Klaartje was onder begeleiding van het ziekenhuis, wegens abnormale bevallingsangst. Sinds de dag dat ze hoorde van een bevalling, is ze er bang voor geweest. Ze heeft op haar 10e al zitten huilen bij haar moeder en op haar 24e maar liefst, nog steeds…. maar op het moment dat de weeën begonnen, veranderde er een hoop. In deze gastblog vertelt Klara haar bevallingsverhaal.

Ik ben het type dat alle nare verhalen en situaties op mijzelf toepas.
Die er zeker van was dat iedereen kon bevallen, behalve ik.
Ik zou omkomen van de paniek, niet meer kunnen ademhalen en flauwvallen van de pijn.
Het zou nooit passen en er zou één groot gat komen te zitten van mijn linker tot mijn rechter been.
Ik zou voor goed getraumatiseerd zijn en de slechtste moeder ooit worden, want ik ben aardig emotioneel labiel, hoog gevoelig en zag mijzelf als een klein meisje.

Sinds de dag dat ik hoorde van een bevalling, ben ik er bang voor geweest. Ik heb op mijn 10e al zitten huilen bij mijn moeder en op mijn 24e maar liefst, nog steeds….
Aan tafel, ik zie mij nog zo zitten. Mijn moeder probeerde mij gerust te stellen, zoals iedereen, maar in mijn ogen was dat allemaal een loze leugen. Niemand begreep mij en ik wist wel beter, want alle enge verhalen had ik als een lijstje in mijn hoofd opgeslagen.

Twee dagen voor de bevalling heb ik weer zitten huilen, wiebelend op de skippybal. Aardig over mijn toeren, want de baby zou mijn emoties voelen en ook in paniek zijn én het was zo ver…ik kon niet meer terug. Tuurlijk wist ik dat ik zou “moeten” bevallen, ik was zwanger en dat was echt wel gewenst. Ik hield van mijn man en we hadden het er wel eens over, hoe leuk het zou zijn, een kindje van ons twee. Het was een grote wens, maar zat er voor ons niet in, want ik zou toch nooit durven bevallen. Toch was zo ver gekomen en mijn grote angst (de bevalling) zou eindelijk gebeuren.
De dagen er voor, ging ik dan ook kapot van de zenuwen, ik wilde liever niemand meer zien en spreken, ik keerde langzaam aan al helemaal naar binnen.

Twee dagen voor de uitgerekende datum, mocht ik dan eindelijk bevallen…kwam er eindelijk een eind aan mijn angst en ontmoetten ik het mooiste wat er is, mijn kindje!

18:00

Na een dag en een nacht rond te hebben gelopen met voorweeën (van de bank naar het bed en terug) ging het 4 april om 18:00 over in echte weeën. Al draaiend en wiegend stond ik achter het fornuis. Kribbig werd ik er van en gaf het stokje over aan mijn man.

20:30-07:15

‘S avonds in bed heb ik liggen huilen, omdat mijn man (Kees) van plan was de volgende ochtend te gaan werken. Hij dacht dat het (net als de vorige dag) gewoon voorweeën waren.
Dat dacht ik ook, maar al snel had ik geen tijd en energie meer om iets anders te doen dan weeën “opvangen”. Zoals ik op de cursus had geleerd, ik hield mij er volledig aan vast. Lang uitpuffen en bijkomen.
Kees moest van mij gaan timen, om te kijken wat de vordering was en of het al serieus was. Tussen de weeën zat als volgt…3 minuten, 10 minuten, 2 minuten, 2 minuten, 7 minuten, 4 minuten enz. Er was geen touw aan vast te kopen en na een uur besloot Kees te gaan slapen. Ik kon natuurlijk geen oog dicht doen, want ik werd overspoeld door de weeën golven en dat ging zo de hele nacht door.
Mijn tijds besef was weg en omdat de weeën maar niet regelmatig werden, dacht Kees dus dat het nog maar het begin was. Vraag mij niet hoe, maar met de weeën-timer-app heb ik tussen alle weeën door de hele nacht zitten timen. Gesloopt en moedeloos van het resultaat, maakte ik hem wakker toen ik het niet meer alleen aan kon. Het bleken rug weeën te zijn en ik kon ze alleen “aan” als hij (hard!!!) in mijn rug kneep/duwden.
Hij vond het absoluut geen leuk klusje, maar o wee als hij er mee stopten.
Als hij naar de toilet moest, was ik volledig in paniek, want wát als de volgende wee kwam?!
Tegen de ochtend was het zo danig serieus dat ik zei dat hij de verloskundige moest bellen. Nog steeds was ik treurig en moedeloos, want de weeën waren nog steeds niet regelmatig waardoor we dachten dat het nog steeds alleen maar voorweeën waren. Kees probeerde te rekken, want hij wilde niet te vroeg bellen. Ik daar en tegen voelde gewoon dat het echt tijd was om te bellen, dus ik schreeuwde dat hij ECHT bellen moest. Na wat heen en weer discussiëren riep ik wanhopig, “moet ik nu ruzie gaan maken en je smeken of je de verloskundige wilt bellen? Ik heb daar helemaal geen energie voor!!!! Bellen, nu!!”

