Hiske was helemaal klaar voor de komst van haar zoon. Na 41 weken en 48 uur gebroken vliezen, wordt ze ingeleid. Uiteindelijk wordt het een keizersnede en wordt Hugo geboren, maar Hugo huilt niet… Vandaag vertelt Hiske haar vreselijke verhaal.
Helemaal klaar voor
Ik wilde altijd graag moeder worden. Na een fantastische huwelijksdag komt deze droom al snel uit. Op de laatste dag van onze huwelijksreis ontdek ik dat ik zwanger ben. Ik kan mijn geluk niet op! Ondanks de vermoeidheid en misselijkheid, ben ik zo ontzettend trots op dat kleine wezentje dat in mij aan het groeien is. Ik koop alles van de aanbevolen lijstjes, volg cursussen en richt met veel liefde de babykamer in. 9 maanden lang doe ik alles om me voor te bereiden op de komst van ons eerste kindje. Ik ben er helemaal klaar voor.
Het is zover
Na 41 weken en 48 uur gebroken vliezen, word ik in het ziekenhuis ingeleid. Het begint met een beetje rugpijn en eindigt in een weeënstorm die urenlang aanhoudt. Uiteindelijk krijg ik een ruggenprik en kan ik heel even ontspannen. Al snel komen de weeën er dwars doorheen. Een paar uur later heb ik persdrang, maar nog geen volledige ontsluiting. Ik probeer de weeën weg te zuchten, maar ik ben inmiddels alle besef van tijd en ruimte kwijt. Uiteindelijk heb ik volledige ontsluiting en mag ik persen. Mijn baby is alleen niet van plan er zelf uit te komen en dus komt er een vacuümpomp aan te pas. Al snel blijkt dat het niet gaat lukken en maken ze me klaar voor de OK. Ze gaan mijn baby halen. Nog heel even en dan heb ik mijn zoontje in mijn armen.
Ons grootste nachtmerrie
Ik voel dat ze aan mijn buik trekken en even later wordt onze zoon geboren. We horen geen gehuil en hij wordt direct meegenomen voor onderzoek. Er komen meer artsen bij en onze grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid. Onze pasgeboren zoon ademt niet. Na een half uur reanimeren wordt besloten om te stoppen. Ik wil schreeuwen dat ze doorgaan, maar tegelijkertijd weet ik dat het kansloos is. Hugo is er niet meer.
Ik kan niet geloven dat Hugo niet elk moment zijn ogen open gaat doen of gaat huilen. Hoe kan het dat de baby die ik 9 maanden lang in mijn buik heb gevoeld er nu ineens niet meer is?
Foto: Stichting Make a Memory
Ongelooflijk veel pijn
We nemen Hugo mee naar huis, zodat hij in zijn eigen bedje in zijn eigen kamertje kan liggen. Het is zo fijn om hem vlakbij te hebben, zodat we afscheid kunnen nemen in onze eigen omgeving op onze eigen manier. 8 dagen nadat we voor het eerst kennis hebben gemaakt, moeten we al definitief afscheid nemen. Het doet ongelofelijk veel pijn om ons prachtige mannetje los te laten.
Steeds sterker
Het verlies en het gemis zijn enorm, maar ik besluit op dezelfde avond dat Hugo overlijdt, dat dit niet het einde van míjn leven is. Met vallen en opstaan pak ik mijn leven op. Ik neem veel tijd om te rouwen en veel met Hugo bezig te zijn. De eerste weken ga ik elke dag naar zijn grafje. Het geeft me rust om bij hem te kunnen zijn. Ik luister naar zijn liedjes, kijk eindeloos naar de foto’s die we hebben gemaakt, maar probeer ook elke dag iets te doen. Gewoon even naar buiten, bellen met een vriendin of een kop koffie in de stad. Met kleine stapjes voel ik me lichamelijk en mentaal steeds sterker worden.
Ik krijg na Hugo nog 2 gezonde dochters. Ik kan nu zeggen echt weer gelukkig te zijn. Het gemis zal altijd blijven, maar het speelt geen hoofdrol meer in mijn leven.
Het gat wordt nooit gedicht
Het verliezen van je baby is ongelofelijk verdrietig en het gat in je hart wordt nooit meer helemaal gedicht. Maar het betekent niet dat je nooit meer gelukkig kunt worden. Hugo verliezen was het ergste dat me kon overkomen, maar het betekende tegelijkertijd een nieuw begin. Zijn dood gaf me een goede reden om na te gaan denken over wat ik echt belangrijk vind. Elk moment dat ik Hugo mis, besef ik me hoe kwetsbaar het leven is. Hij geeft me elke dag een reden om gelukkig te zijn.
Foto: Lia Remmelzwaal
Mijn missie
Het is mijn missie om vrouwen die hun baby zijn verloren te helpen om de kracht in zichzelf te vinden om ook weer gelukkig te worden. Doordat ik dit zelf heb meegemaakt weet ik heel goed in welke rollercoaster je bent beland. Door samen te kijken naar de impact die dit verlies op je leven heeft en een manier te vinden om goed afscheid te kunnen nemen, creëren we ruimte om je leven weer op te bouwen en opnieuw in te richten. Hierdoor krijg je meer rust in je hoofd hebt en kun je beter omgaan met pieken en dalen in je emoties. Het doel is om jouw kindje op een mooie manier in je leven te integreren en weer vertrouwen te krijgen in jezelf en in de toekomst.
Foto: Lia Remmelzwaal
Lieve Hiske, tranen in mijn ogen. Wat ben jij een sterke vrouw en wat knap dat jij nu andere vrouwen helpt die hetzelfde hebben meegemaakt. Wil jij leren hoe je je leven weer oppakt na zo’n intens verdriet? Of meer over Hiske lezen? Volg haar dan op Instagram en Facebook en neem een kijkje op haar website.
De uitgelichte foto: Stichting Make a Memory
