

Ik stap onder de douche, kleed mij aan en word daarna misselijk. Terwijl ik moet overgeven voel ik een soort druk onder dus ik houd mijn benen bij elkaar. Dan ga ik nog even snel naar de wc voordat we weggaan. Maar eenmaal op de wc gaat het mis. Ik voel iets uit mij komen en roep mijn moeder, ze kijkt en zegt inderdaad dat er iets uit komt maar ze kan niet goed zien wat. Ik heb nog nooit zo intens en luid gehuild. Het voelt alsof mijn hart breekt.

De verloskundigen zijn in de buurt en komen langs. Ze kijken en zeggen dat de bevalling is begonnen en dat er nu niets meer aan te doen is. Het vruchtzakje hangt er voor de helft uit maar in die helft zit het baby’tje nog niet.

Ik moet naar boven lopen en op bed kijken ze hoe het precies zit. Ze maken ook een foto en je zit echt een ballonnetje met vruchtwater. De ambulance wordt met spoed gebeld en zodra zij met de sirene de straat inrijden, klim ik naar beneden.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis is iedereen super lief. Ik ben best wel kalm en moet af en toe huilen. Weer in dezelfde verloskamer als tijdens mijn eerste bevalling, wat ik erg moeilijk vind.

Ik heb dus al die tijd weeën gehad maar nu is het helemaal weg. Ze willen mijn lichaam even de tijd geven om te kijken of het nog op gang komt anders brengen ze tabletten in die ervoor moeten zorgen dat het wel op gang komt.

Ons perfecte meisje

Uiteindelijk moet ik naar de wc, ik mag wel in bed plassen zeggen ze maar dat kan ik niet. Ik krijg een po en de verloskundige uit het ziekenhuis zegt dat ik wel zachtjes wat druk mag geven als dat lukt. Dat vond ik heel erg moeilijk. Je moet iets doen wat je absoluut niet wilt doen maar waarvan je weet dat het wel moet.

Na een aantal minuten weet ik mij over te geven en geef ik wat druk. Het vruchtwater breekt ik geef nog meer druk en daar is ze. Ons kleine, allerkleinste dochtertje. Ze is volmaakt!! Zo perfect en zo klein. Ik heb haar in mijn handen en kan niet stoppen met kijken. Ik ben emotioneel. Wat had ik haar graag bij mij gedragen, mijn liefde was al zo groot en ze was zo welkom.

We krijgen rustig de tijd, daarna wordt ze in een bakje met koud water gelegd waardoor ze een hele mooie kleur krijgt. Vanuit het ziekenhuis krijgen we ook een kistje waar het bakje met water in kan. Daarin zit ook een heel erg klein knuffeltje, een kaarsje en een wit dekentje. Er worden wat onderzoekjes gedaan en dan moet de placenta er nog uit. Die wil niet want die was er nog niet klaar voor. De gynaecoloog probeert nog wat de duwen maar tevergeefs. De placenta wordt aan het eind van de middag operatief verwijderd. ’s Avonds laat mogen wij naar huis. Ik word in een rolstoel met een kistje op mijn schoot naar de auto gereden.

Vroeggeboorte

En nu?

Daarna volgt de keuze: wat wil je met haar gaan doen? Begraven, cremeren? In de tuin, bos, begraafplaats? Dingen die je absoluut niet wilt regelen maar wel heel erg belangrijk zijn om alles een plekje te kunnen geven. Door een verzekering van mijn vriend konden wij haar begraven.

In het ziekenhuis hebben meerdere verloskundigen naar het geslacht gekeken en iedereen dacht een meisje. Later bleek ook het DNA onderzoek dat ze inderdaad een meisje is. We hadden nog geen naam en hebben die twee dagen daarna gegeven. Yara Eva. Yara betekent onder andere klein vlindertje. We hebben haar op 31 oktober begraven en dat was voor ons heel erg mooi.

De vroeggeboorte heeft bij mij vooral mentaal best wel wat sporen achtergelaten. Natuurlijk moet je ook ontzwangeren en ben je eerst weer kraamvrouw maar daarna val je in een soort gat. Nu werd ik omringd door lieve familie en vrienden maar er is niemand die je écht begrijpt en dat is moeilijk. En anderzijds ook begrijpelijk. Troosten is naar mijn idee een van de moeilijkste dingen die er is. Maar ook uitleggen hoe je je voelt is moeilijk. Sommige dagen gaat het heel erg goed, andere dagen niet goed. Maar wat gaat er dan niet goed? Ik heb vooral veel pijn in mijn hart, intens verdriet, alles speelt zich in mijn hoofd af, ik voel mij leeg en gebroken, soms jaloers maar dat probeer ik vaak snel uit te zetten. Ik ben een prachtig stukje van mijzelf verloren maar ik draag haar voor altijd bij mij in mijn hart.

Lieve Maaike, wat een heftig verhaal, hier heb ik geen woorden voor. Bedankt dat je dit met ons wilde delen.