20:30

Ook de verloskundige ging er van uit dat ik haar in het begin stadium liet bellen, want ze zei, o ja eerste kindje, vaak bel je dan wat vroeg. Ik eet nog even mijn ontbijtje op en dan kom ik naar jullie toe. Heel dramatisch was dat niet, want de tijd vloog op een rare manier voorbij en tijd voor de bevallingsangst was er niet geweest, ik hielp mij zelf van wee, naar wee en had geen tijd en energie om na te denken of te piekeren, wat heel prettig was.
Van te voren had ik mij voorgenomen, dat als de weeën begonnen, ik mij nog zou wassen en mijn make up zou doen. Ook werd mij aangeraden om een taart te bakken. Haha, vergeet het maar! Ik lag in bed en ging als een vogelverschrikker met haar mee. Ze kwam rond half 9 bij ons aan en na het toucheren vertelde ze dat ik al 6 cm ontsluiting had, dus dat we snel naar het ziekenhuis moesten gaan. Ik verontschuldigde mij nog voor mijn vertoning en zei dat ik het knap vond dat ze wist wie ze tegenover zich had, aangezien ik met wilde haren, zonder make up, in mijn pyjama, uitgeput in bed lag. Met meer tassen dan we mee nemen naar de camping voor twee weken, reden we naar het ziekenhuis. Wat een opluchting!! Ik was gewoon echt blij! De nacht weeën waren niet voor niets!

09:15

Daar aangekomen werd ik in een rolstoel geplaatst en terwijl Kees de auto ging parkeren, reed een vrijwilliger met deze vogelverschrikker als een sneltrein naar de juiste afdeling. Ik heb hem geloof ik met tranen in mijn ogen, al puffend verteld dat iedereen zo lief was en tien keer bedankt.
De liefste zusters vingen mij op en ik heb een paar uur op de skippybal gezeten.
In de tassen zaten kaarsjes, een massage doek, een tas vol eten (drop, bananen, nootjes, crackers, koekjes, bijzondere drankjes enz.), perineumolie, een boek om te lezen en nog veel meer.

Van alles werd mij aangeboden, maar ik had nergens behoefte aan. Geen honger, geen dorst, het enige wat ik wel heel fijn vond waren de honingblokjes met eucalyptus smaak. Die kwam ik tegen in een bijzonder, stoffig, wierook, stenen en bijgeloof winkeltje, maar vond het een veel betere optie dan al die druivensuiker en hielp goed tegen de droge mond en de vieze smaak van al het puffen.

10:00

Loodzwaar vond ik het op de skippybal. Iedereen zei dat ik het zo geweldig deed en zo rustig bleef, maar ik wist mij geen raad! Van binnen kwam er paniek om er door heen te komen en te blijven puffen. Heb je ooit wel eens een dag en een nacht gepuft? Leeg word je er van! Stoppen is geen optie, want het is het enige wat je er door helpt.

11:00

Gelukkig ben ik daarna onder de douch gezet, waar ik klappertandend mocht zitten en Kees bij iedere wee de douch op mijn rug moest richten. Dat heb ik als het aller prettigste ervaren. Niet dat weeën ooit prettig zijn, maar dit verzachte wel degelijk wat, dus heb ik het daar twee uur vol gehouden, tot Kees om 12:00 een lamme arm kreeg en ze weer moesten toucheren.

13:00

Mijn vliezen werden gebroken, zodat het sneller zou gaan. Sneller? Kon ik nog meer aan??
Maarja, hoe lang ging het anders nog duren…Het breken van de vliezen was een kort, onplezierig gevoel kan ik mij nog herinneren.

13:30

Ja hoor! Persen! Ik mocht gaan persen!
Normaal zou ik heel emotioneel gaan na denken dat “het kindje er nu echt bijna is en wat spannend, nu word alles uitgescheurd en eng”, maar daar en tegen was ik volledig in trans. Helemaal bedolven onder de hormonen en voor het eerst in mijn leven, was ik ook echt gigantisch blij met die hormonen.
Ze hebben mij in de jaren er voor heel wat narigheid bezorgt, maar nu kon ik wel huilen van dankbaarheid, dat die hormonen mijn paniek scenario’s uitschakelde, een ongekende kracht gaven, een isolement en een dosis adrenaline, waardoor ik tot het einde toe alles over mij heen heb kunnen laten komen.
“Veel vrouwen ervaren het persen als fijn” zei de verloskundige, “dan kunnen ze eindelijk iets doen.” Maar O! Wat een naar gevoel vond ik dat! Zó overweldigend, als of je door de zee onderwater getrokken word en niets anders kunt doen dan angstig mee gaan. Absoluut het sterskte gevoel, dat ik ooit heb gevoeld, het is dan ook echt te vergelijken met natuurgeweld. Ik hapte naar adem, probeerde rustig te blijven en alles te doen wat ze zeiden.
Het persen begon op handen en knieën, alleen ik had geen kracht meer in mijn armen en benen. dus stortte als een baby vogel iedere keer op mijn snufferd, plat op het bed. Dan maar de baarkruk. Heel vreemd gevoel, niet heel comfortabel en ook daar had ik amper nog de kracht in mijn benen.
Ze bleven met z’n alle aanmoedigen, het hoofdje kwam een heel eind, maar steeds niet ver genoeg. Tot overmaat van ramp, kreeg ik bij iedere perswee kramp. Kramp in mijn heupen, kramp in mijn benen en dat weer hield mij een beetje van het kei harde mee persen.
Helaas waren daar geen tips en trucjes voor, ik moest en zou gewoon kei hard persen.
Vraag mij niet hoe, maar ik bedacht mij dat ik persé door de krampen heen moest persen, omdat ik het anders wel kon vergeten, dus dat deed ik. Toch kwam het niet verder.
Ze probeerde mij nieuwsgierig te maken door te vertellen wat ze konden zien, een hele lok haar enz. Ik dacht alleen nog maar, een lok haar? Ik wil een baby!
Ik wil een baby? Ik wil niks meer! Ik hoef niks meer!

