Gastblog: Achter de grote roze wolk

Als je zwanger bent van je eerste kindje, heb je geen idee wat je te wachten staat. Ja, natuurlijk weet je dat baby’s huilen. En dikke kans dat je ergens in die negen maanden een keer (of honderd) getagged bent in filmpjes van spuitluiers en kots kanonnen. Dat je een vermogen kwijt bent aan luiers, en dat je dik in mag leveren op je slaap, kan ook al niet echt een verrassing zijn. De beurzen, babyboxen en digitale nieuwsbrieven staan vol met informatie over de praktische zaken. Maar hoe het er écht aan toe gaat, weet je niet.

Al sinds ik zelf nog een kind was, droomde ik van een kindje. Wat een ongelooflijk dolgelukkig moment was het dus toen ik, iets meer dan een jaar geleden, een positieve test in mijn handen had. Mijn grootste droom zou in vervulling gaan. En het fantaseren over hoe het zou zijn begon.

De eerste week waren wennen en zoeken. Zoals iedere papa en mama probeerden we te ontdekken waar ons mini mensje behoefte aan had bij huiltje A en wat ze bedoelde met piepje B. Ze sliep overdag en spookte ’s nachts. Maar ze dronk goed, groeide goed en maakte ons dolgelukkig.

Een aantal weken gaan voorbij en we merken dat het aantal huiluren op een dag een stuk hoger ligt dan het internet ons wil doen geloven. Op een slechte dag huilt ze wel vijf uur en zitten wij met de handen in het haar. Hoort dit? We bezoeken het consultatiebureau en krijgen te horen dat we een temperamentvol meisje op de wereld hebben gezet. Alle baby’s moeten leren prikkels te verwerken, onze Annabel nog een beetje meer. Dat zal wel goedkomen als ze wat ouder wordt.

En dan blijkt tijdens één van die bezoekjes aan het consultatiebureau dat haar groei niet hard genoeg gaat. Daarnaast spuugt ze enorm veel. Ze verslijt meer setjes kleding dan luiers. We besluiten terug te komen op onze eerdere keuze om geen reflux medicatie te willen en maken een afspraak bij de huisarts. We krijgen medicatie en zowaar, ze huilt wat minder. Helaas zijn we na een dag of vijf weer terug bij af. We besluiten het nog even aan te kijken, maar als na twee weken geen verbetering merkbaar is en haar groei nog steeds uitblijft, gaan we opnieuw in gesprek.

De term koemelkallergie was al vaker gevallen, naar aanleiding van het vele spugen en haar droge huid. Ditmaal groeide het vermoeden dat Annabel daar last van heeft. Aangezien ik borstvoeding geef zijn we niet afhankelijk van speciale recepten en machtigingen, maar mag ik op een koemelkvrij dieet. Even puzzelen, maar een klein offer voor ons kleine meisje. We krijgen van de huisarts andere medicatie tegen de reflux en we zetten onze schouders onder het nieuwe strijdplan.

De weken die volgen, draaien om eten. Mijn aangepaste voeding en het opgevoerde aantal voedingen van Annabel. Iedere twee uur aan de borst. Goed voor de productie en hopelijk genoeg om haar snel te laten groeien. Het huilen was drastisch verminderd, het spugen geenszins, maar we leken op de goede weg.

Er volgen opnieuw twee teleurstellende wegingen, maar dan krijgen we goed nieuws. Honderdzeventig gram groei in vier dagen, het leek te werken. Wat een geruststelling, met het einde van mijn verlof in het verschiet. Tot daar mijn eerste werkdag was en mijn vriend belde met de mededeling dat Annabel in de week ervoor niet te weinig was aangekomen, maar zelfs was afgevallen.

Zo kwamen we via onze huisarts terecht bij de kinderarts. Na ons verhaal was voor haar wel duidelijk dat er inderdaad sprake was van een koemelkeiwitallergie. Geen reden tot zorgen en vooral doorgaan zoals we deden. Ons vermoeden, dat we geadviseerd zouden worden om bij te voeden met kunstvoeding, bleek ongegrond. Deze kinderarts weet wat de voordelen zijn van borstvoeding en gelooft in onze aanpak.

Helaas blijkt dat in onze omgeving de meningen verschillen. Vanuit verschillende hoeken komt de vraag of we dan niet over moeten stappen op kunstvoeding. Mijn voornemen om exclusief borstvoeding te blijven geven wankelt. We willen toch het beste voor haar? Is overstappen op Pepti dan toch de juiste keuze?

Mensen vragen me waarom ik niet ‘gewoon’ over ga op de fles.

Maar we houden vol. Aanleggen, kolven, rust en regelmaat. De hele dag staat in het teken van een ontspannen baby. Dat lukt soms, andere dagen is ze overstuur en spuugt ze meer dan anders. Ik kolf, drink borstvoedingsthee, vecht tegen borstontstekingen en heb een hotline met de lactatiekundige.

Twee weken na ons bezoek aan de kinderarts, treffen we elkaar weer. De groei is minimaal, maar ze is in ieder geval niet afgevallen. Haar huid is nog erg onrustig dus we krijgen crème en lotion voorgeschreven. Een bezoekje aan de dermatoloog en diëtiste staan op de planning. Wellicht is er toch sprake van andere allergieën?

Als Annabel een week later ineens bloed spuugt, staan we acuut in de paniekmodus. Het leek net wat beter te gaan. Een telefoontje met de kinderarts stelt gerust. Maar opnieuw gaat er geen week voorbij zonder een dokter gesproken te hebben en voorlopig zijn we nog niet klaar in het ziekenhuis.

We zijn gerustgesteld dat er niets ernstigs aan der hand is. Maar dit is niet hoe wij de eerste maanden als papa en mama voor ons hadden gezien. Van weegmoment naar weegmoment leven. Afspraken met dokters en specialisten. Zorgen omdat je meisje niet goed groeit.

Al die lekker ruikende smeerseltjes hebben plaatsgemaakt voor extra vettende en naar ziekenhuis ruikende zalfjes. Leuke outfits? Die zijn maximaal een half uur leuk, daarna zijn ze verzadigd met zure melk. Eten is een uitdaging, zeker als het niet uit eigen keuken komt. Alles moet gecheckt worden op koemelk en dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Waar bemoediging meer dan welkom is, stuiten we helaas met regelmaat op onbegrip. En dat is misschien nog wel het vervelendste aan deze situatie.

Ons meisje blijft lachen, ondanks al die ritjes ziekenhuis. Maar mama wordt er soms wel een beetje verdrietig van. Want, ondanks dat ons meisje niet ernstig ziek is en de kans groot is dat ze over deze allergie heen groeit, is dit toch niet hoe wij de eerste maanden als papa en mama voor ons hadden gezien.

Want dat die mooie roze wolk waar iedereen het over heeft, soms goed verstopt zit achter een dik, grijs wolkendek, dat lees je niet terug in de babybox van de Etos.

Ilse, bedankt weer voor jouw blog! Als je meer blogs wilt lezen van Ilse, neem dan een kijkje op haar website. Op haar Instagram vind je super schattige foto’s van haar kindje en haar gezin.