Dinsdag 18 september 2018
Lieve, lieve, mooie Jula. Ik kijk nu vanaf de bank, via de babyfoon naar jou. Jij bent er! We hebben zo lang op jou gewacht en nu ben je al ruim 7 weken bij ons. Al zeker 100 keer heb ik verteld over mijn bevalling, over hoe jij ter wereld kwam. Ik ben er zo trots op! Tuurlijk deed het pijn, en nee een bevalling doe je niet voor de lol. Maar ik vond het zo’n bijzondere en mooie ervaring. Daarom wil ik het graag opschrijven. Voor mij, voor jou, maar vooral om die mooie herinneringen niet verloren te laten gaan.
Vaak kreeg ik de vraag of ik bang was voor de bevalling. “Nee, niet echt!” zei ik dan. Wist ik veel. Ik had nog nooit een bevalling meegemaakt. Daarbij speelde ook mee dat ik vanaf de eerste afspraak al een rotsvast vertrouwen had in de verloskundigen van de praktijk waar wij kwamen. En ach die nuchterheid past mij ook wel. Tot het einde van mijn zwangerschap dacht ik ook dat ik dat wel zou kunnen. “Er is er nog nooit eentje blijven zitten!” riep ik dan. Noem mij een tikkie naïef, maar ik denk dat deze mindset mij uiteindelijk zeker geholpen heeft.
De laatste maanden van mijn zwangerschap is het enorm warm geweest. Hittegolf na hittegolf. Arme hoogzwangere ik. De laatste weken op mijn werk vielen me dan ook best zwaar en na 36 weken mocht ik met verlof. Eindelijk rust dacht ik! Maar wat een illusie.. Ik ben niet zo’n bankzitter kwam ik achter. Kleertjes wassen, de laatste spullen kopen, het huis poetsen en belangrijker nog: herorganiseren. Alles moest wijken voor mijn nesteldrang. Ik heb de laatste weken van mijn zwangerschap heel sterk het gevoel gehad dat je eerder dan die 40 weken zou komen. Waarom? Waarschijnlijk omdat ik dat vooral heel graag wilde. Week 38 brak aan, zou het nu dan echt zo ver zijn? Maar nee hoor. Af en toe wat krampjes, maar niets dat ook maar een beetje leek op echte weeën. Toen was het 25 juli, precies 39 weken zwanger. Ik hoopte vurig dat je nu even bleef zitten want Piet Paulusma voorspelde 26 en 27 juli 37 graden in Nijmegen. Wij schaften nog snel een extra airco aan omdat het ook de komende weken zeker boven de 28 graden zou blijven. 26 juli heb ik voor het eerst in mijn verlof écht uitgerust. Ik kon niets anders dan, met de gordijnen en ramen dicht en de airco aan, filmpjes kijken op de bank. Onze bunker, zo noemde ik het. Die nacht werd ik wakker van krampjes. Diezelfde krampjes kwamen in een korte tijd heftig en regelmatig terug. Drie uur lang zat ik beneden om de weeën, want zo kon je ze al wel noemen, te timen. Ze kwamen alleen nog niet snel genoeg achter elkaar en hielden niet lang genoeg aan om de verloskundige te bellen. Ik besloot om even onder de douche te gaan en al snel voelde ik dat de weeën minder vaak en minder heftig kwamen. Dus ging de aanstaande papa toch maar naar het werk. En inderdaad de weeën zette niet door.
Maar omdat ik ergens het gevoel had dat het binnenkort toch weleens écht zo ver kon zijn ben ik die dag nog lekker gaan rommelen in huis. Spulletjes opruimen, was weg werken, boodschappen in huis gehaald. Lees: Moeke liep met twee zware tassen door de Albert Heijn te waggelen. Toen we ’s avonds op weg waren naar een barbecue bij jouw opa Peter en oma Daniëlle zette de weeën weer een beetje door. Ze waren niet zo heftig dat we om moesten keren en ik verheugde me ook wel op een hapje en een drankje na al dat binnen zitten, dus we gingen gewoon. Eenmaal daar voelde ik het af en toe wel rommelen, maar de barbecue worstjes maakten dat ruimschoots goed. We hebben met z’n allen nog hartelijk gelachen om mijn enorme voeten, die je eigenlijk geen voeten meer maar olifantspoten moest noemen.
