Ik ben Angela, 34 jaar en bewust alleenstaande moeder. Tegenwoordig ook wel Bam mam genoemd. Ik werk als facturiste bij een bij analytisch bedrijf. Ik heb een zoontje Vinn (2,5) en een dochter Rose (9 mnd). Ik heb altijd al gezegd dat ik graag jong moeder wilde worden. Toen ik op mijn 25ste geen serieuze relatie had, maakte ik voor mezelf de beslissing als ik op mijn 30ste nog alleen ben, dan ga ik alleen mijn kinderwens vervullen.
Ik word bewust alleenstaande moeder
Ik denk dat de mensen in mijn omgeving dachten dat ik maar wat zei. Maar toen ik 30 was zei ik tegen mijn familie: ‘Ik wil zwanger worden van een donor.‘ Ik had alles al uitgezocht en stopte met de pil. Omdat ik medicijnen voor epilepsie slikte moest ik gaan kijken of ik daar zonder kon. Dat was best even eng en ik kreeg behoorlijk wat afkickverschijnselen, maar het lukte. Ik koos ervoor om de inseminatie niet zelf maar in het ziekenhuis te doen en koos voor het UMC Utrecht, die op dat moment het best stond aangeschreven.
Wat voor donor kies ik?
Ik moest een gesprek met een seksuoloog/psycholoog en een gesprek met een verpleegster. Daarna beoordeelde artsen of ik wel of niet mocht starten. Ik kon kiezen uit een Nederlandse donor, maar dan kwam ik op een wachtlijst en van de donor kreeg je maar heel weinig informatie. Of ik kon kiezen voor een donor van Cryos een spermabank uit Denemarken waar je wel heel veel informatie over de donor krijgt. Je kan een soort van winkelen aan mannen en dan iemand kiezen die bijvoorbeeld het meest op je lijkt of die dezelfde hobby’s heeft. Ik vond het heel fijn om te weten dat in de stamboom van de donor geen gekke ziektes voor komen. Maar ook dat hij van muziek en dieren houdt en dat hij donker haar en ogen heeft net als ik.
6 rietjes zaad bestellen
Ik koos dus voor een donor via Cryos, hiervoor was ook geen wachtlijst. Ik bestelde toen ik hoorde dat ik toestemming had van de artsen zelf 6 rietjes zaad en liet het naar het UMC sturen waar hun het voor mij bewaarden. Nu moest ik ovulatietesten gaan doen. Als het test stripje aangaf dat ik vruchtbaar was moest ik bellen en de volgende dag dan in het ziekenhuis komen. Het duurde erg lang maar toen een dag voor mijn verjaardag verscheen eindelijk een lachend gezicht op de teststrip. Ik had voor mijn verjaardag iets leuk gepland met een vriendin en mijn moeder. Zij wisten er beide van en we gingen voordat ons dagje uit begon eerst met z’n allen naar het ziekenhuis.
Een pijnlijke inseminatie
Ik vond de inseminatie erg pijnlijk, maar had er alles voor over. Het ging ook niet heel makkelijk, maar toen ineens was het gebeurd. We hebben er nog een leuke dag van gemaakt en gegrapt dat als het in 1 x raak was wel het allermooiste cadeautje ooit was. Al zei de verpleegster dat het bijna nooit de eerste keer raak was. Maar toen ik ruim 2 weken later mocht testen was ik zwanger!
Een heftige periode
Het was een heftige zwangerschap, want ik ben heel erg ziek geweest Vinn lag in een stuit dus ik moest bevallen met een keizersnee. Toen ik hem eindelijk in mijn armen had was ik zo intens gelukkig. Vinn is een vrolijk en makkelijk kind die na 8 weken de nachten al door sliep. Ik wist al vrij snel dat ik graag een tweede kindje wilde. Een broertje of zusje voor Vinn. Ook omdat ik zelf een hele hechte band met mijn broertje heb en Vinn dat ook gun. Omdat ik nog zoveel rietjes over had wist ik ook dat het dan gewoon volle broer en zus van elkaar zouden zijn. En ze later samen (als ze dat willen) contact met de donor kunnen zoeken.
