Gastblog: Twee mama’s en een baby

Mireille en Marijn zijn getrouwd en hebben een kinderwens. Ze gaan een lang traject in en dan is het eindelijk zo ver, ze zijn zwanger! Na een zwangerschap vol zorgen gaat de bevalling beginnen. Echter is dit niet de start die de twee mama’s voor ogen hadden en het gaat slecht met Marijn en hun zoontje. Met PTSS tot gevolg. Deze moeders vertellen hun verhaal.

Wij zijn Mireille en Marijn en hebben nu ruim 6 jaar een relatie. Wij zijn getrouwd sinds 12 september 2014. Al vrij snel in onze relatie kwam onze kinderwens ter sprake. In deze blog ons verhaal. Ons traject naar een zwangerschap toe was geen makkelijk traject. Dit heeft 3,5 jaar geduurd, maar uiteindelijk gelukkig wel met resultaat. We hebben ons traject bijgehouden op ons Instagram account @twomoms.andababy.

Het traject

Hier volgt een korte samenvatting van ons traject: vanaf mei 2014 zes pogingen met een donor van Cryos Denemarken in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam (drie pogingen zonder hormonen en drie pogingen met hormonen). Hierna hebben we 1,5 jaar op de wachtlijst gestaan bij AMC in Amsterdam. Vanuit daar kregen we uiteindelijk bericht dat daar geen behandeling gestart kon worden door een tekort aan donoren.

Vanaf mei 2016 vier pogingen bij Fertiliteitskliniek Twente in Hengelo met een donor van Vivaneo Düsseldorf (drie pogingen zonder hormonen en een poging met hormonen).  Vanaf 1 juni 2017 intake voor IVF bij Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. We hebben in augustus 2017 een verse terugplaatsing gehad na onze eerste IVF punctie, welke helaas geëindigd is in een vroege miskraam. Toen hadden we nog drie embryo’s in de vriezer. We zijn op vakantie geweest naar Curaçao en daarna hebben we een korte pauze gehad in verband met eventuele besmetting met het zika virus. Na deze pauze hadden we eind november een terugplaatsing van een embryo uit de vriezer (cryo). Toen begonnen de spannende wachtweken weer. Na elke poging zijn dat de meest langzame twee weken die je mee kan maken.

Marijn is zwanger!

Deze poging hadden we al vrij snel een goede positieve zwangerschapstest in handen. Marijn is zwanger! We bleven nog wel even voorzichtig, in verband met de vroege miskraam in september. Die poging werden de testen ineens lichter. Gelukkig was dit nu niet het geval en op 10 december 2017 hebben wij onze zwangerschapsaankondiging op ons Instagram account gezet. Daarvoor hadden we natuurlijk al onze naaste familie en vrienden het goede nieuws verteld.

Na zo’n lang voortraject blijft het moeilijk om te geloven dat het nu toch echt gelukt is. Het is moeilijk om echt onbezorgd te kunnen genieten van de zwangerschap. Tijdens de zwangerschap is er regelmatig bloedverlies geweest en elke keer is dan het eerste wat je denkt: “zie je, het gaat toch weer mis”. De zwangerschap had een moeilijke start. Marijn is ruim 20 weken heel erg misselijk geweest en dat was niet altijd een pretje. Toch bleven we tussendoor ook gewoon genieten van het mooie wondertje, want na 3,5 jaar overheerst dan ook echt wel de blijdschap (naast alle zorgen die er ook bij hoorden).

Hoge koorts

Onze zoon liet ons wel geduld bewaren, want op de uitgerekende datum gebeurde er nog niks. Met 40+6 is Marijn in de ochtend om 9.00 uur gestript door de verloskundige en eigenlijk begonnen vrij snel daarna de weeën. Er ging toen dus echt wat gebeuren. Al vrij snel bleek dat Marijn koorts had en besloten we om de verloskundige te bellen. Koorts is geen goed teken, dus zij stuurde ons direct door naar het ziekenhuis (het was ook de bedoeling om in het ziekenhuis te bevallen). Aangekomen in het ziekenhuis werd Marijn direct aangesloten op de CTG, zodat de hartslag van onze zoon in de gaten gehouden kon worden. Deze was veel te hoog. De ontsluiting wilde in het begin niet echt vorderen en met Marijn ging het, ondanks een infuus met paracetamol, niet veel beter. De koorts bleef heel hoog.

Spoed

Vanuit de kamer waar we werden opgenomen, moesten we verkassen naar een verloskamer. Marijn mocht toen heel even los van het CTG apparaat en mocht even douchen. Na het douchen wilde de verloskundige de vliezen breken, maar dit gebeurde al onder de douche. Marijn moest weer in bed gaan liggen en werd weer aangesloten op het CTG apparaat. Al vrij snel begon er een weeënstorm. De hartslag van onze zoon werd echt gevaarlijk hoog en Marijn kon de weeën vanwege de hoge koorts niet goed opvangen. Zij had het erg benauwd en kreeg een zuurstofmasker. Ondertussen werd de gynaecoloog erbij gehaald door de klinisch verloskundige en hij greep direct in. Onze zoon zou waarschijnlijk een bevalling niet overleven, vanwege die veel te hoge hartslag, dus er werd besloten tot een spoedkeizersnede. Marijn was van tevoren erg bang voor een eventuele ruggenprik, maar op zo’n moment denk je daar eigenlijk niet meer bij na en doe je alles voor het welzijn van je kind. Het was ondertussen al avond en er moesten een aantal personeelsleden van de OK terug geroepen worden. Het was even wachten op de anesthesist, maar de ruggenprik werd toen snel gezet. Dit was eigenlijk een grote opluchting. Niet meer de pijn van de weeën en we wisten dat onze zoon nu snel geboren zou worden.

