Aankomen tijdens de zwangerschap, daar kan je niet omheen. Maar wat vond ik het vervelend om mijn lichaam te zien veranderen toen ik voor het eerst zwanger was. Ik wilde heel graag kinderen, maar het feit dat ik dikker werd vond ik echt verschrikkelijk! Negen maanden lang was ik bezig met kilo’s, kilo’s en nog eens kilo’s. Negen maanden lang was ik
bezig met mijn lichaam. Maar niet op een positieve manier. Ik wilde zo graag sporten, de kilo’s tegen
gaan. Ik telde de weken af naar het moment dat ik weer mocht (en kon) gaan sporten.

Onzekerheid

Kinderen wilde ik heel graag, maar het feit dat ik dikker werd vond ik echt verschrikkelijk! Ik was van jongs af aan altijd een ’gezellig dikkertje’ en dat leverde jaren vol met veel onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen op. Altijd was ik bezig met afvallen en met mijn lichaam. In 2013 begon de liefde voor hardlopen, daarnaast maakte ik kennis met Insanity (een home workout programma) en begon ik gezonder te eten. Hierdoor viel ik af en dat maakte mij blij. Maar ja, toen bleek ik in 2014 zwanger te zijn en wist ik dat, wat ik ook zou doen, toch echt wel dikker zou worden. En dat idee vond ik helemaal niets.

Schrikken!

Bij de eerste controle werd er door de verloskundige ook nog eens aangegeven dat mijn BMI iets te hoog was (ik was door een knieblessure weer wat aangekomen) en zeiden ze dat ik niet meer dan 9 kilo mocht aan komen. Pfff… Negen maanden lang was ik bezig met kilo’s, kilo’s en nog eens kilo’s. Negen maanden lang was ik bezig met mijn lichaam. Maar niet op een positieve manier. Ik wilde zo graag sporten, de kilo’s tegen gaan. Ik telde de weken af naar het moment dat ik weer mocht (en kon) gaan sporten. Uiteindelijk kwam ik zo’n vijftien kilo aan, wat op zich nog wel mee valt. Maar de weegschaal stond aan het einde op 92 kilo en ik kon daar wel om janken (en deed dat ook). 92 kilo!!!

Aftellen

Op 2de kerstdag in dat jaar beviel ik van een gezonde dochter. Ik was in de zevende hemel! Maar
stiekem was ik ook alweer begonnen met aftellen. Aftellen naar het moment dat ik weer kon gaan
hardlopen. Het kriebelde zo enorm. Dus toen wij vier weken na de bevalling gingen verhuizen (ja dat
deden we ook nog even tussen de bedrijven door) en besloten hadden om toch de stenen uit de tuin
mee te nemen naar het nieuwe huis, stond ik vooraan om stenen te sjouwen. Want hey, workout!
Dat ik vier weken daarvoor een bevalling van meer dan 24 uur had doorstaan vergat ik gewoon even
voor het gemak. Uiteindelijk rende ik twee weken later weer mijn eerste rondje.

Ik gaf mijzelf totaal geen rust en deed er alles aan om weer van de kilo’s af te komen. Ik ging
boodschappen doen met de kinderwagen bij de supermarkt ruim 20 minuten lopen hier vandaan en
liep terug met een volgeladen kinderwagen EN een rugtas vol met boodschappen. Ik ging thuis
sporten en weer hardlopen. Het was dan ook niet zo gek dat ik zes weken later ook alle kilo’s en
meer kwijt was. Yes!

De kilo’s kwamen terug

Maar deze kwamen er vervolgens kneiterhard weer aan toen ik aan het werk ging, want ineens
moest ik weer op zoek naar een nieuwe balans. Ik had geen zeeën van tijd meer om te sporten en
om in beweging te zijn. Het feit dat ik een zittend beroep heb werkte ook niet mee. Ik kwam in twee
maanden weer 8 kilo aan. Acht zelf aan gevroten kilo’s. Daar kon ik een baby niet de schuld van
geven. Het circus begon weer van vooraf aan.

Bij zwangerschap nummer twee ging het er heel anders aan toe. Door zwangerschap gerelateerde klachten kon ik al vrij vroeg niet heel actief meer sporten. Ik legde mij daarbij neer. Ik had al een kleintje thuis rondlopen (die tussendoor ook nog even drie werd) en werkte daar ook nog eens 32 uur naast. Ik kon mijn energie dus goed voor andere dingen gebruiken.
Doordat ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben, was ik halverwege mijn zwangerschap toch bezig met eten, maar dan op een andere manier. Hierdoor kwam ik uiteindelijk tien kilo aan. Hoewel ik het sporten wel echt miste en ook echt uit keek naar het moment dat ik weer kon gaan sporten, was ik er toch minder mee bezig. We zouden het allemaal wel zien.
Op 7 juli jl. Beviel ik van onze zoon. Het was een korte, maar zeer zware bevalling en die ging mij dan ook niet in de koude kleren zitten. Toch liep ik nog geen tien uur later het ziekenhuis weer in (moest terug voor een katheter) en 48 uur later deed ik het weer (dit keer voor een week katheter). Ik voelde mij goed, dus waarom niet? Die rolstoel had ik niet nodig.

Ik stortte compleet in

Zes dagen later haalde ik samen met mijn vriend en de kleine onze dochter op van het kinderdagverblijf. Vijf minuutjes heen en vijf minuutjes terug. Eenmaal thuis stortte ik compleet in. Mijn lichaam was op. Hardlopen? Sporten? Dat kwam vanaf dát moment niet meer in mij op. Na een paar weken begon het natuurlijk wel te kriebelen, maar ik nam mij echt voor om de tijd te
nemen. Naar mijn lichaam te luisteren. Ik had mijn energie nodig voor mijn zoon, mijn dochter, mijn vriend, maar bovenal voor mijzelf. Ik was realistisch genoeg om te beseffen dat sporten er echt nog even niet in zou zitten en anders had ik een omgeving die mij daar wel op zou wijzen.

Acceptatie

Inmiddels zijn we ongeveer vier maanden verder en ben ik al wel weer begonnen met sporten. Heel rustig aan en totaal niet dwangmatig. Ik sport nu omdat het even ‘een momentje voor mijzelf’ is. Even mijn hoofdje legen. Maar het scheelt ook dat ik mijn lichaam heb leren te accepteren, waardoor afvallen niet op mijn prioriteitenlijst staat. Dit lichaam heeft twee prachtige kinderen gedragen. In totaal 18 maanden en vijf dagen lang. Dit lichaam heeft vervolgens deze prachtige kinderen op de wereld gezet. Ik moet goed voor dit lichaam zorgen. Heel goed. Maar bovenal moet ik lief zijn voor dit lichaam. Dat heeft
het verdiend.

Liefs, Nynke

Nynke, wat een topper ben jij! Wat goed dat je jouw verhaal wilde delen, ik vind het heel knap dat je jouw lichaam hebt leren accepteren. Jouw lichaam heeft twee prachtige kinderen gemaakt en daar mag je zeker trots op zijn! Wil je meer lezen van Nynke, ze heeft een website en die vind je hier. Neem vooral ook even een kijkje op haar Instagram (@schrijvenmethartjes), hier vind je foto’s van Nynke, haar gezin en mooie versjes! 

De uitgelichte foto is gemaakt door Ebrar Saygin, de overige foto's zijn van Nynke zelf.