Een tweede kindje?
In de week dat Vinn 1 werd belde ik het ziekenhuis of ik weer kon beginnen. Ze zeiden dat ik een maandje moest wachten omdat het zo druk was in het ziekenhuis, maar dat ik dan gewoon weer kon bellen als ik ovuleerde. Maar dat ik zeker niet moest verwachten weer in 1 x zwanger te zijn, want dat kwam echt haast nooit voor. Begin januari was het zover, ik mocht weer naar het ziekenhuis. Ik had de hele nacht niet geslapen want Vinn was die nacht ziek geweest. Gelukkig voelde hij zich ’s ochtends beter, zodat we toch konden gaan. Ik had dezelfde verpleegster die me had geïnsemineerd bij Vinn en ze vond het leuk dat ik hem bij me had. Ook zij zei mij weer dat het echt geluk was dat het bij Vinn in 1 x raak was en ik dat zeker niet weer moest verwachten. Dat deed ik ook niet. Maar toen ik twee weken later een test deed was ik toch echt weer zwanger ik was zo blij!
Geen relaxte tweede zwangerschap
Dit keer was ik niet ziek, maar een relaxte zwangerschap was het zeker niet. Mijn opa overleed, ik kreeg een virus, Vinn kwam in het ziekenhuis met een koortsstuip, ik ging verhuizen, mijn hond overleed. Aan het eind was ik zo moe dat ik eerder moest stoppen met werken. Ik ben weer bevallen met een keizersnee. Dit keer was het mijn eigen keuze. Het was fantastisch om dat kleine meisje vast te houden en haar aan haar grote broer voor te stellen. De eerste maanden met Rose waren heftig, met 6 weken kreeg Rose hersenvliesontsteking, waarvan ze gelukkig volledig is hersteld. Met 11 weken werd ze weer ziek en moest ze weer opgenomen worden, dit keer met het RS-virus. Ook hier is ze gelukkig weer van opgeknapt, maar ze heeft nog altijd snel last van haar luchtwegen en ik loop nog steeds met haar bij de kinderarts.
Ja het is zwaar
Toen ik tegen mensen vertelde dat ik alleenstaande moeder wilde worden, kreeg ik vaak te horen of me dat dan niet zwaar leek. Zeker toen ik zei dat ik een tweede wilde. Het antwoord was ja, maar het lijkt me ook het leukste en mooiste wat er is. Ik had het geluk dat het beide keren bij de eerste poging gelijk raak was. Mijn kinderen zijn de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Vinn is nu 2,5 en een druk vrolijk mannetje met ontzettend veel krullen. Rose is nu 9 maanden en een super makkelijk en vrolijk meisje. Ze lacht eigenlijk altijd en ze sliep met een week al door. Rose is wel echt mijn zorgenkindje. Ik maak me altijd zorgen om haar. Dat moet slijten denk ik. Ja, het is soms zwaar, maar dat weegt niet op tegen hoe mooi en leuk het is om voor die twee deugnieten te zorgen, Er is niks fijner om ‘s ochtends wakker te worden van Vinn zijn lieve stemmetje die om mama roept en Rose haar lieve lach te zien wanneer ik haar uit bed haal. En het is geweldig om ze samen te zien lachen en spelen. Ik kan daar zo ontzettend van genieten. En ja, soms vraag ik me af waarom ze zich nou altijd net helemaal onder moeten poepen als we ergens op tijd moeten zijn en ze net hun mooiste kleertjes aan hadden. Maar ik vergeet dat allemaal spontaan als ze hun armpjes om mijn nek slaan en me een dikke knuffel met een heerlijk snotterige natte zoen op mijn mond geven. Dan ben ik zo gelukkig!
Lieve Angela, bedankt voor dit mooie verhaal. Wil je meer zien van dit leuke gezin? Neem dan een kijkje op haar Instagram.