Die nacht werd ik regelmatig wakker van de pijn. Eerst om het uur, daarna om het half uur en om 06.00 maakte ik jouw papa wakker om samen de weeën te gaan timen. Zo gezegd, zo gedaan en al snel bleek dat de weeën nu een stuk sneller kwamen en ook langer aanhielden dan de nacht ervoor. Maar juist door de ervaring van die nacht besefte ik op dat moment nog niet dat de bevalling begonnen was. Om 08.00 belden we de dienstdoende verloskundige en het was zó fijn dat Mariska op nam. Een aantal weken eerder hadden we een controle afspraak bij haar en spraken papa en ik uit dat we hoopten dat zij bij de bevalling zou zijn. Mariska zei dat ze er met een uurtje wel zou zijn. Na dat telefoontje werden mijn weeën steeds heftiger. Ik liep rond in huis en elke keer als er een wee kwam riep ik jouw papa om druk te geven in mijn rug. Ondertussen probeerden we het ons maar een beetje gemakkelijk te maken. Ik had namelijk meerdere keren te horen gekregen dat de bevalling bij een eerste kindje met gemak 24 uur kon duren. Rond 09.15 ging de bel en stond Mariska voor de deur. Toen ze vroeg hoe het ging barstte ik in tranen uit. Hoe ik me voel? Ik voelde op dat moment 1000 dingen tegelijk en wist niet hoe ik dat onder woorden moest brengen. Mijn tranen konden dat wel.
Snel daarna zijn we naar boven gegaan om de stand van zaken te bepalen. Ik hoopte op zo’n twee á drie centimeter ontsluiting, maar ja wist ik veel. Ze zei dat ik al hard had gewerkt en dat ik op dat moment al zeven centimeter ontsluiting had. Wauw! Het voelde als een soort voorsprong die ik nu al had. Mariska had wel een beetje haast om de kraamzorg te bellen. Plan de campagne: Over een uur zou de kraamzorg op de stoep staan en zouden ze mijn vliezen gaan doorprikken als de natuur zijn werk niet eerder had gedaan. Wij bellen even snel de opa’s en oma’s om te zeggen dat de bevalling begonnen is.
Omdat we de weeën eerder zo goed op konden vangen besloot ik dat ik weer naar beneden wilde. Mariska zuchtte en pufte met me mee. Maar waar het eerder zo goed ging, kon ik nu niet meer in die fijne flow komen. Ik verplaatste me naar de douche, maar ook daar had ik het snel weer gezien. Het was 10.15, Yvonne van de kraamzorg was inmiddels gearriveerd en daarmee was het tijd om mijn vliezen te breken. Op de een of andere manier vond ik dit ineens heel spannend. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat toen het besef kwam dat de bevalling écht begonnen was. Maar goed, zenuwen of niet er was geen weg meer terug. Met het breken van mijn vliezen voelde ik jou zakken in het geboortekanaal. Veel tijd om me daarover te verbazen had ik niet, want oh wat een pijn! De weeën die nu kwamen waren van een heel ander kaliber dan daarvoor. Ik had negen centimeter ontsluiting en moest op mijn zij gaan liggen om het laatste stukje weg te puffen. Dat proces probeerden we zo lang mogelijk te rekken omdat ik zo de schade voor jou, maar ook voor mij zou beperken tijdens het persen. Omdat Mariska linkshandig was en ik alleen mijn kant van het matras met zeil had ingelegd moest ik andersom in bed gaan liggen. Dat voelde in het begin heel raar, maar toen papa achter mij ging zitten op een krukje wist ik dat het goed was. Gelukkig maar, want de 25 minuten die toen volgden waren heftig. Mijn weeën kwamen sneller en waren ontzettend pijnlijk. Ik kneep papa zijn arm fijn en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik schreeuwde. Zó hard, dat waarschijnlijk het hele blok mee kon genieten. Maar niet dat ik daar ook maar één seconde mee bezig was op dat moment. Mariska dwong me om op mijn ademhaling te letten en om te puffen. Op een gegeven moment was het niet meer te doen en nam mijn lichaam het over. Ik kromp ineen en mijn