Op dit moment zit ik naast het bed van Saar, met schermlicht op standje ‘ik zie niet meer wat ik typ’ het begin van mijn gastblog te typen. Ik moet eigenlijk nog heel veel bestellingen afmaken, maar ik moet ook naast het bed van Saar blijven zitten tot ze slaapt. Als ik niet blijf zitten, gaat het luchtalarm af. Dan maar multitasken. Waarom bood ik aan dat ik wel ‘even’ een blog zou schrijven, op de vraag van Jacky dat ze gastbloggers zocht? Oh ja, dat leek me wel leuk om er ook ‘even’ er bij te doen. Goed idee Nieke! Tudududududu. Dat is het riedeltje die onze wasmachine afspeelt als de was klaar is. Shit, de was moet er ook nog uit. En die knuffels van Saar, die ze vannacht onder gespuugd heeft, moet ik ook nog uit het sopje halen en in de wasmachine doen. Saar, ga nou eens slapen. Ik zit hier alweer drie kwartier. Volgens mij slaapt ze… ik sluip heeeel zachtjes haar slaapkamer uit. De trap af. Oeps, de verkeerde trede, die kraak trede, en dan…… LUCHTALARM. Oké, die bestellingen komen morgenvroeg wel weer.
Als ik later groot ben…
23 jaar, afgestudeerd als pedagogisch manager en nog steeds werkzaam op de functie waar ik ooit als bijbaantje begonnen ben. Hard op zoek naar een andere baan, maar niét in de pedagogische branche, want ik wist in mijn derde studiejaar al dat deze studie niets voor mij was. Maar wat dan wel? Ik zou in ieder geval niet kunnen blijven werken bij dat baantje wat ik toen had. Want ik heb een diploma, dus dan moet je iets gaan doen met hetgeen waarvoor je gestudeerd hebt. Ik zat niet lekker in mijn vel, wist niet wat ik met mijn leven wilde en ik was eigenlijk een beetje verveeld. Voor elke functie die mij ook maar een beetje leuk leek stuurde ik mijn CV op. Na tientallen sollicitatiebrieven en een sollicitatiegesprekken kreeg ik steeds weer het antwoord dat de keuze niet op mij was gevallen. Elke terugkoppeling was ook weer: ‘je moet niet solliciteren omdat er een vacature open staat, maar je moet de vacature zoeken waarvoor je zou willen solliciteren’. Met andere woorden: ga uitzoeken wat je met je leven wil doen. Bedankt voor de tip… zover was ik zelf ook al.
Van grijs, naar roze en weer naar grijs
Een jaar verder en nog steeds zoekende naar wat ik zou willen maken van mijn leven. Maar de zoektocht kreeg een onverwachte wending. Ik was zwanger. Maar hoe dan? Dat kan niet! (tuurlijk kan dat wel, ik weet hoe kindjes gemaakt worden…) Hoe moet dat verder? We woonden bij mijn ouders omdat het huis wat we gekocht hadden nog gebouwd moest worden. Dingen die allemaal door mijn hoofd schoten waren dat ik bij mijn ouders toch geen kind op kon voeden. Waar moet haar slaapkamer komen? Paniek. Ik kan toch niet zwanger zijn? Acht zwangerschapstesten later (want: werken die goedkope testen van de Action wel?) drong het tot me door, ik was zwanger. Er is een baby op komst.
Toen we eindelijk aan het idee gewend waren dat er een klein mensje in mijn buik groeide, en onze grijze wolk steeds meer roze werd, werd deze ineens weer grijs. Zwart zelfs. Ik had buikpijn, was gaan vloeien en het voelde gewoon niet goed. Later bleek dat gevoel te kloppen. Ik had een miskraam gehad.
Ik wil fulltime moeder worden!
Ondanks het feit dat de zwangerschap heel erg onverwacht was, was de baby hartstikke welkom. Dat gevoel dat je zwanger bent is onbeschrijfelijk. Helaas heeft dat gevoel maar twee weken geduurd. Maar één ding wist ik zeker: ik wil moeder worden. Ondanks de rollercoaster waarin je leven in één keer veranderd omdat je een baby krijgt, en het verdriet omdat je vervolgens geen baby meer krijgt, was dat verlangen naar een baby heel groot. Overal zag ik zwangere vrouwen, baby’s, gezinnetjes. Na een half jaar heb ik het gevoel en de gedachte ‘ik moet nu zwanger worden’ losgelaten, en kwam voor de tweede keer de verrassing: Ik was weer zwanger! Dit keer iets voorzichtiger. Ik durfde nog niet echt blij te zijn, bang voor weer die pijn. Wat als het weer verkeerd zou gaan? Na de 12 weken echo, durfde ik eindelijk blij te zijn. Wij worden papa en mama. Ik ga fulltime moeder worden.
41 weken zwanger. Een week later kwam Saar.
