Na de thuisbevalling van Niraja werd haar kindje opgenomen in het ziekenhuis. Ze eiste dat ze 24/7 bij haar kindje kon blijven, maar al snel kwam ze erachter dat de verpleegsters weinig tijd hadden en op begeleiding kon ze niet rekenen. Deze opname heeft haar kraamtijd verpest.
Hier hoorde mijn baby niet thuis
Ik had altijd gedacht dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. Maar tijdens mijn zwangerschap ging ik twijfelen. Toen we in het ziekenhuis naar een borstvoedingsvoorlichting gingen zaten we van tevoren koffie te drinken in het restaurant van het ziekenhuis en op die plek hakte ik de knoop door. Dit gebouw zat vol met zieke mensen, daar hoorde mijn baby niet thuis.
Een opname, shit
En zo werd mijn zoon thuis geboren. De bevalling verliep niet vlekkeloos maar hij deed het direct heel goed en het grote genieten kon beginnen. Hij leek goed te drinken en was een tevreden baby, dachten we. Toch viel hij erg veel af, werd hij moeilijk wakker en vond de verloskundige dat hij een stuk geler was dan andere babies. Zijn tongriem bleek iets te strak te zijn dus die werd direct gekliefd en ik kreeg een supersonisch kolfapparaat om de melkproductie sneller op gang te helpen. ‘Laten we voor de zekerheid maar wat bloed naar het ziekenhuis sturen’ zei de verloskundige. Ze verwachtte niet dat er iets mis was maar ze wilde het voor de zekerheid uitsluiten. Een paar uur later dan toch dat telefoontje van het ziekenhuis dat zijn bilirubinewaarden te hoog waren. Dat werd een opname. Shit.
We laten hem niet alleen, punt.
De verloskundige vroeg ons of we voorkeur hadden voor een bepaald ziekenhuis. We gaven aan dat we graag naar dat ziekenhuis wilden dat een beleid heeft om moeder en kind 24/7 bij elkaar te houden. Ze ging bellen. Dat ziekenhuis had geen plek. Dubbel shit. Mijn man en ik zeiden bijna tegelijk tegen de verloskundige: we gaan hem niet alleen laten. Punt. Ze keek ons aan, met een gemengde blik van trots en ‘oh jee hoe ga ik dit regelen’. Maar ze regelde het, de heldin. Een academisch ziekenhuis in de buurt had nog wel een kamertje over naast de afdeling en waren wel bereid een bed daar in te rollen voor mij.
En daar gingen we dan, met onze 3 dagen oude zoon in de maxicosi. Eenmaal daar aangekomen werd wel duidelijk dat dit een nogal ongebruikelijke regeling was.
De verpleegsters hadden weinig tijd
Ik had een kamer, een bed en een wastafeltje. Maar er was geen badkamer, ik moest ver lopen om naar het toilet te gaan, ik mocht niet eten in die kamer en ik kreeg geen verzorging, controles bij mezelf, maaltijden etc. Als ik dat wel wilde dan moest ik me laten opnemen op de kraamafdeling. Laat maar zitten, ik wil bij mijn baby zijn. En ergens voelde ik me schuldig. Mijn zoon had ‘maar’ een te hoog bilirubine. Op de neonatologie zag ik babies liggen die het veel zwaarder hadden dan mijn baby. Mijn baby had zijn moeder bij zich, deze babies moesten soms best even liggen huilen voordat er een verpleegster bij ze kwam kijken. Die verpleegsters kunnen daar ook niks aan doen, die hadden gewoon te weinig tijd.
Ik moest alles zelf maar uitzoeken
Hij moest bijvoeding krijgen. Ik vroeg nog of ze hem wilden fingerfeeden maar daar deden ze niet aan. Cupfeeding wilden ze wel proberen maar na letterlijk 1 minuut gaven ze al aan dat hij het niet snapte en dat ze hem een sonde gingen geven. Misschien was die ook wel nodig hoor, maar de vaart waarmee alles ging vond ik echt niet chique. We hadden graag even 20 seconden de tijd gehad om aan het idee te wennen.
En daar lag hij dan. Onder een lamp, met een sonde in zijn neusje en zo’n brilletje over zijn oogjes. Dat brilletje gleed elke 10 minuten af en toen was ik zó ontzettend blij dat ik geëist had dat we bij hem mochten blijven. De verpleegsters waren nogmaals (behalve die gemene van de sonde) allemaal schatten van vrouwen, maar ze hadden simpelweg geen tijd om elke 10 minuten zijn brilletje goed te doen.
Ondertussen kolfde ik elke 3 uur en kwam de eerste nacht in het ziekenhuis de productie lekker op gang: stuwing als een malle! Maar niemand die mij daar tips voor kon geven. Ik moest alles maar een beetje zelf uitzoeken.
Gelukkig kon de tweede dag de sonde er uit en kreeg hij mijn melk uit een flesje. Daarna kreeg hij ook nog kunstvoeding. Ik heb zelf nog geprobeerd hem te fingerfeeden maar zonder begeleiding had ik geen idee waar ik mee bezig was dus gaf ik hem het flesje.
Mijn kraamtijd verpest
Gelukkig mocht hij na 3 dagen weer met ons mee naar huis! En terwijl we met hem de afdeling af liepen zag ik een kleine poster naast de receptie hangen: ‘borstvoedingsvriendelijk ziekenhuis’. Achteraf moet ik er een beetje om lachen. Hoe kan een ziekenhuis waarbij babies niet bij de moeder mogen blijven en ze geen tijd en moeite willen of kunnen stoppen in alternatieven voor de fles een borstvoedingsvriendelijk ziekenhuis zijn?
Op dat moment realiseerde ik het me nog niet zo maar dit hele avontuur heeft mijn kraamtijd flink verpest. Ik kwam na 3 dagen helemaal uitgeput thuis omdat ik geen enkele hulp en verzorging had gekregen daar. Daarnaast had mijn zoon door de flesjes last van tepel-speenverwarring en heb ik nog 5 weken moeten kolven en heel veel moeite moeten doen om hem te leren aan de borst te drinken. Het belangrijkste is natuurlijk dat het allemaal goed gekomen is, maar mocht zoiets de volgende keer weer gebeuren hoop ik dat we nóg beter voor onszelf en ons kind kunnen opkomen.
Lieve Niraja, bedankt voor je blog. Je hebt het mooi omschreven! Meer zien van Niraja? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
