Na een vlotte bevalling is Myléna geboren. Alles gaat super goed, totdat ze een aparte kleur en koorts krijgt. Vanaf dat moment gaat alles heel snel en is Myléna in levensgevaar. De dokters doen er alles aan om haar te redden. Melissa, de moeder van Myléna vertelt haar verhaal.

Welkom Myléna

Op 01-08-2018 is na een vrij vlotte bevalling van 6 uur onze dochter en zusje Myléna geboren. Alles ging dit keer zo mooi en goed in vergelijking met haar broer. Dat mijn man en ik nog tegen elkaar zeggen, dit gaat te goed er moet nog wat misgaan o.i.d. De kraamweek gaat een stuk beter dan bij Merano. Wel is ze veel afgevallen en ziet erg geel, niks ongewoons bij een borstgevoed kindje. Toch zegt ons gevoel dat er iets niet klopt. Op vrijdag zwaaien we onze kraamhulp uit. Die nacht ligt ze de hele nacht te kreunen en wil ze niet eten, wij denken aan krampjes. Ik doe geen oog dicht dus Mike laat mij slapen en neemt de kinderen mee. Na een paar uur proberen we haar maar te verschonen want ze moet nu toch wel een keer gaan eten (+ ontploffingsgevaar bij mij). Mike legt haar neer en ik zeg nog wat heeft ze een nare en aparte kleur. Haar navel bloedt en ze reageert niet op het verschonen, we besluiten te bellen en dachten zelf nog steeds aan krampjes of een griepje oid. De doktersdienst belt terug, vraagt me haar te temperaturen, 39 graden.. Ondertussen word ik direct doorgeschakeld met de meldkamer en komt er een ambulance gezien het feit dat ze suf is.

“Je zou door die blikken bijna denken dat ze het niet gaat halen”

De ambulance arriveert snel (motor ambulance) hij hoort ons verhaal aan, bekijkt haar en doet haar aan de monitor. Een hartslag van 240! Hij belt het ziekenhuis om de kinderarts te melden dat ze komt en vraagt daarna een ambulance auto om te komen.

Vlot erna zijn we al in het ziekenhuis, nog steeds beseffen wij ons niks maar de artsen gaan direct met haar bezig. Ze krijgt direct 2 infuusjes, in beide handjes 1. Ze krijgt zuurstof, er wordt bloed afgenomen etc. Er staan wel 6 man om haar heen. Ze wisselen wat blikken uit en ik durf het niet hardop te zeggen maar app nog naar mijn moeder en mijn ‘mama-app’: “je zou door die blikken bijna denken dat ze het niet gaat halen”.

En dan komt de arts ons melden: “we praten jullie zo bij, maar ze is echt heel erg ziek we moeten haar nu eerst redden en stabiel zien te krijgen”. De grond zakt onder onze voeten vandaan. Als ze met het UMCG, kinder Intensive Care, bellen, kijken wij elkaar weer vol ongeloof aan. We weggestuurd omdat ze haar een beademingstube in gaan brengen, want ondanks de zuurstof lukt het haar niet meer om zelfstandig te ademen. Ze is al zo zwak en ziek, dat ze geen kick geeft bij het plaatsen van de tube. Ook blijft haar hartslag zo hoog. Daarna wordt ze overgeplaatst naar het UMCG.

De Kinder Intensive Care

Aangekomen in het UMCG wordt ons eerst verteld dat ze in slaap wordt gehouden. Ze krijgt spierverslappers, morfine, dobutamine en ga zo door. We lopen de zaal binnen, met in totaal 3 kleine zieke baby’s. De middelste ziet er het heftigst uit en heeft het meeste apparatuur. Bij dit kindje zijn ook nog een arts en verpleegster bezig. We herkennen haar niet meer en lopen haar zelfs voorbij, ze zit aan 100 draden en apparaten. Je raad het al: dat middelste baby’tje is Myléna. Ze heeft een nare kleur en alle aders zijn zichtbaar. Door de spierverslappers hangt haar mondje ook gek. We mogen niet blijven slapen, probeer je kind maar achter te laten, niet wetend of dit de laatste keer is dat je haar ‘levend’ hebt gezien. Elk geluid van onze telefoon deed onze harten doen kloppen.

