Sommige koppels moeten maar naar elkaar kijken en zijn “in verwachting”. Tot grote frustratie voor die koppels die er alles voor over hebben om mama en papa te worden, maar waar het gewoonweg niet zo gemakkelijk gaat. Zo’n koppel waren zij ook. Terwijl iedereen rondom hen zwanger werd, ging het bij dit koppel iedere keer weer mis. Melanie vertelt haar verhaal.
Drie miskramen
Sinds 2013 vormen mijn vriend, ondertussen verloofde, en ik een koppel. We besloten al snel om te gaan samenwonen, en na enkele jaren nam die kinderwens steeds meer toe. Dus besloten we om stilaan te werken aan ons gezin. We wisten dat er wat tijd over heen zou gaan, maar we hadden nooit kunnen voorspellen wat we zouden ervaren.
Een eerste zwangerschap kwam er vrij vlot, tot onze grote verbazing. We waren nog volop aan het verbouwen in ons pas gekocht huis. Maar natuurlijk pasten we onze plannen aan en was dat kleintje meer dan welkom! Jammer genoeg heeft het niet mogen zijn. Dat was nummer één van de drie miskramen die wij hebben ervaren.
De keer erna, kijk je naar die stick met een bang hartje. Positief, OK, laten we afwachten. Bloedtest ook goed, maar toch… nog maar even afwachten. Ja? Kunnen we blij zijn? Nee, het loopt weer mis.
De oorzaak
Na onderzoek bleek mijn baarmoeder te klein. Het tussenschot zorgde ervoor dat mijn baarmoeder een hartjesvorm had en dat stootte steeds het vruchtje af. In november 2016 werd ik geopereerd.
Daarvoor hadden we geprobeerd om zwanger te geraken met inseminatie, maar op advies van onze fertiliteitsarts besloten we om de overstap naar IVF te maken. In april 2017 kregen we het verlossende nieuws dat we zwanger waren. Nieuws dat we al eerder kregen en waarna we steeds teleurgesteld werden. We waren voorzichtig blij. Bij elke echo bleek alles dik in orde te zijn en in juni konden we iedereen vertellen dat wij in December 2017 mama en papa zouden worden! Een
kerstkindje!
Kerstkindje
Dat kerstkindje besloot uiteindelijk om wat eerder te komen. Oef! Op 19 december 2017 begon een volledig nieuw hoofdstuk voor ons. We kregen de titel mama en papa. En nu zijn we hier, ofja zo voelt het toch. Dat eerste jaar is voorbijgevlogen. We genieten volop van onze zoon, zelfs zijn vervelende groeispurtjes nemen we er met veel plezier bij.
Want het had ook anders kunnen lopen. Opgeven is even in mijn gedachten opgekomen. Het werd ons precies gewoon niet gegund. Mijn vriend en ik hebben het geluk dat we elkaar vonden tijdens dat verwerkingsproces, dat is ook niet evident. Iedereen rouwt op zijn of haar manier, maar we waren elkaars schouder en konden er samen goed over praten. We konden er helaas niets aan veranderen en troosten ons met de gedachte dat het vruchtje niet sterk genoeg was voor deze harde
wereld. Ja, want dat is het, HARD. Zeker als iemand jou vertelt, het is MAAR een miskraam, nog ZO VROEG in de zwangerschap, je bent nog ZO JONG. Want dat doen mensen, geloof mij. Dat kwetst, dat kwetst enorm en dat wil je dan zeker niet horen. Ja, we hebben geluk dat we nu een pracht kindje in onze armen mogen sluiten. En dat besef ik iedere
dag. Ik besef ook, misschien meer dan anderen, dat het niet zomaar een gegeven is. Dat niet iedereen dit geluk heeft. Het is en blijft dan ook een wonder. Een wonder waarvoor 1001 dingen, net op dát ene moment moeten goed zitten. Wij hebben heel wat geduld nodig gehad om ons wondertje te mogen verwelkomen, en wat hulp. En daar ben ik heel dankbaar voor!
Lieve Melanie (@bymelaniie), bedankt voor jouw verhaal en dat je hiermee aantoont dat het krijgen van kinderen niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Wat heftig wat jullie hebben moeten meemaken samen. Maar wat fijn dat jullie nu jullie wondertje hebben. Meer van Melanie lezen? Dat kan hier.
