Lindsey had een zware zwangerschap met veel kwaaltjes en ziekenhuisbezoeken. Vanaf 24 weken had ze al ontsluiting en met 28 weken werd haar zoontje geboren door middel van een spoedkeizersnede. Vanaf dat moment kwamen ze in een wereld terecht, waar je eigenlijk niet in terecht wil komen.
7 mei 2018: de zwangerschapstest
Dolgelukkig stonden we met een positieve zwangerschapstest in onze handen. Nee niet 1 test maar 5! We weten het zeker, ik ben zwanger!! Wij worden papa mama, zo bijzonder.
Al snel kreeg ik last van de bekende zwangerschapskwaaltjes, heel vervelend natuurlijk, maar ach dat neem je voor lief. ‘’Er groeit een klein mini-mensje in mij, daar doe je toch alles voor!’’ Heel de dag door was ik misselijk en kon ik geen hap wegkrijgen. Ja wat moesten we nou… op mijn werk was ik aan het “overleven”, wanneer mijn ouders, zus of vrienden op bezoek wilde komen, verzonnen we een smoes. Het was allemaal nog zo pril dat we het nog even voor onszelf wilde houden. Dit was alleen niet voor lang, want ik ging mij steeds zieker voelen. Misselijk, hoofdpijn en drastisch vitamine D tekort. Hierdoor besloten we om het tegen onze ouders te vertellen en aan mijn zus en haar vriend. Ze waren helemaal door het dolle heen! Wat was het leuk om het ze te vertellen.
27 juni 2018: de eerste echo
Whoehoeee eindelijk, de eerste echo!! Het was een geweldig gevoel dat lastig te omschrijven is. Voor degene die mama zijn weten heel goed wat ik hiermee bedoel. Een kloppend hartje, wat waren we blij! Met een glimlach van oor tot oor zaten we in de auto met alle foto’s op mijn schoot. Je bent nu al mooi! We reden door naar alle toekomstige overgroot-opa’s en oma’s, tantes en ooms en onze ouders om de foto’s te laten zien.
17 juli 2018: gender reveal
Een paar weken later hebben we een feestje gegeven om het geslacht bekend te maken. Mijn zus had twee taarten gemaakt, eentje met een roze vulling en één met een blauwe vulling. We moesten de goede taart pakken en mee de tuin innemen, waar iedereen aan het wachten was. Samen de taart aansnijden en… WE KRIJGEN EEN JONGEN! Eindelijk konden we gaan shoppen. Al snel hadden we de babykamer uitgekozen, een kinderwagen en een hoop andere spullen. Na 12 weken zwangerschap was de misselijkheid weg, maar daarvoor in de plaats kreeg ik ‘’harde buiken’’. De verloskundige gaf deze benaming eraan maar kon zich niet voorstellen dat het daadwerkelijke harde buiken waren.
Ik werd doorgestuurd naar de huisarts, misschien had ik een blaasontsteking. ‘’Nee geen blaasontsteking.’’ De huisarts dacht dat ik misschien verstopt zat, maar dat was niet zo. Bij de verloskundige kreeg ik nog een inwendige onderzoek, maar ik had geen ontsluiting en moest wat rustiger aan doen. Kortom ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en niemand kon mij helpen. Ik gaf aan dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een controle.
26 september 2018: 24 weken en al ontsluiting
Vandaag stond er een inwendig onderzoek gepland in het ziekenhuis. Wat was ik zenuwachtig. Gelukkig was mijn moeder bij me. De mevrouw die het onderzoek deed schrok wat ze te zien kreeg, ik had al ontsluiting… ONTSLUITING?? IK BEN PAS 24 WEKEN ZWANGER!!! HOE KAN DIT?? Omdat ik pas 24 weken zwanger was, werd ik met spoed met de ambulance naar het LUMC in Leiden gebracht. Mijn vriend was enorm geschrokken en ging gelijk naar huis toe om spullen voor mij te pakken. Mijn zus die volschoot aan de telefoon en niet meer kon praten en mijn vader die ook niet goed wist wat hij moest zeggen. Logisch, ik zou ook niet weten wat ik zou moeten zeggen. Gelukkig was mijn moeder heel de tijd bij mij. We kwamen aan in het ziekenhuis en ik werd naar het geboortehuis gebracht. De ambulancebroeders reden mij een kamer in en ik observeerde de kamer heel goed. Dit is een BEVALLINGSKAMER…
‘’Nee dit kan niet, ik ben er nog niet klaar voor om mama te worden, je bent nog veel te klein!’’
