“Het namen proces is de fase bij uitstek voor iedere (aanstaande) ouder om erachter te komen hoeveel mensen je eigenlijk niet leuk vindt. Dezelfde naam als die leraar waardoor je zakte op de middelbare? Of die vriendin van vroeger die er met je vent vandoor ging? Of de buurjongen van je tante die toen verhuisde en met die stomme oom trouwde? Thank, but no thanks. Ook afkortingen, onaardige rijmwoorden en betekenissen in andere talen moeten vakkundig vermeden worden”
Een goede naam voor je baby kiezen blijft lastig, Ilse vertelt erover.

En we noemen haar

Het kiezen van een naam voor je baby is ongetwijfeld één van de belangrijkste beslissingen die je maakt voor je ukkie. Fashion statements in miniatuurformaat zijn vaak tijdelijk, evenals modegrillen in de babykamer of qua speelgoed. Maar de naam is voor altijd.

Toen mijn lief en ik een paar maanden samen waren hadden wij een vriendin op visite. Haar zoon vertelde over zijn vriendinnetje op school: Annabel. Hoewel toen nog onduidelijk was of we ooit samen kinderen zouden krijgen, was het op dat moment dat we wisten: als we ooit een dochter mogen krijgen, moet dat haar naam zijn.

It’s a girl

Dus toen het moment daar was dat wij wisten dat wij in verwachting waren van een meisje, was onze eerste reactie dat we over een naam toch niet na hoefden te denken. We hadden dit immers jaren geleden al beslist. Toch wilden we niet te makkelijk denken over deze beslissing en zeker weten dat we de juiste naam kozen. Zo begon alsnog het grote namen project.

Om te beginnen is er een flinke kans dat je als vader en moeder precies de namen leuk vindt, waar de ander niets aan vindt. Bij ons in ieder geval wel. Hele lijsten jongensnamen opperde ik, in de aanloop naar onze geslachtsbepaling. Om al mijn zorgvuldig bedachte combinaties zonder pardon van tafel geveegd te zien worden. Te kort, te lang, te stoer, te lief. Je staat ervan te kijken hoeveel argumenten er te verzinnen zijn voor het afwijzen van een naam. Gelukkig bleek onze mini een meisje. Dat was in ieder geval één horde overwonnen. Of eigenlijk overgeslagen.

Afkorten

Het namen proces is de fase bij uitstek voor iedere (aanstaande) ouder om erachter te komen hoeveel mensen je eigenlijk niet leuk vindt. Dezelfde naam als die leraar waardoor je zakte op de middelbare? Of die vriendin van vroeger die er met je vent vandoor ging? Of de buurjongen van je tante die toen verhuisde en met die stomme oom trouwde? Thank, but no thanks.

Ook afkortingen, onaardige rijmwoorden en betekenissen in andere talen moeten vakkundig vermeden worden. Mijn oudste broer zou de naam Willem Cornelis krijgen, je snapt dat die initialen schreeuwen om belachelijk gemaakt te worden. Dus werd de naam van mijn vader ertussen geplakt. Van W.A.C. is nou eenmaal niks te maken, dus zo geschiedde.

Een ander cadeautje van mijn ouders, maar dan aan mijn adres, is de naam Maria. Als hun enige dochter, mag ik als vierde in lijn die naam dragen. Dat was dus alvast een zekerheidje: met onze dochter zouden we deze traditie voortzetten. Maar als roepnaam vonden we deze naam niet geschikt, dus zochten we door.

Wie het eerst komt

Een ander puntje wat mij flink kon frustreren was het kiezen uit namen die nog ‘over’ zijn. Hoewel het vroeger normaal was dat meerdere kinderen binnen een familie, of zelfs binnen een gezin, dezelfde naam kregen, hadden wij die voorkeur niet. Zo kromp het lijstje namen wat ik in de loop der jaren had verzameld omdat vrienden of familie de naam al hadden gekozen. Hannah, Zoë en Norah, konden linea recta de prullenbak in. Misschien maar goed ook, gezien de lengte van de lijst met meisjesnamen. Zo werden sommige beslissingen in ieder geval een beetje voor ons genomen.

Last but not least

Extra spannend was het dus, dat een maand of vier voor Annabel, twee nichtjes werden geboren. Het zou toch niet zo zijn dat onze familie, van alle namen op de wereld, dezelfde hadden gekozen als wij? Gelukkig kregen beiden een naam die in de verste verte niet leek op Annabel.

Wij besloten al gauw dat een naam die al jaren in de top 10 stond voor ons dus ook geen optie was. Een favoriet die daarmee kwam te vervallen was het prachtige en tijdloze Julia. Als roepnaam tenminste. Want we vonden de naam te mooi om er helemaal niets mee te doen.

Uiteindelijk bleek dat niets ons eerste gevoel kon overtreffen en er geen naam zo mooi was als Annabel. En zo werd op 25 augustus geboren, onze Annabel Julia Maria.

Dat daar een liedje over gemaakt is, ach, dat nemen we maar voor lief.

We kunnen nu uit volle borst beamen: Annabel, het wordt niets zonder jou.

Ilse, wat een leuke blog en natuurlijk weer super herkenbaar! Ik ben benieuwd of dit voor jullie ook herkenbaar is, laat even weten! Als je meer blogs wilt lezen van Ilse, neem dan een kijkje op haar website. Op haar Instagram vind je super schattige foto’s van haar kindje en haar gezin.