Gastblog: Een vierling!

Marije krijgt van de fertiliteitsarts te horen dat hij maarliefst 4 kloppende hartjes ziet, er zit een vierling in haar buik. Één kindje red het niet. De andere drie kindjes worden op een onverwacht moment geboren en Marije en haar man leven vanaf dat moment in een bubbel.

Onderbuik gevoel

Na een positieve zwangerschapstest lag ik op 14 juni in de stoel bij de fertiliteitarts. Sjoerd en onze dochter Roselynn waren mee. Ik vond het heel erg spannend en was ook wel ongerust. Ik was al erg vermoeid, ik voelde me heel anders dan bij de zwangerschap van Roselynn. Mijn onderbuikgevoel zei dat ik weleens zwanger kon zijn van een tweeling.

Tijdens de controle viel het plots onaangenaam stil in de kamer. Ik hoor het de arts nog zeggen…

We kregen te horen dat ons vermoeden deels klopte, echter waren er niet twee maar vier hartjes op de echo te zien. Een vierling!!! Vanaf dat moment beleefde ik alles in een waas. Wij (en de arts ook) konden het amper geloven. Tijdens ons traject had ik vaker een cyclus moeten afbreken omdat er te veel eitjes waren. In deze cyclus waren er echter twee mooie eitjes zichtbaar.

Compleet in de war hebben we een autorit door de hele provincie gemaakt, ik heb geen idee waar we allemaal geweest zijn. Sjoerd was snel weer geland en nuchter. Hij was blij: ‘We gaan op vakantie, we laten het bezinken maar wij kunnen dit. En jij krijgt het grote gezin wat je zo graag wilde’.

Twee dagen na het grote nieuws gingen we met de camper naar Frankrijk. Ik sliep veel omdat ik erg moe was. Ik huilde, praatte veel en maakte grappen. Moed en wanhoop wisselde elkaar af. Het duurde even voordat ik me besefte wat er aan de hand was. Maar het vertrouwen dat we het aankonden samen groeide met de dag en ik zag het positief in.

Eentje was niet sterk genoeg geweest

Na de vakantie hadden we weer een controle in het ziekenhuis. We zagen drie kloppende hartjes. Helaas was er één niet sterk genoeg geweest. Een dubbel gevoel welke niet onder woorden te brengen is.

Mijn suikerglucose werd 24 uur per dag gevolgd, want ik heb diabetes type 1. Dit kan nadelige gevolgen hebben voor mij en de ongeboren kindjes.

Mijn schoonvader bood aan om te tijdelijk te ruilen van huis, zodat we ons voorlopig geen zorgen hoefde te maken over onze woonsituatie. We verhuisden in de zomer naar een woonboerderij, Sjoerd zijn ouderlijk huis.

Een pittige zwangerschap

Mijn zwangerschap was zwaar omdat ik moe en futloos bleef. De warme zomer en de verhuizing hielpen niet mee. Om deze redenen bleef ik al snel thuis van het werk. De reguliere controles bij de gynaecoloog waren steeds goed en alle drie de kindjes groeiden goed. Ookal werd ik meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis in verband met onverklaarbare bloedingen, ik was ervan overtuigd dat ik de 30 weken ging halen.

De arts zag een voetje

Echter, nadat ik me een dag niet goed voelde, rugpijn en krampen had, besloten we toch even naar het ziekenhuis te gaan voor een controle. Het viel wel mee dacht ik, ik maakte mezelf gewoon wat angstig door alle eerder ziekenhuisopnames.

Tijdens de echo zag alles er rustig uit maar ze deden toch voor de zekerheid nog even een inwendig onderzoek. Nog voordat de arts dit onderzoek kon uitvoeren, vertrok haar gezicht al. Ze vertelde ons dat ze een voetje zag. Daarna kwam er bij mij weinig tot niks meer binnen, ik weet niet veel meer van wat er daarna is gebeurd.

Teams van artsen stonden klaar

Weeënremmers, longrijpers en magnesium voor de hersengroei kreeg ik toegediend. Liggend in een ambulance en gevolgd door een tweede werd ik met spoed naar het UMCG gebracht en Sjoerd reed achter ons aan.

In het UMCG zijn de controles opnieuw gedaan, het voetje was toen weer verdwenen. Ik was erg rustig en kalm. Sjoerd bleef die nacht voor de zekerheid bij mij. Hij zou ervoor zorgen dat hij ’s ochtends vroeg weer thuis zou zijn, zodat hij er was als Roos wakker zou worden.

Om 03:00 uur kreeg ik opnieuw lichte krampen, welke al snel heftiger en regelmatiger werden. Er werden allerlei verpleegkundigen en artsen opgeroepen en voor elke baby werden teams samengesteld. Toen de teams compleet en klaar waren, mocht ik doen wat mijn lichaam aangaf.

3 ienieminie baby’s: 2 meisjes en een jongen

Met 26 weken zijn ons 3 ienieminie baby’s geboren . Een meisje, een jongen en nog een meisje. Zonder dat ik ze had gezien, en de jongen ook niet had gehoord, werden ze direct meegenomen voor controle. Het laatste meisje hebben ze, nog kort even naast mijn bed gezet, terwijl ze al in de couveuse lag. Jammer is dat ik me van dit alles niets meer kan herinneren.

Tijdens de hele zwangerschap werd er gezegd: je kunt niks plannen en je nergens op voorbereiden. Het enige dat je zeker weet is dat we voor een keizersnede gaan. Zelfs dat werd anders. Ik heb 3 prachtige kinderen op natuurlijke wijze op de wereld gezet. Iets waar ik erg trots op ben, maar wat ook een grote impact op me heeft gehad.

Na 2 dagen kregen de baby’s een echte naam: Wende Nina, Thijmen Johan en Marin Anna. Allemaal vernoemd naar onze ouders. Het was nu makkelijker om over ze te spreken en het werd meer realiteit, tastbaarder.

Het leven is een bubbel

Een heftige en onbeschrijfelijke tijd hebben we gehad in het UMCG en MCL. We leefden in een bubbel, we leefden veel gescheiden en beseften ons langzaam aan dat we een gezin met 4 kinderen hadden. We voelden opnieuw onvoorwaardelijke liefde, maar wel anders dan bij ons eerste dochter. Deze liefde moest groeien. We waren afhankelijk van meerdere partijen en moesten vragen hoe onze kinderen hadden geslapen, hoe ze zich voelden, of ze al waren verschoond en of we ze mochten vasthouden.
We miste de zorg en de verantwoording nu.

We zijn een half jaar verder en we zijn erg trots op ons mooie, grote en drukke gezin. We leven nog steeds deels in een bubbel, maar zoveel minder dan voorheen. Ons wereld wordt langzaam groter. Wij zijn verantwoordelijk en dragen de zorg voor onze ieniemini’s die nu ‘echte’ baby’s zijn geworden.

Lieve Marije, bedankt voor jouw verhaal! Wil je zien hoe het nu gaat met dit grote gezin, neem dan een kijkje op haar Instagram.