De zus van Marlijn had anorexia. Ze legt uit hoe het was om een zusje te hebben met anorexia, hoe hun band eronder heeft geleden en ze legt uit dat anorexia een ziekte is van het hele gezin.
Zussen voor het leven
Sinds oktober 2019 ben ik moeder van 2 meiden. Zij zijn zussen, voor het leven. Een bijzondere band waarmee je wordt geboren en waar je het maar mee moet doen. Elke keer ontroert het mij weer wanneer ik onze oudste dochter Nilah zie knuffelen met, praten tegen en zorgen voor onze jongste dochter Véda. Zelf heb ik een oudere broer en zus. Zij zijn een tweeling van 38 en zelf ben ik 33. Het aantal jaren tussen hen en mij is hetzelfde als het aantal jaren verschil tussen mijn dochters. De band met mijn broer is altijd goed geweest. Hij is een typische grote broer en ik zijn kleine zusje (zo noemt hij me ook nog altijd). De band met mijn zus is niet altijd goed geweest en dat heeft verschillende redenen. Ik kan dit nu makkelijk schrijven omdat het tij gelukkig gekeerd is en we nu niet zonder elkaar kunnen (maar wel moeten aangezien zij in Zuid Sudan woont).
Ze had anorexia
In eerste instantie is de band niet altijd goed geweest omdat wij verschillend zijn. Ontzettend verschillend! Zij is de bolleboos en ik vond school vooral gezellig. Ik vind het belangrijk om er leuk uit te zien, mijn zus vond dit nooit zo belangrijk. Mijn zus las op zaterdag avond op de bank een boek en ik ging stappen. Mijn zus had anorexia en ik niet…
Anorexia, een ziekte waar ik nog nooit van had gehoord was opeens ‘lid’ van ons gezin. Wanneer het precies is begonnen weet ik niet omdat mijn ouders ook veel informatie bij mij weghielden. Mijn eerste bewuste herinnering is dat op mijn 1e dag van de middelbare school wij ook mijn zus voor het eerst naar een kliniek hebben gebracht.
Ziek van buiten en binnen
Mijn zus werd ziek, wij dachten dat ze beter was, werd weer ziek, wederom dachten wij dat ze weer beter was en werd toen nog zieker. Ziek van buiten en van binnen. Het klinkt hard maar er zijn momenten geweest dat ik mijn zus haatte. Waarom kon ze niet gewoon eten? Niet gewoon thuis wonen? Niet gewoon een zus zijn? Niet gewoon normaal doen?
Naarmate ik ouder werd kreeg ik meer inzicht in de ziekte en weet ik heel goed dat het niet zo werkt, dat je een knop omzet en weer kunt eten. Echter tijdens mijn puberteit wist ik dit niet en vond ik die anorexia en mijn zus maar een sta in de weg.
Nu weet ik dat mijn zus dit ook leest en zij ten allen tijde zal zeggen dat wat ik schrijf goed is. Ook weet ik dat ze de periode van ziek zijn (zeker 10 jaar) graag achter zich wil laten. Logisch ook want nogmaals, het was niet haar beste periode. Want gelukkig is mijn zus 1 van de weinigen die de ziekte achter zich heeft kunnen laten. Ik ken mensen die er mee blijven worstelen, een heel leven. Gelukkig is mijn zus dat bespaard gebleven. Ok, ze staat nog steeds niet graag op een weegschaal, maar dat doe ik ook niet!
Het ziekenhuis
In de laatste periode van haar ziekte was ze ziek, erg ziek! Ze lag in het ziekenhuis met een sonde in haar neus waardoor voeding stroomde. Die periode heb ik haar niet gezien, dit omdat ik dat niet wilde. Misschien was het een vorm van zelfbescherming maar eerder had ik al tegen haar gezegd dat wanneer ze het zo ver zou schoppen dat ze in het ziekenhuis zou komen te liggen ik haar niet kwam bezoeken. Zij respecteerde dit. Die ziekenhuisopname was een kantelmoment in haar ziekteproces maar ook in onze band.
Langzaamaan kreeg ik mijn zus terug en ook nog eens een leukere zus.
Ziekte voor het hele gezin
Waarom ik dit schrijf? Omdat er tig verhalen zijn van mensen die anorexia hebben maar ik mis wel eens het verhaal wat deze ziekte met een gezin doet. Anorexia vind ik een ziekte die je met het hele gezin hebt. Bijna alles draait om het zieke gezinslid. Logisch want daar zijn grote zorgen over. Echter is het ook voor de andere gezinsleden erg zwaar. Voor mijn ouders die een ziek kind hadden en daarnaast de aandacht moesten verdelen over mijn broer en zus. De angst om het zieke gezinslid te verliezen is altijd aanwezig. Nu nog kan ik soms zenuwachtig worden als mijn zus geen ontbijt eet. We weten dit van elkaar en dat is prima en soms ook een bron voor grappen (humor is een belangrijk medicijn!).
De relatie met eten
Ook schrijf ik dit omdat ik hoop dat mijn dochters een gezonde relatie hebben/krijgen met voeding. Het klinkt makkelijk maar ook dit is moeilijk. Ik ben me er altijd bewust van dat ik niet zeg dat mijn oudste dochter een dikke buik of billen heeft. Dit heeft ze natuurlijk niet maar soms wordt dit gekscherend wel eens gezegd. Ook wil ik niet dat mijn dochters mee krijgen dat ik wil afvallen (zwangerschapskilo’s zijn een bitch). Ze mogen eten wat ze willen maar ik leg veel uit over wat gezond is en wat niet en wat daarin een fijne balans is. Onze oudste dochter is bijna 5 (dat is heel wat anders dan 4 jaar zijn als ik haar moet geloven) en ik ben er trots op dat wanneer ze wat lekkers wil ze ook een paprika wil eten en de andere keer een chocolaatje.
Zoek hulp!
Mocht je zelf anorexia hebben of een gezinslid met anorexia. Praat erover, deel het en maak het normaal ook al voelt het zo abnormaal.
Zoek hulp en een manier om er mee om te gaan want het is niet niks. Het is een stomme ziekte met veel gevolgen in veel facetten van je leven. Voel je vooral niet schuldig. Het is een echte ziekte waar je in je eentje niet van af komt.
Misschien bieden mijn woorden troost of herkenning, ik hoop het in ieder geval.
En zus, je weet het maar ook hier; jij bent de vrouw in mijn leven op wie ik het meest trots ben. Niet alleen doordat je anorexia hebt overwonnen maar ook om waar je nu bent en wat je doet!
Lieve Marlijn. Bedankt voor je mooie blog! Ik hoop dat jouw blog troost of herkenning kan bieden. Meer zien van Marlijn? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