Al snel kwamen er een hoop verpleegkundigen en kinderartsen binnen. Wat een lastige gesprekken waren dat zeg. Overlevingskans 50%… actieve hulp of niet… wat moesten we nou. Wij kozen voor actieve hulp, ondanks dat de overlevingskansen enorm klein waren. Alles werd in gang gezet, weeënnremmers, longrijping etc.
Na vier dagen bleek dat de ontsluiting niet erger was geworden en mocht ik naar huis, mits ik volledige bedrust zou houden. Thuis werd er een ziekenhuisbed in de woonkamer gezet en ik mocht alleen lopen om naar het toilet te gaan of om te douchen (op een douchestoel). Ieder moment van de dag, elk uur, elke minuut en seconde waren mijn lieve vriend, ouders en zus er voor mij. Ik was geen moment alleen en daar ben ik ze zo dankbaar voor. We hadden zoveel kaarten gehad, waarvan er 1 heel bijzonder was: de afstreep-kaart. Elke dag hebben we samen een dag afgestreept. Mijn vriend en ik geloofden erin dat alles goed zou komen. We steunden elkaar en probeerde niet te denken aan alle mogelijke scenario’s. We bleven volhouden dat alles goed zou komen.
10 oktober 2018: “WAT NU???”
Ik had steeds meer harde buiken en belde de verloskundige op. Ik moest direct naar het ziekenhuis. Door haar reactie raakte ik een beetje in paniek. Mijn zus kwam heel snel naar mij toe, hielp mij met wat spullen inpakken en daar gingen we weer … en wat bleek… de opening was weer groter geworden. Ik bleef mijn zus angstig aankijken en de tranen rolde over mijn wangen. WAT NU? Daar gaan we weer… weer met de ambulance naar het LUMC in Leiden.
21 oktober 2018: hij moet er NU uit!
Weer een inwendig onderzoek, want had wat last van mij rug en had aangegeven dat ik het gevoel had dat onze kleine man enorm laag lag. Mijn gevoel klopte dat er iets niet goed was. Onze kleine man lag in stuitligging. Inmiddels had ik al 4cm ontsluiting, een uitpuilende vochtblaas en lag hij ook nog eens in stuitligging. Magnesium werd weer gestart en ondertussen werd ik naar een bevallingskamer gebracht. Dit was al de derde keer. De magnesium moest drie uur inwerken en als de harde buiken niet minder werden… Na drie uur hadden de verpleegkundigen een overleg en binnen 3 minuten kwamen ze terug om te vertellen dat ik NU naar de operatiekamer moest en dat onze kleine man met een spoedkeizersnede gehaald zal gaan worden.
‘’Ik ben pas 28 weken zwanger… hij mag er nog niet uit!’’
Mijn vriend belde snel mijn ouders en zus die beneden aan het wachten waren. Ze kwamen aangerend en net op tijd konden ze ons een dikke kus geven. Tijdens de keizersnede bleven we elkaar aankijken en hij veegde mijn tranen weg. Er liepen ook zo veel mensen om ons heen, ik denk wel een stuk of 20. Ons kleine wonder LOGAN werd geboren en we mochten hem gelijk zien. Na 5 seconden namen de kinderartsen hem mee naar een speciaal kamertje, wel in dezelfde ruimte. Mijn vriend liep mee met alle kinderartsen en ik bleef maar naar de muur staren.
‘’Zal hij ademen? Heeft hij pijn? Hij is zo ontzettend klein, ik schrok er zo van. Ik had hem zo graag willen aanraken, hem op mijn borst gehad.’’