buik golfde heen en weer. Mariska zei dat ik hier aan toe mocht geven en zachtjes mee mocht persen. Dit was mijn moment! Ik mocht eindelijk wat doen voor mijn gevoel. Op het moment dat er een wee kwam perste ik zo hard als ik kon. Ik voelde dat alles in mijn lijf op dat moment een topprestatie aan het leveren was. Zo hard als ik tijdens een wee aan het werk was, zo rustig werd ik als de wee weer weg ebde. Ik lag met mijn ogen dicht en was totaal in mijn eigen wereld, maar ik kreeg wel mee wat er om me heen gebeurde. Yvonne en Mariska zeiden dat ze het zo knap vonden dat ik zo rustig werd. Papa zei allemaal lieve woorden. Meerdere keren vraag ik of het nog lang duurt voordat je eruit komt. Het doet behoorlijk pijn en het lijkt alsof er iets uit wil wat er bij langer na niet doorheen past. Mariska verlicht de pijn met een warme washand en Yvonne houdt mijn been vast. Mariska vraagt of Yvonne de airco uit wil zetten en de deuren dicht wil doen. Ook moet ze de pittenzak warm maken zodat jouw kleertjes op temperatuur kunnen komen. Het is écht bijna zo ver. Bij een volgende wee zegt Mariska dat ik jouw hoofdje kan voelen als ik dat wil. Voordat ik erover na kan denken voel ik. Jouw hoofdje! Je hebt haar! Iets waar ik als kaal geboren baby heel blij mee was op dat moment. Het duurt niet lang meer voordat we je echt in onze armen kunnen sluiten. Bij de wee die daarop volgt roept Mariska dat ik snel moet zijn als ik je zelf wil aanpakken. En dat wil ik. Met het laatste stukje kracht in mijn lijf pers ik en pak ik je daarna aan. Je bent er! Oh wat hebben we lang op je moeten wachten en wat ben je welkom. Ik leg je op mijn borst en je huilt gelijk. Ik roep wel 1000 keer dat je er eindelijk bent en papa zegt dat je zo mooi bent. We huilen, van geluk en van alle emoties die we op dat moment voelen. Het is zó fijn. We zijn met zijn drieën en zullen nooit meer zonder jou zijn. Op 28 juli 2018 om 11.20 word jij, lekker bij ons thuis in Nijmegen, geboren. Ondertussen krijg ik een spuit in mijn been en wordt mijn placenta een kwartiertje na jou geboren. Mariska legt uit hoe jij in mijn buik hebt gezeten. Daarna knipt papa de navelstreng door. Mariska neemt wat testjes bij je af en je scoort drie keer een 10.
Ik weet niet hoe lang het volgende moment duurt, maar ik denk een klein uurtje. Mariska en Yvonne eten beneden een broodje en wij knuffelen heerlijk met je op bed. Ik verken je hele lichaam en verbaas me over je kleine vingertjes. Je bent zó mooi en zó van ons. We kunnen het nog niet helemaal bevatten. We bellen snel de opa’s en oma’s die in spanning hebben zitten wachten. We spreken af dat ze om 14.30 bij ons zijn om jou te ontmoeten. Ondertussen helpt Yvonne om je aan mijn borst te leggen. Het is een grote wens om jou borstvoeding te kunnen geven en we zijn enorm blij dat het gelijk lukt. We knuffelen nog een hele tijd na en dan vraagt Yvonne of ik wil douchen. Even kort, want mijn lichaam laat niet veel meer toe. Papa gaat mee en houdt me vast. Om 14.00 liggen we klaar in bed om de kersverse opa’s, oma’s en tante aan jou voor te stellen. Als ze precies om 14.30 voor de deur staan laaien alle emoties weer op. Zo speciaal om onze eigen papa en mama nu als opa en oma te zien. Yvonne zegt dat ze het mooi vindt om al die emoties te zien en dat jij in een heel warm bad terecht bent gekomen. En dat is zo lieve Jula! De enorme, onvoorwaardelijke liefde is er vanaf de eerste seconde dat jij bij ons bent gekomen en is elke dag nóg meer gegroeid. Ik wist niet dat ik zo veel van iemand houden kon als van jou!
Al ons later,
is samen met jou ♥
Lieve Joyce, wat een mooi verhaal! Bedankt daarvoor. Meer zien van Joyce? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