14:30

Weer het bed in, liggend persen, ik gaf alles, echt alles, maar werd aardig geïrriteerd dat ze maar bleven zeggen dat het goed was wat ik deed, terwijl ik mij vreselijk voelde en er al 2 uur lang, niets van terecht kwam.
Ik zag ze peinzend naar elkaar kijken, naar de klok, naar elkaar.
Ik kon niets meer zeggen, want de persweeën bleven mij maar overspoelen. Er was amper tijd om te zeggen dat er weer één kwam. “Wat ben je sterk! Waar haal je de kracht nog vandaan?! Wat doe je het goed!” hoorde ik, maar dan weer die bezorgde blikken op de klok en naar elkaar. Er moest geknipt worden.
Iets waar ik een onbeschrijfbare angst voor heb gehad (Jep, een hoop angsten hier) en dat ook duidelijk heb gemaakt bij de verloskundige en in mijn ziekenhuistraject, waar ik liep wegens abnormale bevallingsangst. In mijn dossiers stond dan ook “GEEN KNIP!”
Even was er paniek, maar veel meer kreeg ik er niet van mee…..ook niet van de knip.
Wat? Nee echt. Nog twee keer persen en voila! A Baby was born!

15:30

Voor mijn idee gaf ik een brul als een tijger en scheurde alles uit één. Haha, wat ook wel een beetje zo was. Ik voelde iets mega groots uit mij floepen en dat werd zo op mijn borst geglibberd. Helemaal confuus, staarde ik er naar en begon mij zorgen te maken of ik het niet al vreselijk mooi en lief moest vinden…want dat vond ik namelijk niet. Ik vond het een vreemd gezichtje, moest heel erg wennen en vond het gigantisch onwerkelijk. Een hele poos heb ik liggen kijken. Gewoon kijken en verwerken.
Het is ook té groots, te wonderlijk en te ingrijpend en dat moet even verwerkt worden. Hoewel het tijdens de bevalling nauwelijks te merken is, ben je ook maar een mens. Gelukkig begon ik het al snel lief te vinden.

16:00

Terwijl ik uitgeschakeld met een kind boven op mij lag, werden de naalden als zoete broodjes tevoorschijn getoverd. Hoe ik dát heb doorstaan, is mij ook een raadsel, maar nog maals…Lang leven de hormonen! Aan alle kanten werd er geprikt, mijn been, polsen, arm holtes. Ik lag erbij en keek er naar. Terwijl ik met bloedprikken tijdens de zwangerschap huilde als een kind en trillend als een rietje naar huis ging.
Gelukkig stopte het bloeden toen de placenta er uit was, waardoor ik geen infuus nodig had.
Wel stormde er een leger aan artsen mijn kamer binnen, die voor mijn gevoel om de beurt kwamen koekeloeren en voelen of het wel gehecht kon worden. Daarbij maakte ze mij alvast bang, dat ik anders direct geopereerd moest worden. Kees trok geel weg en ik kon dat ook even niet meer aan, maar het was loos alarm. Ik kon gehecht worden.
Ook heb ik nog ergens tussendoor een katheter gekregen, maar dat ben ik aardig kwijt, ook weer vrij weinig van mee gekregen.

16:20

Kees en ik, we bleven staren naar dat kleine frummeltje. Helemaal compleet en van ons.
“Weet je nou al wat het is?” hoorde ik de zuster zeggen. “Ga eens kijken!!”
Oja! Helemaal vergeten! Een jongetje!
“En hoe heet hij?”
“Eeeh, Jerre, toch schat?
“Ja Jerre”
Jerre met zijn lieve vleugjes adem, uit dat zachte driehoeksmondje.

Lieve Klaartje, bedankt voor jouw eerlijke bevallingsverhaal en wat schrijf je leuk! Op haar website staan nog meer leuke blogs en op haar Instagram vind je mooie foto’s van haar gezin.

De uitgelichte afbeelding is gemaakt door Lotte Manou van Wely, de overige foto's zijn van Klara zelf.