Mijn dochter heeft opa en oma nog nooit ontmoet

In deze maatschappij is het de norm om een band te behouden met familie. Zelfs als dat zou betekenen dat deze negatieve band alles kapot maakt. Iets waar ik niet achter sta. Mijn dochter heeft haar opa en oma nog nooit ontmoet.

Nooit geaccepteerd

Mijn schoonmoeder heeft mij nooit het gevoel gegeven mij te accepteren. Vanaf het moment dat ik haar ken, gaat ze lijnrecht tegen mij in. Als ik zwart zeg, zegt zij wit. Als ik zeg dat mij woensdag uit komt, zegt zij dat haar donderdag beter uit komt, omdat ze weet dat ik donderdag niet kan. Als mijn vriend, inmiddels man, even naar de wc is vertelt ze in geuren en kleuren welke vrouwen er allemaal bij mijn man over de vloer zijn geweest in het verleden en worden zijn exen de hemel in geprezen. Commentaar geven op mijn ouders én mijn opvoeding staat ook standaard op het programma, maar wel sugarcoated, zodat haar zoon het niet door heeft en later zou zeggen ‘ach ze bedoelt het goed’. Maar als het huis vol zit met familie en vrienden, dan ben ik opeens de liefste en leukste schoondochter.

Erger en erger

Deze situatie zorgt voor veel onrust tussen hem en mij. Je gelooft dat ik blij was om te gaan samen wonen. Niet wetende dat het alleen maar erger zou worden. In de beslissing wat voor huis het gaat worden, de prijs van het huis, de locatie en de inrichting, de indeling van de bestek la… probeert zij haar zin door te duwen door in te spelen op haar zoon als ik er niet bij ben.

Eenmaal samen wonend, heeft zij steeds sterker het gevoel geen controle meer te hebben over haar zoon en begint het ‘bewerken’ van haar zoon toe te nemen. Ben ik boodschappen doen of lig ik futloos in bed als ze op bezoek zijn? Dan gaan schoonpa en schoonma kwaad naar huis. De keukenkasten, slaapkamer en badkamer zijn haar eigendom want ze wandelt hier schaamteloos doorheen. Zit je op dat moment de wc of sta je in je string? Ach we zijn toch familie, doe niet zo moeilijk. 

Zegt hij een afspraak met pa en ma af? Dan krijgt hij een kwaad appje met de tekst dat ik een spelletje aan het spelen ben en hem en zijn ouders uit elkaar probeer te drijven.

Er ging een knop om

Toen ik zwanger raakte ging er een knop bij me om. Deze negativiteit levert me enorm veel stress op. En stress tijdens de zwangerschap… en no go voor mij. 

Dus ik verbreek tijdelijk het contact, het is tijd om de focus te leggen op mijn zwangerschap en te genieten. Ik app haar dat als het kindje er is, ze het kindje altijd mogen zien. Maar ze mogen nooit alleen met ons kindje zijn, ik vertrouw ze niet meer. Haar reactie hierop? Dat ik een slechte moeder ga worden en dat ze zich enorm zorgen maakt om haar zoon en zijn kind onder invloed van mij. 

Je begrijpt dat deze opmerking de druppel voor mij is en ik definitief het contact verbreek. Mijn man vind het jammer, maar staat achter deze beslissing.

Een verhaal heeft twee kanten

Waarom was dit allemaal nodig? Dat is een vraag die ik mezelf altijd stel. Ik probeer de situatie vanuit hun ogen te bekijken en hun visie te begrijpen. Een verhaal heeft namelijk altijd twee kanten. Misschien omdat de opvoeding van mijn man en ik enorm verschillen en zij bang is dat ik hem verander?

Dat kan ik begrijpen, hier had ik het zelf ook altijd erg lastig mee. Het ging er bij hem thuis heel anders aan toe dan bij mij thuis. Zijn opvoeding is het complete tegenovergestelde dan dat van mij. Mijn ouders zijn heel vrij en relaxed, volgens mijn schoonmoeder te vrij. Alles mag en we hebben een hele goede band met elkaar, volgens schoonmoeder is dit geen gezonde band. Bij hem zijn de banden oppervlakkig en gelden er strenge regels: om 18:00 uur aan tafel, verplicht de tafel samen afruimen waarna vervolgens met zijn allen op de bank tv gekeken moet worden. Een verschil van dag en nacht dus.

Of misschien is er sprake van jaloezie? Google eens op ‘ruzie met schoonmoeder’ en je krijgt oneindig veel resultaten. Persoonlijke ervaringen, maar ook onderzoeksresultaten. Vaak blijkt er dus jaloezie in het spel te zijn. Want de moeder is opeens niet meer de enige vrouw in het leven van haar zoon en heeft opeens minder ‘controle’ over hem. En geen controle meer hebben, dat is toch wel een dingetje bij mijn schoonmoeder. 

Eindelijk vrij

Hoe dan ook, ik voel me verlost en vrij. Ons kindje is 18 maanden en ik krijg wel eens een opmerking dat je je kindje het contact met opa en oma nooit mag en kan ontzeggen en dat het nou eenmaal familie is. Dat snap ik, het voelt niet natuurlijk om het contact met een familielid te breken. 

Maar wat voor boodschap geven wij ons kindje mee als ik naar hen toe blijf gaan? Dat het oké is om je belachelijk te laten maken en niet voor jezelf op te komen? Dat je in het leven niet vrij bent om te kiezen met wie je wel en niet omgaat en je geen afstand van mensen kan doen die je ongelukkig maken, alleen maar omdat het familie is? Nee, dat is niet een boodschap die wij willen meegeven aan ons kindje. 

Wat ik met bovenstaande wil zeggen is dat het soms voor je eigen mentale en emotionele gezondheid nodig is om afstand te nemen van bepaalde familieleden (als je zeker weet dat het niet meer op te lossen is natuurlijk). Een negatieve relatie met familie kan emotioneel zwaar zijn, helemaal voor kinderen. Je bepaalt zelf hoe je je leven invult en aan wie je energie besteedt, familie of niet.