Is dit het?
Begrijp me niet verkeerd, moederschap is zwaar. Heel zwaar. Ik denk alleen dat ik het overschat heb, óf gewoon een heel erg makkelijk kind heb. Ik denk eerlijk gezegd het tweede. De kraamweek was erg zwaar. Ik kon bijna niets anders dan scheef op mijn zij liggen (hallo rits aan hechtingen die net niet helemaal lekker zaten) en kon ik niet op één plek blijven staan. Daarbij kwam mijn borstvoeding niet op gang. Er kwam eigenlijk gewoon niets uit. Mijn kind had dus honger. Wat doe jij als je honger hebt? Precies, eten. Saar kon niet eten, dus ging in plaats van eten heel hard huilen. Toen Saar eenmaal eten had, was het een schat van een kind! Weg met de borstvoeding, hallo flesvoeding. Vanaf dat moment was het peanuts. Zo’n baby als Saar, daar kan je er wel 10 van hebben.
Inmiddels kwam er alweer bijna een eind aan mijn zwangerschapsverlof. Ik moest weer bijna aan het werk. Nog steeds in de functie waar ik als studentje begonnen ben. Overigens had ik wel nog gesolliciteerd toen ik 30 weken zwanger was. Met een bolle buik kwam ik toen aanzetten bij het sollicitatiegesprek. De zwangerschapshormonen namen echter de overhand, waardoor ik als een verstrooide professor over kwam, en ze klaarblijkelijk voor iemand anders hadden gekozen die ze wel allemaal op een rijtje had. Helemaal prima bleek uiteindelijk, want vanaf de eerste dag dat ik weer aan het werk moest, ging Saar ’s nachts lopen spoken. Top timing Saar! Als ik op een nieuwe functie was begonnen, was ik zeker nog steeds die verstrooide professor geweest. Ik ging dus gewoon weer terug naar mijn huidige functie, mijn ‘studentenbaantje’. Ik had een contract van 32 uur, maar omdat ik nog veel vakantiedagen over had kon ik één dag in de week vrij nemen. In plaats van vier dagen, ging ik nu dus drie dagen in de week werken.
Saar met een kinderhaarband
Parttime baan. Fulltime moeder. Dan heb je nog wel tijd om een eigen bedrijf te starten, toch?
Dat was wat ik dacht! Saar was 4 maanden, ik was alweer een maandje aan het werk na mijn zwangerschapsverlof, en alles verliep eigenlijk wel op rolletjes. Saar deed het super. Ze sliep niet veel overdag, maar ze kon zich heel goed zelf vermaken en was ook niet vermoeid of vervelend. Ik werkte wel drie dagen, en natuurlijk fulltime moeder, maar nog steeds wilde ik iets meer doen. Helemaal een andere baan zoeken zag ik toch niet zo zitten, zeker gezien de flexibiliteit van mijn werk en de reistijd (7 minuten fietsen), was dit met Saar toch wel erg fijn. Daarbij had ik het gevoel van ‘studentenbaantje’ van me af kunnen zetten, en zag ik mijn functie als ‘grote mensen baan’. Door de extra projecten die ik op mocht pakken en mezelf zo toch iets meer uit kon dagen, ging ik weer met veel plezier naar mijn werk.
Toch zocht ik er nog iets bij.
Ik nam naailessen en vond mezelf al wel goed genoeg om een bikini te maken. Hoogmoed komt voor de val, zeggen ze wel eens toch. Tuurlijk kon ik geen bikini maken, ik had alleen nog maar een speldenkussen gemaakt (want ik had dus ook nog maar één les van twee uur gehad…..). Bikini mislukt. Maar weggooien vond ik dan ook wel weer zonde van de stof. Toen dacht ik: ‘dan maak ik er een haarband van’. Die was verassend genoeg dan wél weer gelukt. Ik had een foto met een haarband gepost op Instagram, en kreeg daar veel reacties op. Ook in ‘the real life’ kreeg ik de vraag: ‘Ga je die verkopen?’ ‘Kan je die niet ook een voor mij maken’. En dat was dus de start van Studio Nieke (toen nog NiNa&Co).
Ik ging er vanuit dat ik via Instagram misschien een paar haarbanden zou verkopen, het zou best leuk zijn als er 10 mensen met ‘mijn’ haarband rond zouden lopen. Dat had ik gedacht… het liep ietsjes harder dan dat ik had verwacht.
Girlboss/Momboss/Eigen boss
Juni 2018 was mijn eerste post op Instagram. Nu, bijna 9 maanden en zo’n 500 haarbanden en scrunchies later, sta ik ingeschreven bij de KvK en is Studio Nieke een officieel bedrijf. Ik ben dus officieel eigen baas! Naast dat Frits van Eerd ook nog steeds mijn baas is (Hallo Jumbo!) voor die 32 uur die ik op kantoor zit (ja ik werk inmiddels weer 4 dagen, aangezien mijn vakantie dagen ook niet aan de boom groeien, helaas!).