Een slechte start

Om 19.50 uur is die avond onze zoon Seppe geboren. Marijn heeft hem heel even boven het doek gezien en toen werd hij meegenomen. Het ging helemaal niet goed met hem en we zullen nooit de woorden vergeten “als we een uur laten waren geweest dan was hij er waarschijnlijk niet meer geweest”. Mireille is de hele tijd bij Seppe gebleven, terwijl bij Marijn de wond gehecht werd. Dit nam nog best veel tijd in beslag. Marijn kreeg niet veel details te horen, behalve dat hij een slechte start had. Zij kon ook geen kant op, dus aan de ene kant was dat fijn, maar je mist toch de eerste uren van je kind. Seppe had zuurstofondersteuning nodig en bij de eerste testen scoorde hij heel laag. Mireille mocht nog wel het laatste stukje van de navelstreng doorknippen, voordat Seppe in een couveuse naar de afdeling neonatologie werd gebracht. Na het hechten van de wond werd Marijn weer naar de afdeling gebracht. Het is heel raar om daar dan te liggen zonder kind en zonder je vrouw. Mireille kwam na een tijd even heen en weer naar de afdeling om een update te geven over Seppe. Ze waren nog steeds met hem bezig. Hij had een infectie, lag aan een infuus en aan beademingsondersteuning. Mireille is snel weer terug gegaan en rond 23.30 uur werd Marijn ook eindelijk even naar de afdeling neonatologie gereden. Zij is maar 10 minuten bij Seppe geweest en toen werd ze weer terug gebracht naar de afdeling.

Met spoed opgenomen

Deze start hebben we nooit voor ons gezien en het bleef hier helaas niet bij. Marijn heeft twee dagen antibiotica gehad in verband met de infectie tijdens de bevalling. Ook kreeg zij een morfinepomp tegen de pijn van de keizersnede, maar hierdoor kreeg zij hele heftige levensechte hallucinaties en kon zij niet slapen. Na 1,5 dag is besloten om hiermee te stoppen. Seppe moest in ieder geval een week blijven aan een infuus met antibiotica in verband met zijn infectie. Het is nog steeds een raadsel waar dit vandaan kwam. Meestal komt een infectie van buitenaf, maar in dit geval is het waarschijnlijk iets van binnenuit geweest. Toen Seppe was geboren, zakte bij Marijn ook direct de koorts. Seppe is op een woensdag geboren en op zaterdagochtend mocht Marijn naar een “moeder en kind kamer” op de kinderafdeling (helaas wel zonder kind), zodat ze in de buurt van Seppe kon zijn. Met Marijn leek alles goed te gaan, maar niets was minder waar. Op dinsdag is zij met spoed weer opnieuw opgenomen op de kraamafdeling. De gynaecoloog wilde voor de zekerheid nog bloed prikken, omdat blijkbaar de infectiewaarden van Marijn op zaterdag ook nog vrij hoog waren (dit had niemand ons verteld). Uit deze bloedtest bleek dat de infectiewaarden nog veel verder gestegen waren. Uiteindelijk bleek dit een wondinfectie, die waarschijnlijk is ontstaan doordat ze na de spoedkeizersnede niet lang genoeg aan de antibiotica heeft gezeten. Uiteindelijk mocht Seppe na negen dagen van de afdeling neonatologie af en hij mocht bij Marijn op haar kamer blijven, totdat zij ook naar huis mocht. Na 12 dagen ziekenhuis mochten we dan eindelijk naar huis met onze zoon. Dit was geen kraamtijd die je voor ogen had.

PTSS

Door alle heftige gebeurtenissen is er bij Marijn PTSS (posttraumatische stressstoornis) vast gesteld. De periode dat Seppe op de afdeling neonatologie lag was erg heftig. Infusen die steeds opnieuw geprikt moesten worden, een lumbaalpunctie bij je kleintje en Seppe niet bij ons kunnen hebben, hebben bij Marijn gezorgd voor een heel heftig schuldgevoel. “Waarom heb ik ons kind deze start gegeven”. Dit extreme schuldgevoel in combinatie met de levensechte hallucinaties die Marijn nog steeds voor haar zag hebben ervoor gezorgd dat Marijn constant in opperste staat van paraatheid leeft. Gelukkig waren we hier wel op tijd bij en Marijn is hard aan het werk samen met een psycholoog om alles een plekje te kunnen geven. Ze heeft EMDR therapie gevolgd en het gaat nu heel langzaam in kleine stapjes steeds een stukje beter.

Genieten

Ondanks alles proberen we zoveel mogelijk te genieten van onze zoon Seppe die nu alweer bijna 7 maanden oud is. Met hem is nu gelukkig (op eczeem na) alles goed en het is een ontzettend vrolijk en lief mannetje die druk bezig is met het ontdekken van de wereld. Zowel het traject vooraf als de periode na de bevalling waren voor ons niet makkelijk, maar met ons gezin komen we er wel!

  

Liefs Mireille en Marijn

Lieve Mireille en Marijn, bedankt dat jullie dit heftige verhaal met ons wilde delen. Wil je zien hoe het nu met ze gaat? Kijk dan even op hun Instagram