Ongeveer 2 uurtjes later, mochten we naar Logan toe. Daar ligt onze kleine man van precies 1 kilo in een couveuse aan allemaal snoertjes. We konden zijn gezichtje niet zien, vanwege de beademing die hij kreeg. De tranen rolde over mijn wangen. We kwamen in een wereld terecht, waar je eigenlijk niet in terecht wil komen. ‘’Dit is een droom, maar je wordt niet wakker.’’ Na 3 dagen mochten mijn vriend en ik naar huis. Dit gevoel was hartverscheurend. ‘’Hoe kunnen wij nou naar huis gaan en ons kindje daar achterlaten.’’ Hij heeft ons nodig!
“Ik hield mijn vriend zijn hand vast en duimde dat alles goed zou komen.”
Ik had een buikwond die ontzettend zeer deed, maar ondanks dat redenwe elke dag naar het ziekenhuis en zaten we urenlang naast hem. Mijn buikwond kreeg nauwelijks de kans om te genezen. In bed blijven liggen kon ik namelijk niet. Ondanks dat mijn lichaam op was, heb ik er alles aan gedaan om te kolven. Gelukkig kwam alles goed op gang en kolfde ik 8 keer op een dag. Ik wilde er voor Logan zijn en mijn moedermelk geven was op dat moment het enige wat ik kon doen. Hem vastpakken, hem knuffelen hem kusjes geven, aan hem ruiken… Het kon allemaal nog niet. Elke dag ‘’afscheid’’ van hem nemen en hem daar achterlaten. Heel de reis terug naar huis bleef ik huilen en kon ik niets zeggen.
Uiteindelijk is Logan afgevallen naar 920 gram. Ons lieve kleine wonder had een rood mutsje op, lag aan de C-PAP (beademing), had een slangetje in zijn mond (sondevoeding), constant hoorde we een harde windvlaag (lucht die bij Logan naar binnen werd geblazen) en herhaaldelijk bleven er alarmen en piepjes afgaan. De eerste week werd er bijna dagelijks gekeken of Logan een hersenbloeding had. Bloednerveus waren we aan het wachten op de uitslag. Elke dag wachtte we op het moment dat de verpleegkundigen zeiden dat we met hem mochten buidelen. Dat was het mooiste moment van de dag. Het ging een paar dagen heel goed met Logan, hij groeide goed, kon de moedermelk verdragen en spuugde niet. Ondanks dat alles zo onrijp was (zijn longen, hartje, darmpjes etc.) deed hij het goed. Ze zeiden op de neonatologie dat Logan echt een wonder was/is en dat hij het zo ontzettend goed deed/doet.
“Logan had het heel zwaar.”
We hadden nagenoeg geen tegenslagen zoals hersenbloedingen, infecties, volledige overname van beademing etc. Logan mocht zelfs al heel snel naar de flow-beademing toe. Elke dag kwamen we en zagen we dat zijn zuurstofbehoefte naar beneden ging tot op een dag dat hij enorm veel moeite had met ademen en hij meer saturatie-dipjes had. Hij had een bol buikje gekregen van al het lucht dat hij doorslikte, hij poepte niet, had een tekort aan natrium, kreeg plas-medicatie, had een vochtbeperking en ze hadden een ruis gehoord bij zijn hartje. Een open ductus… Dit is een open verbinding tussen de aorta en de longslagader. Deze opening sluit normaal gesproken binnen 3 dagen, maar bij Logan bleef dit open staan. We kregen te maken met termen waarvan we het bestaan niet eens van afwisten. Logan had het heel zwaar en kreeg weer een infuus.
“We bleven duimen en hoop houden, dit moet goed komen hij is ons kleine wonder, hij kan dit aan.’’
Een paar dagen later kwamen de verpleegkundigen met goed nieuws. Logan reageerde goed op de medicaties en zijn zuurstof werd weer afgebouwd. ONS KLEINE KANJER! Tranen in onze ogen van blijdschap. Elke kleine positieve verandering was voor ons een enorme mijlpaal.
