Overal zie je altijd geweldige zwangerschappen, geen pijntjes, geen kwaaltjes, geen zorgen en een prachtige zwangerschapsglow. Hieronder schetst Dagmar een realistisch beeld van hoe een zwangerschap ook kan lopen: rouwen vanwege een groot verlies, jezelf compleet kwijt zijn, niet meer kunnen sporten en een struggle met zwangerschapskilo’s.

Mijn naam is Dagmar (30) en zwanger van ons eerste kindje. Ik heb nog nooit een blog geschreven, terwijl ik altijd dol ben geweest op schrijven! Ik kan me storen aan blogs waarin zoveel clichés worden aangehaald. Dit wil ik dit dus ook niet doen! Mijn vriend en ik hebben afgelopen juni een huis gekocht in Groningen en we verwachten onze kleine snoet ergens in januari 2019. Hieronder mijn eerlijke kijk op mijn/onze zwangerschap.

Rouwen

Mijn allerliefste vadertje is afgelopen januari overleden, 2017 was achteraf een vreselijk jaar waarin zijn ziekte, ziekenhuisbezoekjes en operaties centraal stonden. In mijn ogen was er nog hoop maar achteraf was ik mijzelf aan het voorliegen om zo te kunnen blijven functioneren in het dagelijkse leven. Na zijn overlijden was ik labiel en niets had meer kleur. Ik had een Mirena spiraal en dit beviel goed, maar op dat moment voelde ik me zo akelig en wilde ik ook af van de hormonen. We hadden het al vaker gehad over kinderen dus ik besloot mijn spiraal te laten verwijderen. Ik hield goed in de gaten wanneer ik vruchtbaar was, want ik vond het beter om eerst te rouwen om mijn vader. Nadat ik terug kwam van een vakantie met mijn vriendin, was ik even niet zo bezig met mijn vruchtbare dagen en ja hoor, je raad het al…

Direct raak

Ik voelde me erg beroerd en ik was niet mezelf. Na 6 weken zei mijn vriendin dat ik een test moest doen. Zwanger zijn kon niet dacht ik, ik heb gewoon gemenstrueerd (achteraf bleek dit een innestelings bloeding te zijn geweest, waar ik nog nooit van had gehoord). Toch maar een test en ik was zwanger. Er ontstond best wel wat paniek want dit had ik nooit verwacht. Nu hoor ik je denken, dat had je kunnen weten. Vruchtbare dagen in de gaten houden is ook verre van betrouwbaar. Dat klopt, maar het overviel me toch wat! Wij krijgen een baby, we hadden net een huis gekocht waar we over een aantal weken in konden en wat flink wat geld had gekost! Papa en mama worden, wat moet je daar allemaal voor skills voor hebben? Ik moest erg wennen aan het idee.

Hormonen namen me compleet over

Op mijn werk heb ik het direct verteld. Dat moest wel, want ik was ziek, zwak en misselijk, ik kon nauwelijks eten en ik zag eruit als een spier witte hydrofile doek. Daarnaast was ik eerder behoorlijk uitgevallen tegen mijn teamleider, blijkbaar zaten mijn hormonen me toen al in de weg. Waar ik begin april weer wat kleur kon aanbrengen op mijn dagelijks functioneren, was dit eind april weer mis. De zwangerschap was voor mij meer frustratie, boosheid, verdriet dan blijdschap. De hormonen namen me compleet over ik dacht soms dat ik niet goed werd.

Niet meer gezond

In week 6 werkte ik al halve dagen. Ik kon niet anders, ik at weinig omdat niets me smaakte en was vreselijk misselijk. Waar ik normaal veelal van gezond hield, kon ik de geur van broccoli of zalm niet aan. Tussen week 6 en week 16 at ik wel 2 keer per week MCdonalds omdat ik niets anders kon verdragen op crackers, thee en wat fruit na. Ook paprika chips was iets waar je me wel wakker voor kon maken. In mijn hoofd was ik vaak boos en gefrustreerd en dit was op mijn werk niet te verbergen. Hierdoor deed ik ook niet tot nauwelijks iets in het huishouden. Neerslachtig, down, huilen en boos zijn om alles en balen dat ik niet volledig kon werken.

Sporten ging de afgelopen tweeënhalf jaar heel goed, soms wel 4 keer per week. Ik genoot er toen van. Het leverde niet alleen lichamelijk iets op, maar ook in mijn hoofd werd ik positiever en ik begon het zelfs leuk te vinden. Nu was ik zo misselijk en stond ik met een fles ranja in de sportschool vanwege een lage bloeddruk. Want ja, fit zwanger zijn was wel een must in mij hoofd! Helaas ging dit al snel niet meer.

