Helaas is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om (snel) zwanger te worden en te blijven. Ook voor Suzan en haar man lukte zwanger worden niet. ICSI was de enige optie. Na een lang traject (waar ze pas aan mochten beginnen als Suzan was afgevallen) vol met angst en pijnlijke onderzoeken, hebben ze eindelijk die positieve test in hun handen! Suzan vertelt haar verhaal.
Het was 8 juni 2012 dat ik stopte met de pil. Ik had me bedacht dat ik binnen no time zwanger zou zijn want ja… zo werkt dat toch? Je stopt met de pil en een paar maanden later ben je zwanger! Maar niets was minder waar. Een maand werd een half jaar, een half jaar werd 1,5 jaar en 1,5 jaar werd 3 jaar..
ICSI
Ik ging het gesprek aan met mijn man, ik wilde namelijk naar de huisarts stappen omdat dit toch wel erg lang duurde. Hij vond dit een lastige stap, wat nou als het aan hem lag? Ik snapte zijn angst wel, maar hoe lang wilde hij nog wachten? Uiteindelijk stemde hij in en de afspraak werd gemaakt.
De huisarts heeft ons gelijk doorgestuurd naar de gynaecoloog omdat het duidelijk was dat het niet zo maar ging lukken.
26 augustus 2015 was de eerste afspraak bij de gynaecoloog en er werden wat kleine onderzoekjes gedaan. Helaas lag het “probleem” inderdaad bij mijn man en ICSI was de enige optie. Daar moesten we wel even aan wennen.. maar we zijn met volle angst vooruit gegaan! Wij waren vast besloten: wij werden papa en mama! Dit was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Poging 1 mislukt
We kwamen in het Radboud in Nijmegen terecht en ik kreeg te horen dat ik moest afvallen aangezien mijn BMI veel te hoog was. Ja, helaas was dit altijd bekend bij mij (en nu nog steeds). Ik ben gaan shaken om snel af te vallen en dat was gelukt! We kregen groen licht om door te gaan voor onze grootste wens!! Mijn medicijnen haalde ik op en heb mij een aantal weken volgespoten met hormonen, ik vond mezelf nogal heftig maar gelukkig had mijn omgeving er niet zoveel last van. 6 november 2016 was de datum dat we startte met ICSI en ik een eicel punctie kreeg, wat mij 100% is meegevallen.
9 november werd er een embryo terug geplaatst in mijn buik, een embryo ontstaan tot iets van ons samen! Hoe mooi is dat. Helaas was deze embryo niet sterk genoeg, 22 november ben ik de embryo verloren. Poging 1 was daarmee al meteen aan een einde gekomen aangezien er ook niks was om verder terug te plaatsten.
De grond verdween onder mijn voeten
In december 2016 kreeg ik te horen dat mijn zus zwanger was, net als de vriendin van mijn neefje. De grond verdween onder mijn voeten. Ik was er kapot van. Natuurlijk was ik super blij dat ik voor de tweede keer tante werd en dat mijn neefje en zijn vriendin papa en mama mochten worden. Maar ik had dit zo graag gewild! De zwangerschap van mijn zus was heel dubbel voor mij. Toen mijn nichtje geboren werd kon ik wel al mijn gevoelens een plek geven. Ik kon het mooi bij haar kwijt! Ze kreeg kleertjes en veel knuffels en kusjes.
Dit alles moest ik doorstaan
In de tussen tijd was ik weer aangekomen qua gewicht en dat moest er af voor we verder mochten met het traject. Daarna weer vol overgave het avontuur aangegaan, alle hormonen en toestanden met liefde opgehaald en “ingenomen”.
18 oktober 2017 was de dag van de punctie, deze punctie viel mij 100% tegen… elk eiblaasje (14 in totaal) heb ik gevoeld toen ze deze aanprikte en leegzogen. Dit was echt verschrikkelijk pijnlijk. Ik heb gehuild, zelfs met de morfine die ik kreeg. Op de uitslaapkamer lag ik ineengedoken met de tranen over mijn wangen terwijl mijn man over mijn arm aaide. Hij voelde zich zo machteloos. Vooral omdat het “probleem” bij hem lag en ik dit alles moest doorstaan. Maar ik heb hem het nooit kwalijk genomen! We are in this together!!
22 oktober 2017 was de dag dat er een mooie embryo werd teruggeplaatst, de enige overgebleven. We noemde de embryo Prupke (propje) en we wilde vooral niet weten van welke kwaliteit deze knapperd was. We kregen een foto mee van de embryo en van de echo met een pijltje erbij om te zien waar hij geplaatst was.
Positiviteit
We zijn naar de H&M gegaan en kochten een pakje. Dit wilde we graag doen om het extra kracht bij te zetten. Het regende zo hard die dag, ik vergeet dat nooit meer! We wilde nog meer doen om het te laten slagen dit keer, dus ik schreef affirmaties op de spiegel in de slaapkamer die ik elke dag op las! Ik probeerde zo gezond mogelijk te eten en weinig te stressen. Wat erg moeilijk is na een terugplaatsing!
6 november was de test datum. ‘S morgens om 04:45 hadden we al de test gedaan, of ja twee om precies te zijn. We konden onze ogen niet geloven!! Het was echt positief!! Echt?! Ja! Écht!!! Mijn zus was die dag jarig en ik appte haar met de woorden: gefeliciteerd Tante! Ze belde me op en heeft 2 minuten gehuild, zo blij was ze!
Inmiddels is onze heerlijke knul alweer 9 maanden oud! Na een heerlijke zwangerschap waar ik vol van genoten heb 38 weken en 1 dag lang, werden wij papa en mama van Luuk, 29-06-2018. Het liefste, leukste en knapste jongetje van de hele wereld! Ik ben trots op ons dat we alleen maar sterker zijn geworden door het traject en we doen het naar mijn mening heel erg goed met ons kereltje!
Hopelessly we love you endlessly
Lieve Suzan, bedankt voor jouw verhaal en jouw bijdrage aan het meer bespreekbaar maken van vruchtbaarheidsproblemen en een traject als ICSI. Wil je Suzan en haar gezin blijven volgen? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