26 november 2018: weer een mijlpaal
Vandaag werd Logan met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht, het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Weer een mijlpaal, want dit hield in dat Logan weer een stap dichter bij huis was! Er volgde veel mijlpalen: al snel uit de couveuse, in een warmte bedje, aan de borst drinken, uit een flesje drinken, voor het eerst in bad, voor het eerst kleertjes aan, geen sondevoeding meer en zijn zuurstofbehoefte werd steeds minder. Hij deed het zo ontzettend goed!
15 december 2018: LOGAN MAG NAAR HUIS!!
Dit was het moment waar we weken naar uit hebben gekeken. Zoveel angsten, zoveel onzekerheden, elke dag veranderde er wel wat (zowel positief als negatief). Het gevoel hebben dat je niet voor je eigen kind kan zorgen en dus volledig afhankelijk bent van veel verschillende verpleegkundigen… Dit waren zoveel emoties bij elkaar, zo zwaar en zo moeilijk. Maar eindelijk konden we zelf alles doen, hem heel de dag knuffelen, 10000 kusjes geven, hem zelf in bed leggen, hem zelf een flesje geven etc. Ik voelde mij vanaf dat moment een moeder, eindelijk kon ik voor mijn eigen kind zorgen. Ik hoefde niet meer via een webcam te kijken of alles goed ging, te controleren of hij op tijd zijn flesjes kreeg, in de nachten te kijken of hij wel lag te slapen. Eindelijk konden we alles zelf doen!
19 december 2018: ons kleine man WEER aan alle snoertjes
Logan dronk zijn flesjes niet meer en sliep alleen nog maar. Dit waren we niet van hem gewend. Conclusie, bloedarmoede dus hij moest een bloedtransfusie. Daar gingen we weer, ons kleine man weer aan alle snoertjes. Weer die complete machteloosheid, afhankelijk van alle verpleegkundigen. We hadden nooit verwacht dat hij voor de feestdagen thuis zou zijn, maar 24 december MOCHT HIJ WEER NAAR HUIS!
“Logan is een vechtertje en ons kleine wondertje.”
Vanaf die periode is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Logan groeit ontzettend goed. Drinkt zijn flessen uitstekend en sliep na ongeveer 4 maanden de nachten door. Hij is nu bijna 7 maanden oud, gecorrigeerd 4 maanden en begint steeds meer te brabbelen en is al super alert. Heeft zichzelf 1 keer van buik naar rug gerold en kan de oefenhapjes fruit en groente goed verdragen.
Na 7 maanden neemt helaas mijn productie van moedermelk af, dus hij krijgt sinds een paar weken een combinatie tussen kunstvoeding en moedermelk. Ik wilde heel graag nog langer door blijven kolven, maar denk dat 7 maanden full-time kolven al een grote mijlpaal is in deze situatie. Ik weet dat we er nog niet zijn en er nog genoeg ziekenhuisbezoeken zullen komen maar 1 ding weet ik wel: LOGAN IS EEN VECHTERJE. Wij proberen langzaam ons leven weer op te pakken en blijven vooral genieten van hem. Natuurlijk vieren we elke mijlpaal! Ik kan mij geen leven voorstellen zonder Logan en ben zo trots dat ik zijn moeder mag zijn.
Lieve mama’s en papa’s als jullie in soortgelijke situatie staan, geloof me jullie kleine wonder kan enorm veel aan. Wanneer het lijkt dat de trein nergens meer voor stopt en alleen maar door dendert, er komt een moment dat hij stopt. Ook al lijkt dat nu een station te zijn dat enorm ver weg is, hou moed, steun elkaar en probeer zoveel mogelijk bij jullie kleintje te zijn.
Vragen? Neem gerust contact met mij op of neem een kijkje op mijn Instagram.
Liefs Lindsey
Lieve Lindsey, wat een heftige periode hebben jullie moeten doorstaan, maar wat een vechtertje is jullie zoon en gelukkig gaat het nu zo goed met hem! Bedankt voor je mooie verhaal en jouw mooie boodschap aan het einde! Heb je vragen aan Lindsey of wil je meer weten? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