De bestellingen liepen iets harder dan verwacht. Ik had gehoopt op 10 haarbanden/scrunchies per maand. Dit zijn er nu ongeveer zo’n 40 a 50 per maand. Ik ben ongeveer 45 minuten bezig met een bestelling. Dus reken maar uit dat dit naast 32 uur op kantoor, en een kind wat overdag niet wil slapen, best wel pittig is. Dáárnaast heb je ook nog het contact met de klanten, administratie, inkopen, nieuwe items bedenken en noem maar op. Het leven van een ondernemer gaat niet over rozen. Maar het is wél heel leuk! Ik haal er veel voldoening uit. Ik vind het onwijs leuk dat er mensen zijn die ‘mijn’ producten willen kopen, iets wat ik zelf gemaakt heb. Als ik dan weer een foto voorbij zie komen met iemand die ‘mijn’ haarband in heeft, word ik daar heel vrolijk van. Ook als ik bedankjes krijg, of nog leuker: nóg een bestelling ‘want de haarband bevalt zo goed’, daar doe ik het voor. Dus ja! Het is pittig, maar ik krijg er veel energie voor terug. Daar gaat het uiteindelijk om, dingen doen waar je energie van krijgt, en niet wat alleen maar energie kost.
Twinnen samen met Saar
Wie is die vrouw die elke zondag het vlees komt snijden?
‘Doe je Saar dan niet te kort, als je zo veel werkt?’ Eerlijkgezegd… ik heb geen idee. Saar doet het super. Ze vraagt aandacht als ze het nodig heeft en mijn aandacht krijgt ze dan ook. Over het algemeen kan Saar zich goed zelf vermaken. Van die zogenoemde ‘sprongetjes’ heeft ze wel veel last. Dan heb ik ook minder tijd om voor mezelf te werken omdat ze dan wél heel veel aandacht nodig heeft. Als ik het echt heel druk heb met bestellingen, heb ik mijn moeder en schoonmoeder die klaar staan voor ons. Zij gaan dan vaak even een uurtje (of twee) met Saar spelen of wandelen. Dan kan ik net even iets sneller die bestellingen af krijgen dan wanneer Saar aan mijn been hangt. Zeg maar zo’n 15 keer sneller. Gelukkig vind Saar het heel erg leuk bij beide oma’s (lees: zwaaien en de deur dicht doen, ‘daaaag mama, ga jij maar lekker weg, ik zit wel prima hier bij oma’), anders had ik het niet zo makkelijk op deze manier opgelost. Volgens mij doet elke moeder ‘maar wat’. Ik in ieder geval wel. Maar ik denk dat ik alle ballen redelijk hoog weet te houden. Wat ik doe voelt goed. Saar is vrolijk, en ook niet geheel onbelangrijk, ik heb plezier in wat ik doe. En eerlijk is eerlijk, het is soms lastig om alle ballen hoog te houden. Maar dan geeft het juist weer extra veel voldoening als de ballen niet op de grond gedonderd zijn. En ze vallen ook echt wel eens, en dan is het een kwestie van oprapen en ze weer de lucht in gooien en hier van leren om ze de volgende keer niet meer te laten vallen.
Glazen bol
Die heb ik natuurlijk niet. Ik weet ook niet wat de toekomst gaat brengen. Ik hoop nog een broertje of zusje voor Saar, maar het voelt nu nog niet als het juiste moment. Misschien juist ook omdat ik zo lekker ga met m’n eigen bedrijfje. Of misschien omdat ik het sowieso soms best pittig vind met Saar. Saar die preciés weet wat ze wil en dit ook zéker laat horen (lees: al gillend heel dramatisch over de grond heen rollen, omdat ze de plant niet uit te pot mag trekken, of omdat ik een kastdeurtje dicht doe). Want kom op zeg, wie doet er nou ook een kastdeurtje dicht! Maf mens die Nieke. Daarbij heb je over het moment van zwanger worden ook niets te zeggen. Sowieso moet een tweede kindje ons gegund zijn, en ik hoop heel erg dát het ons gegund is over een tijdje. Betreft Studio Nieke, zou ik het heel tof vinden als ik wat kan uitbreiden in het assortiment. Ik heb heel veel ideeën alleen op het moment helaas de tijd niet. Wie weet heb ik in de toekomst wat meer tijd? De tijd zal het leren.
Lieve Nieke, ik denk dat vele van ons dit erg herkennen, bedankt dat jij er eerlijk over wilde vertellen. Ook herkenbaar voor jullie? Laat even weten :). Wil je zien wat voor mooie haarbanden Nieke allemaal maakt? Kijk dan even op haar instagram (@studio.nieke , persoonlijke account: @niekevg)
