Mijn bevallingsverhaal: een geplande keizersnede

Zoals jullie misschien weten ben ik bevallen middels een geplande keizersnede omdat Evy in stuit lag, een eigenwijs meisje. Van vrouwen in dezelfde situatie, kreeg ik op Instagram heel veel vragen over mijn keizersnede, hoe ik het ervaren heb en hoe het herstel was. Dus ben je benieuwd hoe het allemaal is gegaan, lees dan verder.

Stuitligging

Vanaf week 30 lag Evy met haar hoofdje omhoog, volgens de verloskundige nog genoeg tijd voor haar om te draaien. Maar zoals te lezen in mijn zwangerschapsupdate zei mijn gevoel al dat ze niet meer zou gaan draaien. Evy is net zo eigenwijs als mij, ik lag ook met mijn hoofd omhoog in de baarmoeder. Daarom kon ik al vroeg nadenken over de opties en mij voorbereiden op een keizersnede. Heel lastig vond ik het dan ook niet toen ik met 35 weken een beslissing moest maken. Wel of geen draaipoging? Een stuitbevalling of een keizersnede?

Een draaipoging wilde ik op voorhand al niet. Kindjes liggen niet voor niks op een bepaalde manier in de baarmoeder en bovendien levert dat onnodig veel stress op voor een baby. Een stuitbevalling vond ik te veel risico’s met zich mee brengen, bovendien ken ik het (stuit)bevallingsverhaal van mijn moeder en daar word je ook niet vrolijk van. Een keizersnede brengt alleen meer risico’s mee voor de moeder, maar is relatief veilig voor de baby en dat is waar het om gaat natuurlijk!

Gepland

Mijn besluit stond dus vast: een geplande keizersnede. Zo erg vond ik dat ook niet. Ik hou ontzettend van plannen en ik wil precies weten waar ik aan toe ben. Toch hoopte ik stiekem wel dat de bevalling eerder zou beginnen. Dan zou ik toch nog een deel van een natuurlijke bevalling meemaken. Maar dat gebeurde niet.

Vanaf het moment dat we de datum wisten dat Evy geboren zou worden was ik aan het aftellen. Wat had ik zin in die dag! Zenuwachtig was ik (nog) niet. Op de dag zelf ging de wekker om 04:30, we moesten ons om 06:30 melden in het ziekenhuis. Ik was als eerst aan de beurt die dag, super fijn! Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gebracht naar mijn bed, op een zaal met 1 andere vrouw. Ik kreeg een heel kort ziekenhuis jasje aan (en verder helemaal niks..) met een extra zakje erin voor Evy, een infuus werd geplaatst en er werd voor de laatste keer gekeken of Evy nog steeds met haar hoofd omhoog lag.

Om 08:50 kwam de verpleegster binnen om mij, Mike en Evy haar bedje, naar de operatiekamer te brengen. Toen begonnen de zenuwen pas te komen. Een paar uur later komen we terug, maar dan met baby. Hoe gek is dat? Ik werd de uitslaapkamer in gereden en Mike en de verpleegster gingen naar een andere ruimte om zich om te kleden. We werden naar de operatiekamer gebracht en daar stonden heel veel mensen, ongeveer 10, en stelde zich allemaal aan mij voor. Dat maakte dat ik nog meer zenuwachtig werd.

De geboorte

Er werden allerlei vragen aan mij gesteld, waaronder mijn naam, geboortedatum en voor wat voor operatie ik kwam. Om er zeker van de zijn dat ze de goede persoon hadden. Er werd gezegd dat de kans er was dat Evy na de geboorte meegenomen zou worden omdat haar gewicht laag was.

Ik werd rechtop geholpen voor de ruggenprik. Hier zag ik het meeste tegenop. Mijn rug moest bol en een vrouw hield mijn schouders stevig vast. Ik vind niet snel iets pijn doen, maar de prik was een ontzettend naar gevoel. Je voelt echt dat ze in je ruggenmerg zitten en dat gevoel straalt uit naar je hele lichaam. Helaas was de prik verkeerd gezet en moest op een andere plek opnieuw gezet worden, opnieuw dat nare gevoel. Wat en opluchting toen hij de tweede keer wel goed zat. Al snel begonnen mijn benen heel warm te worden en nam het gevoel langzaam af. Ik merkte dat ik mijn tenen nog wel kon bewegen. Het plaatsen van de katheter kon ik nog voelen en ik begon mij zorgen te maken. Straks werkt de verdoving niet en ga ik alles voelen. Een vrouw vertelde mij dat mijn pijnzenuwen zijn ‘uitgezet’, maar de aanrakingszenuwen niet. Hierdoor zal ik alle aanrakingen gewoon voelen.