Cliché opmerkingen

Aan de cliché opmerkingen van sommige mensen kon ik me erg storen ‘’het is het allemaal waard’’ of grens overschrijdende vragen als ‘’ben je wel blij met je zwangerschap’’? Jij vraagt aan mij hoe het gaat en nee mijn zwangerschap is tot nu toe niet fijn en nee dit heeft niets met blijdschap te maken. Maar ik zit mezelf zo in de weg, ik herken mezelf niet meer, mijn gedachten zijn zo ingewikkeld en ik wil zoveel doen maar ik kan het allemaal niet. Is dit erg? Of is dit het tijdperk waarin we leven? We moeten zoveel? Of moeten we zoveel van ons zelf? Dit thema over verwachtingen van mezelf en van anderen is iets waar ik me de afgelopen maanden mee bezig heb gehouden. Een fitte gezonde zwangere heb ik uiteindelijk maar wat links laten liggen.

Gender reveal party

Vanaf week 17 werd de misselijkheid minder (halleluja) en werd mijn bloeddruk wat hoger (yes). Avond eten begon ik weer lekker te vinden en ik kon zowaar weer sporten, als een oma welliswaar, maar ik bewoog! Stiekem hoopte ik dat vanaf nu alles zo zou blijven en misschien had ik me wel wat aangesteld al die weken? In week 24 hadden we een gender reveal party. Direct na de 20 weken echo hadden we het briefje aan een vriendin mee gegeven en aan de bakker (die zou voor ons een taart maken met de juiste kleur vulling). Wij krijgen een meisje! Zo leuk zo gezellig ik ben zo dol op mijn eigen moedertje en ik hoop dat mijn dochter ook dol is op mij later. Daarnaast was ik echt een papa’s kindje en gun in onze dochter ook zo’n band met haar vader. Mijn vriend, mijn maatje in dit leven, de man die het zwaar met me heeft tijdens deze zwangerschap.

Ik herken mijn eigen lichaam niet

Vanaf week 25 voelde ik me weer neerslachting en down. Huilen en boos zijn om alles en me eenzaam voelen. Vriendinnen die ik wilde verbannen uit mijn sociale netwerk omdat ik vond dat ze niet op tijd iets van zich lieten horen. Genoodzaakt om nog minder te werken, want nu kreeg ik ook last van mijn bekken/heiligbeen/banden/spieren noem het maar op. Nog nooit last gehad van mijn rug. Van niet goed kunnen zitten, niet goed staan en niet goed kunnen liggen, tot niet in en uit de auto kunnen. Tot op de dag van vandaag (31 weken) is mijn onderrug nog altijd pijnlijk. Daarnaast heb ik veel last van harde buiken, niet echt pijnlijk, maar het geeft een zeer strak en opgeblazen gevoel, soms wel uren achter elkaar en vooral in de nacht.

Kilo’s

In de afgelopen 6 weken ben ik meer gegroeid dan in de afgelopen 24 weken. Terwijl ik wel degelijk gezonder ben gaan eten en ik probeer 2 tot 3 keer per week te sporten. Tuurlijk is het fijn dat ons meisje groeit en gezond is (voor zo ver we weten), maar alles wat er extra aan komt, moet er ook straks weer af. Met de clichés, over dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, helemaal als je kinderen hebt gebaard, ben ik het niet eens. Trots mag je zeker zijn. Striae heb je, krijg je en hoort bij je, maar overtollige kilo’s past in mij ogen bij niemand. Ik heb het niet over 2 of 3 kilo extra (of te weinig) he dames, ook niet over vol slank of curves, ik heb het over een ongezond leefpatroon en niet bewegen. Goed in je vel zitten is het belangrijkste maar ik ben ervan overtuigd dat als een ieder iets aan beweging doet, gezond en gevarieerde voeding tot zich neemt, zich goed/beter kan gaan voelen. Zelf ben ik zeker niet dun of een afgetrainde vrouw. Maar sinds ik de smaak van bewegen te pakken heb, ben ik ervan overtuigd dat als je iets wilt, je hier ook wat aan kunt doen. Een positieve mindset is al het halve werk!

