Deze mama deelt anoniem het verhaal van haar stuitbevalling. Ze was onder begeleiding van het ziekenhuis omdat haar kindje (het geslacht was ook nog onbekend!) in stuit lag, toen haar vliezen braken moest ze dan ook meteen naar het ziekenhuis komen. Het duurde veel te lang voordat haar kindje geboren werd, en toen het zover was ging er iets helemaal mis.
In bed geplast?!
Ik word wakker en ik weet niet waarom. Het duurt even voordat ik merk dat het bed nat is. Eerst denk ik, ik heb toch niet in mijn bed geplast? Dan dringt het tot me door dat de bevalling wel eens begonnen kan zijn. Tot mijn eigen verbazing blijf ik heel rustig. Ik ga naar beneden naar de wc. Als ik weer boven ben is het gestopt. Toch een beetje in mijn broek geplast denk ik nog. Als ik me omdraai en mijn man lekker vast houd om verder te slapen, stroomt het vruchtwater met golven tegelijk uit me. Als ik mijn man wakker maak en zeg: Het water is gebroken! denkt hij dat het een grapje is. Maar als hij het bed ziet staat hij binnen no time aangekleed bij de telefoon. De zuster in het ziekenhuis zegt dat we meteen moeten komen omdat mijn kindje in een stuit ligt.
Zenuwachtig, verdrietig en blij
Ik moet rustig blijven! Nu gaat het dan echt gebeuren, hier hebben we 9 maanden op gewacht. Ik ben zenuwachtig en blij tegelijk. Het enige dat ik voel is dat het vruchtwater er uit stroomt, verder niets. Als we op de kraamafdeling aankomen, komt er een hele aardige zuster naar ons toe. Ze brengt ons naar een kamertje waar ik me moet uitkleden en plat op bed moet liggen. Ik word aangesloten aan een machine die de sterkte van de weeën en de hartslag meet van het kindje. Als ze later terug komt zegt ze dat mijn man beter nog even naar huis kan gaan. De zuster loopt weg en ik begin zachtjes te huilen. Ik wil niet alleen achterblijven. Mijn man trootst me en zegt dat dat toch het beste is.
Was dat een wee?
Als hij weg is probeer ik nog wat te slapen, maar dat lukt uiteraard niet. Als ik toch even in slaap val, schrik ik wakker. Au! Een heftige steek in mijn rug. Was dat een wee? Om kwart voor 9 is mijn man er weer en horen we dat ik nog maar 3 cm ontsluiting heb. Het gaat te langzaam en de dokter zegt dat ik aan het infuus moet. Daar was ik zo bang voor en nu gebeurt het toch. Als het infuus er eindelijk in zit belt mijn man mijn moeder om te zeggen dat het begonnen is. Ze begint meteen te huilen… de schat. Als ik na veel pijnlijke weeën om half 1, 7 cm ontsluiting heb, mag ik naar de verloskamer. Ik denk nog, nou was dit het nou? Op dat moment weet ik niet wat me nog te wachten staat..
De verloskamer
Als ik op de verloskamer aan kom, denk ik nog: nou nog een half uurtje en dan zit het er op. Dan wordt het opeens allemaal wat minder. Au weer een wee en nu komen ze wel heel snel achter elkaar. Mijn man houdt de hele tijd mijn hand vast en zegt dat ik moet puffen. De schat weet ook niet wat hij moet doen om me van de pijn af te helpen. Niemand kan me nu nog helpen, alleen ik zelf. Als ik persneigingen krijg, roept hij de zuster. Shit, 8 cm ontsluiting, wat een tegenvaller. Ik mag niet persen zegt ze en weg is ze. Makkelijk gezegd.
Dit is echt niet leuk meer, waarom duurt het toch allemaal zo lang. De weeën komen veel te snel en ik kan het niet meer bijhouden. Ik lig te rollen op bed. Wie nog zegt dat het allemaal zo mooi is, is niet goed. Zometeen wordt mijn kindje geboren schiet er nog door mijn hoofd. Maar wat doet dit een pijn. “Nooit meer!” schreeuw ik tegen mijn man, waarvan zijn arm ondertussen helemaal rood is, fijn geknepen door mij. Eindelijk krijg ik een verdoving en glij af en toe weg.
Mijn kindje kwijt?
Als de dokter komt kijken hoor ik dat het grote werk kan beginnen. Ze halen het halve bed weg en ik moet met mijn benen in de beugels. Er staan opeens 4 mensen om mijn bed heen. Normaal had ik me rot geschaamd, maar het interesseerd me allemaal helemaal niks meer. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Als ik een perswee krijg, moet ik persen. Dat is makkelijk gezegd. De eerste keer doe ik het helemaal fout. Maar snel heb ik het door.. dit is hard werken zeg, ongelooflijk gewoon.
Als ik mijn ogen open doe zie ik dat er al een stukje uit is. Dan krijg ik nog een verdoving en word ik ingeknipt. Nu komt het erop aan volgens de dokter. Omdat ik een stuitbevalling heb moet het hoofdje er meteen uit de volgende wee. Ik voel de wee opkomen en pers uit alle macht. Ik wist niet dat mijn lichaam dit kon. Maar dan ontstaat er paniek. Het hoofdje komt er niet uit. De dokters kijken elkaar paniekerig aan. De dokter geeft een gigantische stomp op mijn buik, ik kreun het uit. Maar dan is ze er, ons dochter. Het scheelde niet veel of ons dochter was overleden volgens de dokter. Ze vonden dat ik best op een natuurlijke manier kon bevallen, maar wat hebben ze dat fout gehad. Mijn gevoel zei me al dat het niet kon. Ik was bijna mijn kindje kwijt.
Jij hoort bij mij
Even later ligt er een huilend hoopje mens op mijn buik. Ze kijkt me aan en dan wordt het me allemaal te veel. “Een meisje, dat wilde je zo graag” zegt mijn man. Hij is ook helemaal ontroerd. Als ze haar gewogen hebben krijg ik haar in mijn armen. Ze kijkt me met haar grote ogen aan. Dat is voor mij genoeg om te weten.. jij hoort bij mij!
Lieve jij, bedankt voor je eerlijke verhaal en wat schrijf je leuk. Wat een heftig verhaal, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen.
