Ons kind heeft kanker.
En dat is niet mooier te maken….
Stommemie
Ja, je kunt het Leukemie noemen of zoals de kinderen vaak zeggen stommemie. Maar het is en blijft kanker.
En kanker is gewoon heel lelijk. Je krijgt er een naar gevoel van in je buik en nog steeds krijg ik dat lelijke woord nog moeilijk over mijn lippen, vooral in combinatie met mijn dochter.
Maar accepteren dat het leven vaak gewoon erg lelijk is geeft ook rust, hoe gek dat ook klinkt.
Misschien is dit ‘het’ wel en hoef je niet meer op zoek. En is het juist de kunst om hiermee te leven.
Onderbuikgevoel
Te beginnen bij het begin… Lena was altijd een energiek, alert, gevoelig kind.
Dat met twee jaar al niet meer ’s middags sliep en iedere dag alles wilde meemaken.
Na een heerlijke zomervakantie leefden we toe naar het moment dat ze in april naar school mocht.
Daar was ze sinds die zomervakantie al zó aan toe. In november viel het me op dat ze daar
steeds minder naar vroeg. Ik zei nog tegen mijn man; ‘het lijkt wel of ze rustiger wordt,
misschien hoort het wel bij haar leeftijd’. In januari vond ik haar al langere tijd witjes zien en nadat
mijn zus en gastouder er ook iets van zeiden begon mijn onderbuikgevoel echt op te spelen.
Op een middag zat ik op de bank en keek ik naar mijn dochter en voelde ik dat het niet goed zat.
Dus toch op 23 januari 2018 maar een telefoontje naar de huisarts.
Ook die vertrouwde het niet, ze had namelijk ook niet wegdrukbare rode puntjes op haar armen.
Dus ik met Lena naar de eerste hulp om bloed te prikken. Ondertussen mijn man geappt.
We zeiden nog tegen elkaar, het zal wel los lopen. Blijf jij maar bij Joep (onze zoon), appte ik mijn man.
In het ziekenhuis was het enorm druk. Inmiddels was het al rond etenstijd en was er nog steeds geen bloed afgenomen.
Mijn moeder kwam langs met boterhammen en wachtte mee totdat we aan de beurt waren.
Lena was in die tijd enorm angstig. Alleen haar temperatuur meten met een oorthermomter was al de hel. Het leek wel of haar arm geamputeerd werd zo’n geluid kwam er dan uit haar.
Dus het bloedprikken was ook op zijn zachtsgezegd geen pretje. Ondertussen dat ik haar op schoot vasthield en twee verpleegkundigen haar arm vasthielden biggelden de tranen over mijn wangen.
Niet wetende dat dit pas het begin zou zijn.
Het begin van de nachtmerrie waarin we onze weg hebben gevonden maar nog steeds in leven.
Ons kind heeft kanker
Al snel werden we binnen geroepen bij de arts. En daar kwam die zin.
‘Uw dochter heeft leukemie’. Wat daarna gebeurde speelde zich af als een film.
Net alsof het niet ons leven was. Ik weet nog dat ik zelf bijna moest overgeven.
Ik heb mijn man gebeld en meteen die avond werden we opgenomen, kreeg Lena medicatie en bloedtransfusies.
De volgende ochtend werden we met de ambulance naar Utrecht gebracht waar ons dag 1 van ons 730 dagen durend traject begon.
Samen zijn we er doorheen gegaan en dat doen we nog steeds.
Want dat is wat we moeten, er dwars doorheen.
Er is geen weg terug, er is geen keuze, we overleven.
Lieve Silke. Ik volg jullie nu een tijdje op Instagram en wat zijn jullie sterk samen. Bedankt dat je dit verhaal met ons wilde delen. Wil je zien hoe het met de dappere Lena gaat? Volg ze dan op Instagram en hun blog.
