Zoals jullie misschien hebben gezien heb ik op Instagram gepost dat wij voor een tweede kindje willen gaan. Daar is een heel proces aan vooraf gegaan. Het volgende schreef ik een tijd geleden
Ik weet precies wat ik wel en niet wil in het leven. Het enige dat ik niet weet is of en wanneer ik nog een tweede kindje wil (ik weet het, je beslist dit samen. Maar dit zijn even mijn gedachten nu, ik kan niet voor mijn man spreken). En dat stoort me. Ik heb mezelf beloofd altijd te luisteren naar mijn gevoel. Maar in dit geval vind ik dat lastig. Mijn gevoel zegt twee dingen. Enerzijds JA, anderzijds een schuldgevoel richting Evy. Is Evy alleen niet goed genoeg? Het zwanger zijn, de geboorte en het zien ontstaan van nieuw leven is te bijzonder om niet nog een keer mee te maken. Maar dan is daar weer dat stemmetje die de voor en nadelen tegen elkaar afweegt en ook kijkt naar de praktische overwegingen. Want daar over nadenken, dat ben ik mijn kindje(s) verplicht… toch?
Aan de ene kant is Evy maar zo alleen, wat als wij er niet meer zijn? We hebben al zo’n kleine familie en een broertje of zusje is fijn om samen mee te spelen en op terug te kunnen vallen later. Aan de andere kant is het hebben van een broertje of zusje geen garantie voor het hebben van een goede band.
Aan de ene kant is Evy zo sociaal, ze zou het geweldig vinden om iemand te hebben om mee te spelen. Aan de andere kant is Evy ook best verwend en krijgt graag de aandacht, met een broertje of zusje wordt de aandacht opeens verdeeld. Maken we haar daar gelukkig mee?
Aan de ene kant weet je nooit of het goed gaat. Ik lees zoveel ellende op Instagram: miskramen, doodgeboren kindjes, handicaps…. met Evy is ons dit allemaal gespaard gebleven. Ik moet tevreden zijn met wat ik heb. Aan de andere kant… als je kijkt naar de cijfers worden de meeste kindjes gewoon gezond geboren. Natuurlijk lees je altijd de erge verhalen. ‘Normale’ verhalen worden minder vaak gedeeld.
En dan hebben we nog mijn chronische aandoening. Aan de ene kant heeft de zwangerschap en het rondzeulen van een kleintje ervoor gezorgd dat mijn lichaam zoveel achteruit is gegaan, het is een aanslag geweest op mijn lichaam. Kan mijn lichaam een tweede zwangerschap en kindje aan? Aan de andere kant, ik heb geen zware baan. Het lukt nu ook. Als we even wachten totdat Evy ouder is en zichzelf wat meer kan redden dan moet het lukken.
Ik vertrouw er maar op dat de tijd het uitwijst en dat ik er ooit net zo zeker van word als dat ik was toen ik besloot voor een eerste kindje te gaan.
En dat is inderdaad gebeurd. Van het een op het andere moment wist ik zeker dat ik nog een tweede wilde.. maar wanneer? Dat wist ik nog niet. Dat kon nog wel eens jaren duren. Op een dag werd ik wakker met het gevoel dat ik klaar was voor een tweede (mijn man was het hier gelukkig mee eens). Waarom nu? Geen idee, ik volg graag mijn gevoel en dat is voor mij uiteindelijk doorslaggevend.
Je zult nu misschien denken waarom ik dit deel met jullie. Want de meeste stellen houden dit prive. Over het hebben van een kinderwens en het daadwerkelijk proberen zwanger te raken wordt vaak nog zo geheimzinnig gedaan. Het is soms nog best een taboe om het erover te hebben, laat staan de eerste 12 weken te vertellen dat je zwanger bent. Want een miskraam krijgen is natuurlijk een nog groter geheim. Persoonlijk vind ik dit totaal niet nodig dus daarom ben ik gewoon eerlijk over het hele proces. Dus wie weet lukt het snel, wie weet duurt het maanden en wie weet lukt het nooit. We zien het wel!
