Nathalie (30) is moeder van dochter Maartje van bijna 5 jaar. 4 dagen na de geboorte van Maartje begonnen de voortekenen van de pychose. Nathalie herkende het maar niemand geloofde haar. Ze was compleet in een andere wereld en werd uiteindelijk opgenomen. Nathalie vertelt haar verhaal.

De zwangerschap

Sinds de geboorte van Maartje ben ik huismoeder. Ik heb nog ongeveer een jaartje parttime gewerkt in de thuiszorg maar hiermee ben ik wegens omstandigheden gestopt. De zwangerschap van Maartje verliep goed, ik geniet tot aan het einde. Ook met dikke buik hobbelde ik nog rond tijdens werk. Mensen stonden er van te kijken hoe fit ik nog was met mijn dikke buik.

De bevalling

Maartje heeft gepoept in het vruchtwater, dus moet ik in het ziekenhuis bevallen. Wat achteraf heel fijn was omdat het niet allemaal soepel is gegaan. Met 6 cm ontsluiting kreeg ik al persweeën. Maartje lag verkeerd en ik kreeg een paniek aanval. De ruggenprik die ik uiteindelijk kreeg, verhielp dit allemaal. En de bevalling verder verliep goed.

Postpartum psychose

4 dagen na geboorte van Maartje was ik erg emotioneel, druk, at slecht, sliep niet en de symptomen verergerde met de dag. Ik praatte zo veel en snel dat ik over mijn eigen woorden struikelde. Ik was manisch en dit was een voorteken van mijn psychose. Ik herkende dit omdat in mijn nabije omgeving ook wel eens een psychose is voorgekomen, dat begon ook met een manie.

Ik gaf aan bij familie, de kraamhulp en mijn man dat ik het gevoel had dat ik te druk was en dat ik psychotisch ging worden. Allemaal dachten ze dat het gewoon mijn hormonen waren.

Na ongeveer 7 dagen slecht eten en nauwelijks slapen ging het dan toch mis. Ik lag wakker en voelde dat ik koorts had. Ik maakte mijn man wakker (die inmiddels helemaal gestoord werd van mijn drukke gedrag + bezorgdheid) en vroeg of hij me wilde temperaturen. “Ga slapen!” Ik: “maar ik heb koorts en dat is een slecht teken als je net bevallen bent” ik deed de thermometer onder mijn oksel, en inderdaad koorts. Direct belde ik mijn verloskundige, maar ze was bezig met een bevalling. Toch kwam ze snel naar ons toe.

Een andere wereld

Ze belde aan, kwamen binnen en BATS BOOM. Ik was in een andere wereld. Wat ik me nog heel helder kan herinneren is dat ik direct begon te roepen “zie je wel” tegen mijn man, die niet aan zag komen dat dit ging gebeuren. Herhaaldelijk riep ik “zie je wel, zie je wel, zie je wel”

Ik was in een ander wereld maar hoorde wel wat er (aan de andere kant) gebeurde. Er was een stagiaire meegekomen met de verloskunde (arme meisje). Zij hield mij vast en stelde me gerust. Terwijl ik haar vertelde wat ze mij moest vragen. Dit deed ze heel goed!

Ondertussen belde de verloskundige met het ziekenhuis. Ik weet niet hoe snel het allemaal gegaan was, maar ik werd geholpen met aankleden en ging met de auto naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik anti psychoticum en slaapmedicatie. Mijn man vertelde achteraf dat ik ongeveer 40/45 minuten echt in die andere wereld ben geweest.

Opgenomen

2 weken heb ik op de kraamafdeling gelegen omdat ik naast de psychische klachten ook een borstontsteking had. (Hier kwam de koorts vandaag) maar na die 2 weken moest ik naar huis. Ik kon ook opgenomen worden maar dan zou ik gescheiden worden van mijn dochter en dat wilde ik niet!!!!

We gingen naar huis. De doctoren vertrouwde erop dat ik dit met maatschappelijke zorg (huishoudelijke hulp) en mijn man wel zou redden. Na 6 weken thuis had ik heel weinig vooruitgang geboekt. Dat werd ook opgemerkt door mijn moeder en schoonmoeder. Zij besloten mij te confronteren met het feit dat een opname in het ziekenhuis op de moeder kind afdeling wel een goed idee was. Terwijl hun zouden verwachten dat ik dit heel erg zou vinden, sprong ik een gat ik de lucht. Eindelijk, zij zagen het ook.

Het herstellen van een psychose met al die rot pillen was zwaar. Ik werd opgenomen en Maartje mocht mee. Zij lag samen met 5 andere baby’s op een kamer. Ik deelde een kamer met een andere patiënt, waar ik 2 maanden gebleven ben.

Ondanks mijn psychose was ik niet bang om samen te zijn met Maartje, dat was toen het fijnste wat er was. Wat was dat een wonder. Ik denk ook niet dat dit invloed heeft gehad op onze hechting. In het ziekenhuis zijn ze er ook erg op gericht dat moeder en kind hechten. Zo kregen we bijvoorbeeld ook baby massage.

Hoe gaat het nu?

Helaas heb ik niet lang daarna de diagnose bipolaire stoornis gekregen. Dit schijnt ook bij veel vrouwen die een postpartum psychose gehad hebben voor te komen. Ik ben dan ook bang om nog een keer een psychose te krijgen. Het is iets dat in mijn genen zit en wat terug kan komen. Het is vooral angst om de controle te verliezen.

Eigenlijk zou ik heel graag een tweede kindje willen. Maar na mijn psychose ben ik nooit meer 100% hersteld. Stel het zou me weer overkomen (en die kans is best groot) en ik zou nog minder als mijzelf terug komen. Daar worden Maartje, het tweede kindje, mijn man, maar vooral ook ik niet gelukkig van.

Maartje maakt mij gelukkig.

Nathalie, wat fijn dat jij jouw verhaal wilde delen. Dit omdat Postpartum Psychose een zeldzame aandoening is, waar weinig mensen iets vanaf weten. Wil je meer zien van Nathalie? Neem dan een kijkje op de Instagram van deze sportieve mama (@nathalie.de.boer).