De volgende dag komt een kinderarts ons bijpraten, ze heeft een bloedvergiftiging en mogelijk een hersenvliesontsteking. Ze is te ziek om een lumbaalpunctie uit te voeren. Er is ons meerdere keren door meerdere artsen verteld dat ze in levensgevaar is en als we een uur later waren geweest.. dan.. vul maar in. 3 dagen na haar binnenkomst zijn de resultaten van de bloedkweek er. Het is de streptokok B bacterie, ook bekend als GBS. Nu kunnen ze haar gericht behandelen, ze krijgt namelijk een cocktail van antibiotica.

Opluchting

Ondertussen krijgen ze haar ‘stabiel’ (wel met veel medicatie nog) en is ze dus buiten levensgevaar! Wat een opluchting! Ze knapt snel op en elke dag wordt wat meer medicatie afgebouwd. Wel heeft ze wat afkickverschijnselen van de enorm zware medicijnen. Er wordt nog een echo van haar hersenen gemaakt en hierop zijn kleine afwijkende gebieden gezien. Haar bloeddruk was destijds weggevallen en hierdoor is er op die plekken zuurstoftekort geweest, wat dit voor haar toekomst betekend weet niemand. Doordat haar bloeddruk was weggevallen was haar hartslag dus ook zo hoog, die probeerde alsnog het bloed rond te pompen. Een echt vechtershart!

Steeds beter

Op dag 5 gaat haar beademing eraf en horen we haar voor het eerst heel zacht en hees huilen. De spierverslappers en slaapmedicatie zijn die nacht uitgezet en beginnen ook uit te werken, langzaam komt ons meisje bij. Als ze bij is mogen we haar een beetje voeding geven en dus voor het eerst weer vasthouden! Zo fijn! Hierna wordt ze weer teruggeplaatst naar het andere ziekenhuis op de High Care. Ze doet het zo goed dat we 1 dag later een eigen kamer krijgen op de Medium Care, dus mogen we eindelijk bij haar blijven. Ze krijgt een MRI van haar hersentjes, deze uitslag is perfect. Er is niks te zien dus alles ziet er naar uit dat ze er niks aan over heeft gehouden (het zuurstoftekort). Hiervoor zal ze wel regelmatig op controle moeten komen om dit in de gaten te blijven houden.

Ze moet nog blijven om de antibiotica via het infuus binnen te krijgen en weer goed te leren drinken want dit doet ze niet. Haar infuus sneuvelt regelmatig dus ze moet ook vaak opnieuw geprikt worden. Het arme kind heeft geen plekken meer over en ook zijn haar aders poreus door alle zware medicatie. Elke hand en voet heeft al 2x een infuus gehad. Ook haar elleboog en op het laatst hebben ze hem 2x in haar hoofd geplaatst. Klinkt eng, ziet er niet fijn uit maar wij vinden het ideaal! Zo slaat zij er niet tegen aan en kunnen wij haar in elk geval wassen en omkleden.

Naar huis!

Op 26-08 mogen wij dan eindelijk naar huis, we hebben meer dan 2 weken lang langs elkaar geleefd. In het ziekenhuis, onze zoon van 1.5 van hot naar her gebracht. We zijn zo blij nu weer samen te kunnen slapen en zijn. En nu eindelijk te genieten als een gezin van 4.

Thuis heeft het ook nog even geduurd voor ze goed uit de fles kon drinken, ook omdat ze dus liever aan de borst zat en geen kunstvoeding wilde. Nu al een pittige dame dus! Ook heeft ze nog een periode veel last gehad van afkickverschijnselen (trillen etc.) en veel krampen. De medicatie die ze heeft gehad was natuurlijk ook niet niks.

Deze hele gebeurtenis heeft ons enorm veel gedaan, we zijn hier nog niet van bijgekomen en vragen ons af of we dat ooit wel zullen. Maar voor nu zijn we enorm blij en gezegend dat wij nog met zijn vieren zijn en proberen volop te genieten.

Lieve Melissa, wat een heftig verhaal en wat knap dat je dit wilde vertellen. Neem ook eens een kijkje op de Instagram van Melissa (@melissaurora) waar je super leuke foto’s vindt van haar gezin en lieve Myléna.