Mina viel 35 kilo af, wat natuurlijk ontzettend knap is. Het ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk heeft ze haar levensstijl blijvend veranderd. Hoe ze dat deed vertelt ze in deze gastblog.
Of ik voor de website van Jacky een blogpost wilde schrijven over mijn strijd met overgewicht en hoe ik deze gewonnen heb. Mijn antwoord daarop was natuurlijk ‘ja’. Dolgraag inspireer ik nu anderen en deel ik hoe het voor mij was.
De huisarts schrok
Als zeventien jarige kreeg ik last van mijn hart. Ik had de ervaring dat mijn hart soms sneller klopte dan normaal en ervaarde hier pijn van. Met deze klacht ben ik naar de huisarts gegaan die mij vertelde dat er niets mis was met mijn hart. Hij schrok wel van hoe ik geworden was aangezien ik hem een aantal jaren eerder voor het laatst gezien had. Ik ging namelijk vrij zelden naar de huisarts. Omdat er tijdens de afspraak al snel duidelijk was dat mijn hart (gelukkig) niets mankeerde verschoof de aandacht naar mijn gewicht en leeftijd. Mijn huisarts, waar ik overigens prima mee over weg kon zei mij dat ik toch wel te zwaar was. Of ik even op de weegschaal wilde komen staan. Dit deed ik. Hij gaf aan dat ik moest opletten met mijn gewicht aangezien mijn anderen familieleden kampen met diabetes en hartfalen. Hij uitte zijn zorg en gaf mij ook mee of ik hier over wilde nadenken. Eventueel zou een diëtiste mij verder kunnen helpen of dergelijke.
Onderweg naar huis dacht ik hierover na en had ik gemixte gevoelens over dit toch wel confronterende gesprek. Ik besloot niet in te gaan op het aanbod van mijn huisarts maar om zelf iets te doen. Vervolgens heeft het vanaf dit moment twee jaar geduurd voordat ik daadwerkelijk iets deed aan mijn ongezonde levensstijl. Het ligt in mijn karakter dat ik mezelf kan beloven actie te ondernemen maar dat de aanloop naar actie vaak erg lang duurt. Daarnaast wist ik toch niet waar ik moest beginnen en was de nood op dat moment, blijkbaar, niet hoog genoeg.
Ik walgde..
Op mijn negentiende kwam deze doorbraak gelukkig wel. Ik liep langs de spiegel en ving een glimp van mijn lijf. Ik liep terug en heb even naar mijnzelf staan kijken. Ik walgde.. Dat had ik toch niet echt eerder gehad. Ja, het was wel eens zo dat ik een grotere kledingmaat moest pakken of dat dat colbert niet meer paste omdat ik er bijna uit scheurde. Maar mezelf echt lelijk vinden was nieuw. Dit was een zeer verdrietig moment waar ik ook verdrietig van wordt als ik eraan denk. Want hoe heb ik het zo ver laten komen. Op negentien jarige leeftijd 102 kilo wegen.. Ik moest hier iets mee en ondanks dat de drempel hoog leek en ik nog steeds niet goed wist wat ik nou kon doen. Ben ik toch gestart.
Afspraken met mezelf
Ik maakte de volgende drie afspraken met mezelf.
- Geen artikelen meer eten die gefabriceerd zijn, gemaakt in een fabriek dus.
- Geen drankjes meer anders dan thee (zonder suiker), koffie of water.
- Geen producten meer met toegevoegde suikers zoals bijvoorbeeld jam.
Dit was voor mij de duidelijkheid en structuur die ik nodig had. Ik kon eindelijk veel eten. Want er blijft genoeg over wat wél kan. Namelijk groentes, fruit, gedroogde vruchten, zuivel producten, noten en zaden, vis en vlees. Ik maakte mijn gerechten op smaak met kruiden en heb ook geleerd hoe ik met inzet van kruiden veel anderen smaken kon nabootsen en dus kon vervangen. Zo maakte ik bijvoorbeeld vaak knoflooksaus op basis van yoghurt en verse knoflook. En wisselde ik brood in voor havermout, boetweit crackers en roggebrood. Voor inspiratie keek ik vaak online. Maar ook heb ik een grote collectie aan kookboeken verzameld waar ik geregeld nog recepten uit maak. Ik veraste mezelf keer op keer weer omdat ik het eten oprecht lekker vond. De trek naar snoepgoed en chocolade bleef ook zeker bestaan. Ik wist dit te beperken tot twee keer in de week een handje vol.
Terugval
Gedurende deze periode heb ik ook zeker last gehad van vreetbuien en terugvallen. Toch wist ik keer op keer weer op te staan en door te gaan. Het klink misschien cliché maar het is echt waar, waar een wil is is een weg. En voor de een is die weg langer dan voor de ander. Drie jaar heb ik erover gedaan om op mijn streefgewicht te komen. Als tweeëntwintig jarige woog ik eindelijk 80 kilo. Dit wilde ik dolgraag. Dat was voor mij een hele overwinning. In de drie jaar ben ik ook geregeld gaan sporten. Twee dagen werden drie en inmiddels sport ik geregeld vijf tot zes dagen per week. Echt omdat ik er plezier en energie van krijg.
Nu, 67,5 kilo met een spiermassa waar ik zelf u tegen zeg ben ik een tevreden mens. Dat werkt aan zichzelf en nooit meer de oude wil worden. Ik voel mij gezond en heb de balans met voeding gevonden. Het blijft haat/ liefde en ik blijf opletten op wat ik eet. Maar de kilo’s zijn er af. En die blijven eraf.
Nu blog ik er zelf over en wil ik anderen inspireren met mijn verhaal. Het afvallen op zich is denk ik niet de strijd die je voert. Maar het veranderen van je levensstijl en het aanhouden van deze levensstijl veranderen. Ik doe en heb nooit gedaan aan een dieet. Maar heb bewust gekozen om mijn leven om te gooien en te gaan voor mijn gezondheid. Op lifewihmina.com deel ik gezonde en simpele recepten en blog ik over gezondheid en een positieve levensstijl die dat ondersteund.
Lieve Mina, wat super knap van je en wat een inspirerend verhaal. Bedankt daarvoor!