Mike zat naast mijn hoofd, ik kreeg een blauw doek voor mijn gezicht, met een doorzichtig scherm die nog dicht zat en ze begonnen te snijden. Dit was erg spannend maar ik voelde helemaal niets. De druk op mijn ingewanden namen toe omdat de dokters op mijn buik aan het drukken waren, waardoor ik benauwd werd en enorme kramp in mijn schouders kreeg. Ik was bang om misselijk te worden of flauw te vallen. Maar er was niets aan de hand, dit was allemaal normaal werd mij verteld. De gynaecoloog gaf aan dat ze aangekomen was bij de baarmoeder en het luikje werd open gemaakt, ik zag de billen van Evy. Dat moment was zo onwerkelijk en kan ik ook niet beschrijven. Ze werd eruit gehaald en ze maakte meteen een geluidje. De dokter zette haar voor het luikje zodat we haar konden zien. Het eerste wat ik dacht was wie is dit? Ik ken haar niet. Heeft zij al die tijd in mijn buik gezeten? Het voelde niet meteen als mijn dochter. Ze werd neergelegd op een tafel in dezelfde ruimte, Mike was bij haar en ik hoorde haar huilen. Wat fijn dat alles goed gaat. Het gewicht was goed en ze mocht bij me liggen.

Evy was super alert, haar donkergroene/grijze oogjes waren open. Haar hele gezichtje was scheef en haar neus platgedrukt. De kinderarts zou later naar het neusje komen kijken, maar een asymmetrisch gezicht na de geboorte komt vaker voor werd gezegd. Het eerste wat ik deed was onder haar mutsje kijken of ze haar had, maar dit had ze nauwelijks. Totaal niet het kindje wat ik had gedacht dat ik zou krijgen. Ze leek ontzettend op Mike, dat was zo leuk om te zien.

Ondertussen werd ik gehecht, maar ik kreeg hier niets meer van mee. Toen het klaar was werden we naar de uitslaapkamers gebracht, Evy lag lekker warm bij mij. Het gevoel in mijn benen begon alweer wat terug te komen en ik werd regelmatig gecontroleerd. Mike was al die tijd bij me en met zijn telefoon had ik al even mijn ouders geappt, die al in het ziekenhuis op ons aan het wachten waren.

De eerste dagen

 

We werden naar de kraamafdeling gebracht, naar een andere kamer dit keer. Ik kreeg een privékamer, waar we de komende 3 dagen zouden blijven. Het rare is dat ik deze dagen in het ziekenhuis me niet meer goed kan herinneren. Het is allemaal aan me voorbij gegaan, misschien door de vermoeidheid, door de morfine of door alle gebeurtenissen. Wat ik me wel kan herinneren is de enorme pijn in mijn buik. Dat viel me erg tegen. Lachen en hoesten ging bijvoorbeeld niet. Toen mijn katheter er de tweede dag werd uitgehaald, moest ik zelf naar de wc lopen. Het uit bed stappen en naar de wc gaan duurde 30 minuten, zo gingen de dagen tenminste wel snel voorbij..

Inmiddels is Evy 2.5 week bij ons. Wat zijn wij blij met Evy en wat houden wij ontzettend veel van haar. Een week later liep ik alweer door de stad alsof er niks gebeurd was. Die vreselijke pijn aan mijn wond nam heel snel af en het herstel is me uiteindelijk alles meegevallen! Er is mij verteld dat ik 6 weken niet mag stofzuigen en sporten, stofzuigen deed ik na een week al en sporten het liefst ook. Al wacht ik daar toch nog even mee voor de zekerheid. Kortom, zo’n ideale bevalling zou ik zo nog 10 keer over doen.

 




1 Comment

Zwangerschapsupdate: derde trimester augustus 22, 2018 at 7:40 am

[…] hier mijn […]

Comments are closed.