Helaas is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om (snel) zwanger te worden en te blijven. Bij ongeveer 25% van de vrouwen bestaat een vruchtbaarheidsstoornis (bron) en dat is veel. Ook bij Merit en haar man was zwanger worden niet gemakkelijk. Na een lange periode vol met teleurstellingen en onzekerheid kiezen zij voor IUI. Al snel hebben ze die positieve test in hun handen en zien bij de eerste echo maar liefst twee kloppende hartjes! Merit vertelt haar verhaal.
Nog steeds geen wondertje
Mijn man en ik waren drie jaar samen toen we hadden besloten dat we graag samen kinderen wilden krijgen. Een jaar eerder was ik al gestopt met de pil vanwege goedaardige gezwellen op mijn lever, die ontstaan zijn door de diverse hormonen in de pil. Ik kende mijn lichaam al goed en wist redelijk snel wanneer mijn vruchtbare dagen waren. Elke maand opnieuw was het een teleurstelling dat er geen wondertje in mijn buik groeide. Na 1,5 jaar geen geluk hadden we besloten het gesprek aan te gaan bij de huisarts. Zij heeft ons verhaal heel serieus genomen en gelijk gezorgd voor een afspraak in het ziekenhuis op de afdeling voortplantingsgeneeskunde.
Is het ons gegund?
Na een week of twee konden wij al terecht voor ons eerste gesprek. Dit was achteraf een grote teleurstelling, we hadden alleen de opdracht gekregen nog een half jaar te proberen te hopen dat het wonder ons toch nog gegund was. Helaas was ook dit weer niet geval. Na het half jaar kwam de hulp snel op gang. Er is gezamenlijk gekozen voor een IUI-traject. Ik kreeg uitleg over de hormonen, het spuiten en wat er met mijn lichaam kon gebeuren. Er waren echo’s gemaakt om te zien of mijn baarmoeder goed was, mijn eicellen een goed formaat hadden en of mijn slijmvliezen dik genoeg waren. Hier waren geen vreemde dingen op te vinden. Er is toen ook een afspraak gepland voor een HSG (hysterosalpingografie) onderzoek. Tijdens dit onderzoek kijken ze door middel van röntgen naar de doorgang van de eileiders. Ook uit dit onderzoek kwamen geen afwijkingen naar voren. Na het onderzoek zijn wij vol goede moed begonnen met de hormonen. Het zelf prikken was de eerste dagen toch wel heel onwennig. Je bent je heel bewust van het prikken, maar hoe meer je er over nadenkt hoe lastiger het wordt. Na 14 dagen spuiten had ik een echo om te zien hoeveel eitjes er waren en of deze het juiste formaat hadden. Ik had twee bijna rijpe eitjes van goede grootte. Twee dagen daarna moest ik beginnen met het doen van ovulatietesten. Na 4 dagen (8 testen) was het dan eindelijk raak, direct hebben we het ziekenhuis gebeld en de volgende dag om 8:00 uur moesten we ons melden.
Huilen van geluk
Zondag om 8:00 in het ziekenhuis, er was helemaal niemand op wat schoonmakers en artsen na. Mijn man heeft daar in een kamer zijn werk moeten verrichten en na een uur/ anderhalf wachten konden we de behandelkamer in. In dat uur hebben ze gekeken naar de spermakwaliteit en alle slechte stoffen uit het zaad gewassen. Wat er overbleef waren dus de beste en schoonste zaadcellen.
De inseminatie zelf stelde voor mij vrij weinig voor en was binnen enkele minuten klaar. En toen begon het aller ergste……. Wachten…. Wachten….. en nog eens wachten. De dag van mijn menstruatie naderde en mijn spanning groeide. Mijn lichaam leek niet te veranderen. En op de eerst dag van mijn menstruatie (normaal gesproken) verloor ik wat bloed. De grond zakte onder mij weg en het idee dat ik alles nog een keer moest doorstaande voelde heel zwaar. Maar die avond stopte mijn bloeding en een dag later was hij nog steeds weg. Enkele dagen voor kerst, vijf dagen na de bloeding had ik nog steeds geen bloedverlies, maar ook nog niet de kracht om de test te doen. Op aandringen van mijn man heb ik heel vroeg ’s ochtends de test gedaan. Heel licht dat ik een streep te zien (maar je ziet wat je wil zien, toch?). Ik heb mijn man geroepen om hem te laten kijken en hij zag wel degelijk een goede duidelijke streep verschijnen. Samen hebben we die ochtend gehuild van geluk. Het was raak! En dat na de aller eerste poging!
Twee vrolijk kloppende hartjes
Een week later tussen kerst en oud- en nieuw hadden wij onze eerste echo. Heel vroeg al, maar mijn hoofd kon er nog niet bij dat er een wondertje in mijn buik groeide. De verloskundige die wij hadden was heel lief en heeft alles stap voor stap uitgelegd en ook heel duidelijke verteld dat het kan zijn dat er nog geen hartactiviteit is omdat het misschien nog wat te vroeg is. Maar hartactiviteit was er zeker, niet één maar twee hartjes klopte vrolijk in beeld. Wat we die dag allemaal gedaan hebben weet ik niet eens meer precies, ik weet alleen dat ik die ochtend alleen maar gehuild heb. Gehuild van geluk, verdriet, angst, paniek en alles wat onbekend was en fout zou kunnen gaan. Twee weken later hadden we nog een echo. Tijdens deze echo bleek dat het ging om een eeneiige tweeling. Tot op de dag van vandaag is het feit dat wij een tweeling hebben dus een keus van de natuur en niet een keus van de wetenschap.
Mijn jongens zijn na 36.2 weken zwangerschap geboren en zijn op het moment al weer 7 maanden oud. Ik had aan het begin van ons traject nooit deze uitkomst verwacht, maar wat zijn wij blij dat het zo gelopen is en dat het ons gegund is om twee kindjes tegelijk ter wereld te mogen brengen.
Lieve Merit, bedankt voor jouw verhaal en jouw bijdrage aan het meer bespreekbaar maken van vruchtbaarheidsproblemen.