Stiekem genieten

Voor de 20^ste week hadden we al van alles in huis gehaald, niet zo zeer om dat ik het leuk vond om te kopen maar omdat het op de uitzetlijst stond. Nu als ik bezig ben in het kamertje, met wassen van haar kleertjes het opmaken van haar bedje, merk ik dat ik geniet. Dan aai ik over haar tijgerprint wikkeldeken en bedenk me hoe ze daar straks lekker in ligt. Ja ik geniet nu pas, mijn hoofd laat het toe en ik merk dat mijn hoofd beter mee werkt.

Mijn rug doet nog steeds zeer en ik werk nog maar 2 keer 4 uur per week. Ik doe ‘zwanger en fit’ op de maandag en probeer daarnaast in ieder geval nog 1 keer naar de sportschool te gaan om daar vervolgens als een oma wat cardio en mat oefeningen te doen. Ik wil toch wat in conditie blijven, al moet ik me er echt toe zetten.

Ik heb er zin in!

We zijn begonnen met een cursus ‘samen bevallen’. Omdat dit ons eerste kindje wordt en ik graag iets van controle wil hebben (in hoeverre dat mogelijk is bij een bevalling). Nu heb ik zowaar echt een beetje zin gekregen om te bevallen. Alle cliché verhalen over ‘’ maak je borst maar nat je hebt nog nooit zo weinig slaap gehad’’, vind ik maar bang makerij. Je zal minder slaap krijgen, er zullen slapeloze nachten tussen zitten en waarschijnlijk wel meer dan één. Maar hier zijn we voor gemaakt daar geloof ik in, ook hierin draait het om gewenning en ben ik in ieder geval niet alleen. Ik slaap nu weinig en slecht en ik ben al jaren een slechte slaper, als ik straks wakker moet worden heeft het een doel. Door dit zo te zien geloof ik erin dat de ‘’slapeloze nachten’’ je minder opbreken. Natuurlijk bestaan er uitzonderingen (huilbaby’s enzovoort) maar dit is iets waarvan ik vind dat je niet van te voren vanuit moet gaan.

Gelukkig heb ik jou

Zonder hem zou alles veel minder leuk zijn maar ook een stuk ingewikkelder. Hij deed veel in huis, maar tijdens deze zwangerschap doet hij eigenlijk alles. Het woord ‘’Rusten’’ vind ik wel iet wat ingewikkeld, het past niet bij me ik doe graag alles tegelijk en het liefste zo snel mogelijk. Nu pas (week 31) merk ik dat ik dit meer accepteer en dat het is zoals het is. Gelukkig heb ik hem, op de dagen dat ik me minder voel en ik weer eens chaos in mij hoofd heb.

Bijna verlof

Nog 3 weken werken dan heb ik verlof. Sinds het overlijden van mijn vader is werken zoveel minder belangrijk geworden voor me. Ik kan het veel beter loslaten en het laten voor wat het is. Voor mijn werk kom ik bij gezinnen thuis en doe de begeleiding/ondersteuning van zowel de ouders, als hun kinderen met autisme. Bijzonder werk, maar soms zo slopend vooral psychisch.

Ik kan niet wachten om het kamertje helemaal af te maken in mijn verlof. Het was een jaar vol gebeurtenissen en ik merk dat ik uitzie naar het nieuwe jaar, onze baby, een nieuw begin en een nieuw avontuur. Mijn rouw proces is nog altijd iets waar ik enorm verdrietig van kan worden, het lijkt alsof het sinds ik zwanger ben erger is geworden. Alles lijkt meer in het teken te staan van mijn vader, haar opa die er niet is en er ook nooit meer zal zijn. Hij zal haar nooit ontmoeten en leren kennen, wij zullen dit jaar geen kerst meer met hem vieren. Ik mis hem elke dag een beetje meer.

Een en al ellende?

Nee absoluut niet, ik hoop dat ik dit in dit stuk ook niet zo over heb laten komen. Al lees ik het over en merk ik zelf ook wel dat ik echt uitkijk naar het einde. Toch hebben we het stiekem al over een ‘’tweede’’ dat is bizar he? Toen ik erover begon schrok ik van mezelf, zoals ik me voel/heb gevoeld wil ik me eigenlijk niet weer voelen. Is het cliché dan toch waar over dat alles het toch waard is? We gaan het zien, maar voorlopig gaan we eerst genieten van ons eerste baby meisje!

Dagmar 30 weken zwanger

Lieve Dagmar, bedankt voor je eerlijke verhaal en ik denk dat veel mama’s dit wel kunnen waarderen. Wat vervelend voor je dat jouw zwangerschap niet altijd positief voor je was. Succes nog even met de laatste loodjes, je kan het! Wil je weten hoe het verder gaat met Dagmar? Volg haar dan op Instagram!