Gastblog: de heftige bevalling van Merle

Met 41 weken begon de bevalling van Merle. Met een knip, tang en pomp is geprobeerd om het sterrenkijkertje te halen. Maar het ging niet goed met haar kindje en daarom is besloten tot een spoed keizersnede. Er was echter geen tijd om te wachten tot de ruggenprik werkte en daarom heeft Merle alles gevoeld.

Hoe het begon

41 weken was ik zwanger en we hadden een lange dag achter de rug. We gingen pas om half 12 slapen. Om 12 uur begonnen de weeën en kwamen gelijk om de 5 minuten. Na 2 uurtjes thuis zitten mochten we door naar het ziekenhuis. Mijn ontsluiting ging best snel. Alleen mijn lichaam trok het niet. Ik viel dan ook steeds tussen de weeën door half in slaap. Half hangend over mijn bed heen.

Verlamd door de ruggenprik

Uiteindelijk hebben ze me een ruggenprik gegeven waardoor ik verlamd raakte aan de rechter kant van mijn lichaam. Mijn oog ging hangen en ik kon mijn arm niet meer normaal gebruiken. Iets wat ze nog nooit eerder hadden gezien maar na wat onderzoeken zou het niet ernstig zijn. Ik was allang blij dat ik niks meer voelde. Eindelijk kon ik even slapen en uitrusten!

Leah moest NU geboren worden

Ik weet niet meer hoelang alles heeft geduurd maar op gegeven moment kreeg ik weer heftige weeën en ging het niet helemaal goed met Leah. Leah MOEST geboren worden. Zonder persdrang lieten ze me toch persen… dat ging niet.. knip erin en weer persen.. dat ging ook niet ! .. 2x probeerde ze het met een pomp. Maar omdat Leah sterrekijker was schoot de pomp er steeds vanaf. Dan nog even 2x met de tang proberen en dan toch maar tot de conclusie komen dat het toch echt niet past. Het zag er allemaal heel heftig uit en dat zal het ook best zijn geweest. Maar ik was helemaal op een andere planeet. Alles ging langs me heen.

Ik voelde de hele keizersnede

Met spoed moest Leah eruit. Dus als een gek werd ik naar de o.k gereden. En toen begon de paniek pas. Onderweg naar de o.k zag ik mijn vader in de gang met de paniek in zijn ogen. Daar schrok ik gewoon heel erg van.
Toen we aankwam in de o.k ( wat allemaal nog steeds een beetje wazig voor me is) gaven ze me een ruggenprik en begonnen ze meteen met de keizersnede. Wat dus echt niet okey was want ik voelde alles!! Blijkbaar had die ruggenprik even een paar minuutjes nodig voordat je volledig niks meer voelt. Alleen die paar minuten hadden ze niet meer. Met lachgas hebben ze me proberen te kalmeren. Maar door de paniek snapte ik daar niks van.

Ze namen Leah mee

Het moment dat ze Leah uit mijn buik haalde, de verdoving werkte en ik de lachgas door had, werd ik pas weer een beetje normaal en rustig. De paniek was weg. Ze hebben nog een poging gedaan om Leah aan me te laten zien maar dat ging niet goed door alle haast. Helaas kon ik Leah dus niet zien en namen ze haar meteen mee. Ruben ging met haar mee en ik moest wachten.

Wachten .. wachten .. wachten !

30 hele lange minuten

Uiteindelijk waren ze klaar met me in de o.k en werd ik naar de uitslaapkamer gereden. Wat ik dus echt niet snapte!!! Want ik wilde naar mijn baby. Die ik nog niet gezien had.. Toch mocht ik pas gaan als ik mijn tenen kon bewegen. Volgens mij heeft dat 30 min geduurd. DERTIG HELE lange minuten waren dat.
Leah lag ondertussen op de kinder afdeling omdat ze moeite had met adem halen en daar dus wat hulp bij nodig had. Maar toen ik daar aan kwam en haar zag voelde het niet als mijn baby. Ik zag haar en dacht echt “dus dat is mijn kind?”. Ik kon haar niet vasthouden of even een kusje geven. Heel bizar gevoel was dat. Het kwam natuurlijk ook door hoe ze daar bij lag en door hoe alles was verlopen. Gelukkig deed ze het goed en kon ze in de avond alweer van de beademing af en kon ik haar vasthouden. Dat moment was magisch. Maar niet zoals wij in ons hoofd hadden en zoals je wil dat het gaat.

Bizar mooi

Maar hoe dan ook. Op welke manier dan ook. Je eigen baby voor het eerst vasthouden is bizar mooi. Ze heeft 1 nachtje op de kinder afdeling geslapen en vanaf dat moment is alles super goed gegaan. Ondanks de pittige en bizare bevalling kan ik hier mentaal goed mee om gaan! Maar ik snap dat veel vrouwen daar moeite mee hebben. Erover praten, je verhaal delen of erkenning vinden in iemand anders zijn verhaal, zijn allemaal dingen die je kunnen helpen.

Lieve Merle, wat een heftig verhaal. Maar wat knap dat je het zo goed een plekje hebt kunnen geven en dat je dit verhaal wilde delen. Wellicht kan dit andere mama’s helpen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Meer zien van Merle? Neem dan een kijkje op haar instagram.




Close